Geen berichten voor deze DLC? Schande!
Nadat ik Dark Souls zelf enkele malen op de PS3 had uitgespeeld, heb ik de vernieuwde variant inclusief deze DLC toch nogmaals voor de PS4 aangeschaft. Ik heb nu eenmaal een beperkte hoeveelheid aansluitingen op mijn tv en steeds van console wisselen gaat irriteren. Of de heruitgave nu echt zoveel toevoegt aan het origineel wordt op internet betwist, maar voor de geringe prijs die ik ervoor heb betaald, was ik vooral blij om het spel nu eens in zijn volledigheid te kunnen spelen.
Voor de game mechanics en sfeer verwijs ik naar mijn Dark Souls review. De DLC gaat uiteindelijk vooral om het verhaal. Souls-games hebben, voor hen die de tijd willen nemen om ernaar te speuren, intrigerende lore en de mogelijkheid om hier met een jonge Sif te strijden tegen Manus en daarmee in de main game een ander intro in de Sif bossfight te triggeren, omdat het arme beest je kent en het gevecht tegen hem hiermee NOG tragischer maakt dan het al is gaf me een flinke fangasm. De DLC houdt zich sowieso niet in: meteen je eerste stap in het verleden triggert een intense vechtscene met een wezen dat al meteen een stuk sneller is dan het gros van wat we in de main game tegen kwamen. De wereld openbaart zich vervolgens via een redelijk idyllische bosachtige omgeving, om naarmate we verder komen steeds beter de corruptie van de Abyss te laten zien. Over Artorias als boss kan ik uren spreken. Niet alleen is het gevecht fantastisch, de tragiek achter zijn personage is fantastisch. Ik denk dat ik minstens 10 keer ben gestorven voordat ik hem echt doorhad, en dat is dan alsnog te wijten aan het feit dat ik toen al iets meer gewend was aan snellere combat a la Bloodborne. Dat ik Kalameet en Manus de eerste keer meteen tegen de grond kreeg, heb ik daarna nooit meer kunnen herhalen, en het maakt hun gevechten niet minder intens.
De stad Oolacile en de Abyss uiteindelijk zijn prachtige omgevingen. In tegenstelling tot bijvoorbeeld een reis naar Anor Londo in de main game (waar je omhoog gaat, om tot een glorieus hoogtepunt te komen), voelt het afdalen de duisternis in als een wanhopige descent into madness. Het gekrijs van de misvormde inwoners, de steeds verder toenemende afwezigheid van licht; alles geeft het idee van een krijger die afreist naar de diepste krochten van de Hel om nooit terug te keren. Topsfeer en een waardige aanvulling op de al niet verkeerde game zelf!