The Witcher III: Wild Hunt (2015)

Dit is verreweg mijn favoriete spel ooit. De atmosfeer, de grote moerassen, verlaten slagvelden. Novigrad en Oxenfurt als geloofwaardige grote steden, en natuurlijk Skellige, mijn favoriete plek om gewoon rond te rijden op mijn paard en te genieten van de bergen, met gras en bomen die waaien in de wind.

Zelfs als je niks van de witcher weet, zoals ik de eerste keer dat ik het gespeeld heb, hebben de karakters de neiging om in een paar korte zinnen hun geschiedenis en hun karakter over te brengen. Dit gaat natuurlijk dieper als je de vorige spellen hebt gespeeld, maar je hoeft niet bang te zijn om grote vragen te hebben.

Bijna elk karakter is interessant, met heel veel die geen goederik of slechterik zijn, maar gewoon proberen te overleven in de wereld. Er is naar mijn mening geen enkele karakter wat 'plat' overkomt. De missies van het verhaal gaan van verhalen over verraad, oorlog en vervolging naar onschuldig en grappig, en alles zorgt er voor dat de wereld meer echt voelt.

En naast het spel zelf zijn de dlc's ook van harte aan te raden. Hearts of Stone heeft een enorm grijpend verhaal, en Blood and Wine heeft een enorm mooi nieuw landschap, zo ingekleurd dat het meer op een sprookje lijkt. Dit is een van de enige spellen waarbij elke keer dat ik het opstart, ik geheel in de wereld zit en op dat moment nergens anders zou willen zijn.

Ik snap daar niks van. Het waardeloze lootsysteem, de repetitieve gameplay, de dooie npc's, de platte graphics... Ik ga nooit begrijpen waarom mensen dit zo goed vinden.

Als 90% van de mensheid beweert dat de aarde plat is blijf jij maar fijn je eigen geloof hebben O, wacht, smaak is subjectief zeg je? Dat kan ook

Ik voel me hier heel erg Galileo Galilei.

Vanaf morgen is The Witcher 3 Next Gen Update beschikbaar!

Wat is die nieuwe (next gen) update tof zeg! Nu weer een paar avondjes aan het spelen en ben weer net zo onder de indruk als toen hij net uitkwam. Het eerste en het tweede deel staan ook zeker op mijn to-do lijst, aangezien ik mij in de tussentijd ook wat verdiept heb in de boeken van de reeks.

Vorige week heb ik de Complete Edition gehaald voor m'n SteamDeck voor de belachelijke prijs van 12,50 - hoewel dit niet mijn genre spel is, begreep ik dat The Witcher III zo'n beetje het summum is van open world action RPG's. Ik heb er inmiddels een uurtje of 10 in zitten, en ik vermaak me er tot dusver kostelijk mee. De lange cutscenes, gewoonlijk iets wat me uit een spel haalt, dragen bij aan de world building, en ik heb nog niet de neiging gevoeld om ze weg te drukken. Normaal gesproken ben ik op dit soort spellen uitgekeken voordat het verhaal is afgelopen, maar ik heb er goeie hoop in dat als er (naast de nieuwe Zelda's) ééntje is die mij de volledige speelduur kan boeien, dat het deze game zal zijn.

Erg goed, maar wel een beetje een anti-climax op het eind. Ben nog op zoek gegaan naar oude kameraden, maar alles is gewoon hetzelfde, geen nieuwe dialoogopties en Yennefer is spoorloos. Heb de DLC aangeschaft en zit een beetje vast bij die monsterpad, maar hoop wel dat dat in elk geval na de DLC een fatsoenlijk einde komt.

Het is intussen héél wat jaren geleden dat ik The Witcher III: The Wild Hunt voor het laatst speelde, maar een berichtje typen - bij notabene mijn absolute favoriete game aller tijden - is er nooit van gekomen. In totaal (over 2 playthroughs heen) heb ik zo'n 220+ uur in deze wereld gespendeerd en de platinum gehaald, dus al die jaren later (we spreken nu over 2016/2017) zit de game eigenlijk nog verrassend vers in mijn geheugen. Er is sindsdien geen enkel spel meer geweest dat eenzelfde gevoel bij mij wist los te wekken als The Witcher III: wat is dit spel in z'n totaliteit toch zo ontzettend, ontzettend briljant.

