Devil May Cry (2001)

Wat een machtige game! Geweldig brute actie en Dante is gewoon cool. Ik heb me zo erg vermaakt met die twee guns, lekker leegknallen op die vage marionetten. Deze game heeft echt een mooi duister sfeertje, en de vijanden zijn ook behoorlijk creepy. Wel vind ik het begin een stuk leuker dan later in de game, want later zijn de omgevingen en vijanden een stuk minder interessant naar mijn mening. Maar toch 4,5 voor deze geweldige actiegame.

Ja, helemaal mee eens. De uitdaging in Devil May Cry zit 'm niet zozeer in het verslaan van de vijanden, maar meer in de manier waarop je dat doet: het moet gewoon zo stylish mogelijk, en de enorme hordes zwakke vijanden van de eerste levels lenen zich daar veel beter voor dan de enkele sterke tegenstanders van de latere levels. Overigens is het vervelend als die vijanden je combo's verpesten, het is nog veel vervelender als de camera verantwoordelijk is. Maar ondanks dit soort missers blijft het een fijn spel. Een soort B-film, in staat tot AAA-vermaak.

3*

Devil May Cry, een game die weet wat cool is.

Niet dat ik mannen met zulk blond haar cool vind, maar in zo'n game waar je ongenadig hard te werk kan gaan met combinaties tussen vuurkracht en swordplay, is het toch wel briljant! Dante is daarmee (Op Gordon Freeman na) de grootste Bad Ass in gaming, beats Duke Nukem en maakt van Serious Sam z'n bitch.

Wellicht een beetje overdreven, maar damn wat kon ik hier als jongetje van genieten zeg. Intense gameplay (nog lang niet zo uitgebreid als de latere delen maar in z'n opzet geniaal en vernieuwend) en qua level design ongelooflijk sfeervol en duister. Heksen met immens grote scharen, vreemde poppen en andere creaturen; Devil May Cry levert fantastisch schietvoer af.

Kon ook nog best pittig worden, vooral met de bosses! Wat dat betreft is het duidelijk van Japanse makelij, trial & error was (althans op jongere leeftijd) nogal eens het geval. Gelukkig heeft de game genoeg aantrekkingskracht om gewoon door te blijven spelen. Ook zo typisch zijn die foute stemmen die érg foute one-liners uit moeten kramen, heerlijk vind ik dat .

Dat de camera het behoorlijk liet afweten neem je dan gewoon voor lief, Devil May Cry is een mijlpaal in game historie en dient jaren later nog steeds als voorbeeld. Blijft in m'n top10.

Ruw aan de randen en verouderd in bepaalde opzichten, maar in zijn core is het nog steeds een fijne game die verkennen, vechten en survival goed weet te balanceren.

Devil May Cry was oorspronkelijk bedoeld als een classic Resident Evil game, maar gaandeweg maakte ze er een losse IP van. In dit eerste deel zijn de RE stempels zeker terug te herkennen: fixed camera, grauw kasteel verkennen voor belangrijke items (die je vervolgens op logische plekken moet toepassen), en er is een streng limiet op de nuttige items die je mag vasthouden. Hoewel het mogelijk is om alle gevechten aan te gaan wordt het niet aangeraden om roekeloos al het gevaar in te rennen. Vijanden kunnen je pittig veel damage doen en je kunt maar één healing item vasthouden, terwijl de items veel orbs kosten. Hierdoor was Devil May Cry een spannende hack and slashgame die niet zozeer draaide om hordes vijanden neerhakken ala God Of War en Ninja Gaiden, maar het draaide meer om goed presteren tegen een kleinere selectie aan vijanden; weinig ruimte voor fouten. Zeker de bosses konden me aardig wat pogingen kosten (als ik ze wilde verslaan zonder teveel items eraan kwijt te zijn).

Het hack and slash systeem bestuurt prima, al is het allemaal wat minder soepel dan ik gewend ben. Combo’s maken ligt wat minder prettig in de vingers door het gebrek aan goeie dodge mogelijkheden, een lock-on knop of gevarieerde wapens. De camera zit soms in de weg en platforming werkt onprettig door Dante’s hele hoge sprongen die niet ver komen. In vergelijking met de latere delen is dit duidelijk minder, maar je ziet de zaden die zijn gezet voor het topsysteem dat het later werd.

Het enige dat ik echt te verouderd vind is het checkpoint systeem dat het onnodig moeilijk maakt. Om een checkpoint te laden (wanneer je doodgaat) moet je een yellow orb betalen, maar een checkpoint herladen herstelt niet de items die je had. Als je bv een healing item gebruikte bij de boss dan komt deze niet terug, wat de kansen om te winnen verminderd. Checkpoints herladen was dus iets dat ik alleen deed wanneer ongeduld mij overnam en ik niet een heel level opnieuw wou doen om de goede items te behouden. Als je de items bij het herladen van checkpoints behield dan was de frustratie van levels opnieuw doen voorkomen.

Het gothic sfeertje zit lekker sterk op de voorgrond met de sfeervolle grauwe gebieden, de vreemde designs voor demonen of de epische muziek die bij het demon-slaying thema past. Het verhaal is lachen om naar te kijken ivm het hoge cheese gehalte. Dante is op dit punt nog niet de stoere gast die surft op raketten en reuzen monsters humoristisch belachelijk maakt, maar hij komt wel kalm over tegenover de vele dreigingen die hij ziet, wat hem een fijn hoofdpersonage maakt. DMC 1 heeft echter wel een paar van de meest cringy dialogen die ik ooit heb gehoord in een game, ondersteunt met sentimentele piano muziek:

“Devils never cry. These tears.. Tears are a gift only humans have”
“Like the sky, I feel my heart is becoming clear”
En natuurlijk deze klasieker. Man, zelf Kingdom Hearts rolt hier zijn ogen bij.

Al met al wisselvallig, maar de dingen die goed zijn blijven tijdloos. Paar pittige gevechten, grimmige gebieden verkennen en een vermakelijk cheesy verhaal.

3,5*