Octodad: Dadliest Catch (2014)

Het vervolg op het door studenten gemaakte: Octodad. Lijkt een heerlijke 'Silly game' te gaan worden, en absoluut eentje waar ik mij binnenkort aan ga wagen.

Trailer

Na een kwartier begint de pijn aan je hand te komen doordat je constant moet corrigeren met het loopje. Geheel is geinig, maar op den duur ging het voortbewegen me behoorlijk irriteren. Kijken of het met een controller beter gaat.

Hier door het warme weer ook maar aan begonnen, en kan je kritiek wel delen mbt het voortbewegen; klungelig is het zeker. Al heeft het op zijn momenten ook wel weer zijn charme, en denk ik als ik (iets) verder ben, de lol wel op zijn plaats zal vallen.

Het klungelig lastig voortbewegen is toch juist de grap van de hele game?

Althans in het eerste deel... Neemt idd niet weg dat het erg vermoeiend was .

Dat is het zeker waar, maar wanneer het binnen 35 graden is, kan zelfs de meest goedbedoelde grap verkeerd aankomen.

Ga hier wanneer het wat afgekoeld is weer mee verder, en beperk mij tot die tijd maar tot de Wii U, want ben bang dat het dan op den duur in het verkeerde keelgat zal verdwijnen.

Een vermakelijk grap-spel. Octodad is een game die intentioneel lastig bestuurd waardoor kleine, alledaagse handelingen uitvoeren verrassend uitdagend en frustrerend kan werken. Het kan fijn zijn om, na een tijd te hebben geworsteld met Octodad iets te laten doen, een missie te halen. Hoe langer ik speelde, hoe meer ik een oog kreeg voor de besturing (met uitzondering van het beklimmen van trappen. Die bleven een hel). De makers hebben hun best gedaan om qua gameplay zoveel mogelijk afwisseling te bieden: in plaats van dat je steeds dezelfde taak uitvoert, maar dan in een andere setting, moet je iedere missie iets nieuws met Octodad proberen waardoor de gameplay leuk genoeg bleef tot het einde toe.

Het verhaal doet mij denken aan iets dat je in een kinderserie voorbij kunt zien komen. Dit bedoel ik zowel als een compliment als een kritiekpunt: het heeft een hoog absurdgehalte die voor humor kan zorgen, maar het verhaal is lachwekkend slecht en geforceerd. Op gegeven moment werd de grap “mensen hebben niet door dat het een octopus is” oud, en de andere grappen die de game had waren niet bijzonder sterk.
Grafisch is de game ondermaats: de werelden zijn heel blokkig en missen het graad leven dat nodig is deze vormgeving goed uit de verf te laten komen, zoals het gebrek aan sfeervolle belichting en de houterige animaties. De menselijke personages zien eruit alsof ze in een vroeger stadium van vormgeven zijn, maar niet als het eindresultaat. Dit voelt echter als onderdeel van de grap en geziene Octodad bedoeld is als een grapspel ontneemt het niet veel van de totaalervaring. De personages zijn acceptabel genoeg vormgegeven om ze te laten werken, al is dit één van de lelijkere games die ik in de laatste jaren gespeeld heb.

Je kunt Octodad makkelijk in één avond uitspelen, wat de beste manier is om een grapspel als dit te doen. Bij 20+ uur aan gameplay had dit formule oud kunnen worden, maar Octodad wist wanneer te stoppen. Voor zijn humoristische setting en vermakelijke frustratie gameplay bied Octodad een onderhoudende gamesessie.

3*

Leuke review weer. Dezelfde score aan deel een uitgedeeld. En ondanks er van te hebben genoten, toch nog geen zin gehad om dit deel te checken, hoewel best wat verbeterd volgens mij...

Nog twee games in dezelfde trant, die hun crappy controls als core gebruiken, waar ik nu mee bezig ben en het nog leuker uitwerken imo: Manual Samuel en Jettomero.

Verrassend leuk om te spelen en een mooie metafoor voor het leven.

Een hoop glibberige gasten onder ons die zich anders voordoen mensen weten niet wie ze zijn.

Een stompzinnige naïviteit als hier je zou denken zoiets kan toch niet maar ik heb nog wel erger gezien.