Gameplay, graphics, het combat-systeem, de personages, de muziek, de kwaliteit van het verhaal en het schrijfwerk, de morele ambiguïteit in de keuzes, de ontzettend interessante quests (zowel het hoofdverhaal, maar ook vooral de vele, vélé side quests, monster-contracten, random encounters): overal is moeite ingestopt, in de meest onzinnige kleine quest, en dat is héél knap voor een game van zo'n enorme omvang. En het loont ook daadwerkelijk zo hard om van het gebaande pad af te wijken, en deze wijde, open wereld van hoekje tot hoekje te verkennen. De wereld is gigantisch, maar voelt absoluut niet leeg aan; integendeel, deze wereld lééft kei hard. Als je eens even stil staat in een dorpje is het zelfs heel vermakelijk om naar de conversaties van de npc's te luisteren, of om ze eens te volgen in hun dagdagelijkse gangetje. Zelfs hier is energie in gestopt, om deze wereld levend te doen overkomen. En met veel succes. Elke regio heeft wel iets; White Orchard is de nostalgische start-regio: relatief klein, maar wel al meteen heel sfeervol (die muziek deed me altijd heel emotioneel worden, als je daar in late-game of na het afronden van het spel terugkeert), Velen is het duistere, moerassige, verlaten oorlogsgebied vol dichtbeboste regio's en kleine dorpjes, de steden (Oxenfurt en Novigrad) voelen als échte geloofwaardige (smerige) steden aan, vol ratten, criminelen, gure steegjes, drukke tavernes; de Skellige Islands zijn dan weer heel ruimtelijk en open, met veel open lucht, bergen, riviertjes en water (niet voor niets heel Scandinavisch-geïnspireerd, uiteraard) Kaer Morgen is groots en oud en mythisch, en ga zo maar door. En elke regio is dan ook nog eens 'intern' heel veelzijdig. Zelfs na 200 uur kon ik geen genoeg krijgen van deze wereld. Ik ben nooit een sfeervollere open wereld tegengekomen hierna. Dat komt ook vooral door de prachtige muziek. Die heb ik de jaren nadien vaak nog geluisterd terwijl ik studeerde bijvoorbeeld; super kalmerend, mooi, emotioneel. Kijk, ik kan er over bezig blijven.

De wereld zit zo vol met interessante dingen om te doen, en bevat zoveel zijlijntjes die het waard zijn om te volgen, dat je gedurende een groot deel van de eerste akte niet heel veel 'drive' hebt om de main quest snel door te spelen. Dat is geenszins een nadeel. Maar op een gegeven moment begin je daar ook wel redelijk momentum te voelen, en vanaf een bepaald stuk in de game is het eigenlijk moeilijk om nog iets anders te doen dan in sneltreinvaart het hoofdverhaal uitspelen. Voor mij - en waarschijnlijk voor veel spelers, aangezien dat wel echt een kantelpunt in de game is - was dat na Skellige en de terugkeer naar Kaer Morhen. Die Battle of Kaer Morhen-sequentie staat al die jaren later nog steeds op m'n netvlies gebrand: wat een indrukwekkend lang stuk is dat elke keer. Of die ene missie waar je van unieke wereld naar unieke wereld springt. De drie grote boss battles met de Wild Hunt zijn niet de tofste of meest memorabele/originele stukken van het spel, maar ze zijn stuk voor stuk wel degelijk uitgewerkt. Op death march zijn ze relatief uitdagend, maar op zich valt het qua moeilijkheidsgraad allemaal wel heel goed mee, zélfs op Death March. Ik zou me zelfs absoluut geen andere manier kunnen indenken om dit spel te spelen. Death March doet je echt het spel spelen zoals het bedoeld was te spelen (zoals gebruikmaken van de verschillende potions, de zwakke punten van monsters onderzoeken en voorbereiden vooraleer je op monsterjacht vertrekt in een contract, etc.), zonder ooit onmogelijk of oneerlijk aan te voelen.

Nog 1 ding, en dan ga ik mijn nu al veel te lange lofzang stilletjes aan afronden: Gwent!! Leukste 'mini-game' ooit wat mij betreft, en de uren die ik binnen dit spel aan Gwent op gespendeerd, zijn echt niet te tellen. Heerlijk om de wereld af te struinen op Gwent-spelers en alle kaarten te proberen winnen. Echt heerlijk verslavend. Ik heb de aparte ''Gwent-game'' ook wel eens gespeeld, maar dat is toch helaas niet hetzelfde. De versie in The Witcher III is echt ultiem.

Ik ga stilletjes aan afronden, want ik kan bezig blijven. Werkelijk mijn all-time Favorite game, en ik zie dat niet snel (of ooit) veranderen eerlijk gezegd. Daar is er nu intussen ook echt teveel (jeugd)sentiment bij mee gemoeid. Deze game (én de 2 perfecte DLC's) staat/staan gebrand op mijn nummer 1, en hoewel ik denk ik wel echt alles uit het spel heb gehaald dat er uit te halen viel, zie ik mezelf dit ooit nog wel eens opnieuw opzetten. Dit is echt Kunst.

Een dikkere 5* is er niet.

Wat een mooie review, gamefan!