menu

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain (2015)

Alternatieve titel: Metal Gear Solid 5

mijn stem
4,12 (53)
53 stemmen

PC / PlayStation 3 / PlayStation 4 / Xbox 360 / Xbox One
Action
single player

Ontwikkeld door Kojima
Uitgegeven door Konami

Dit deel van Metal Gear speelt zich af tussen Peace Walker en Metal Gear. De speler neemt controle over Snake (ook wel bekend als Big Boss). In 1984 wordt Snake wakker uit zijn coma. Hij creëert een nieuwe huurlingengroep genaamd 'The Diamond Dogs'. Hij neemt de codenaam Punished Snake aan en reist naar Afghanistan gedurende de Afghaanse Oorlog. Hier hoopt hij de mensen die MSF hebben neergehaald te vermoorden. Gedreven door woede en een noodzaak voor wraak, komt Snake erachter dat er meer aan de hand is dan voorheen gedacht.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=y-c1a5c55-8

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
avatar van FlorisV
4,5
Dit is met gemak de beste Metal Gear Soild game die er is en naar mijn beleving is dat omdat deze het meeste lijkt op de Splinter Cell spellen: sterk verbeterde, veel soepelere gameplay en kortere cutscenes (je controller slaat niet meer af omdat je al een half uur niet meer aan het spelen bent zoals bij deel 4). Er is nu ook iets meer te begrijpen van het verhaal.

Ik wil niet afdoen aan de innovaties en de troeven die de Splinter Cell reeks niet heeft: dit keer is het een open wereld (nou ja 2 eigenlijk, Afghanistan en Angola, als je de zeeplatformen niet meerekent) en Metal Gear zou Metal Gear niet zijn als er niet allerlei bizarre trucjes toe te passen zijn zoals kartonnen dozen met halfblote meiden erop, rubberen opblaassoldaten (hilarisch als de vijand ze ook gaat inzetten), Fulton Ballonnen om trucks mee te jatten... Evengoed ontbreken bepaalde gadgets en trucs uit Splinter Cell zoals de sticky cam of de simpele maar effectieve sprong van boven om iemand bewusteloos te trappen.

Typische Kojima elementen zijn weer aanwezig, een sluipschutter met cup D die het erg warm heeft (Quiet), freaky mutanten, complotten om de wereldmacht te grijpen.... Antagonist Skullface heeft een geweldige stem (klinkt als een beschaafde, wollig pratende intellectueel). Kiefer Sutherland is een prima keuze voor deze Snake maar je hoort hem weinig. Dat Otacon je niet continue lastig valt vond ik wel erg fijn eigenlijk. De hele beleving is gewoon veel vloeiender, zonder continue allerlei interrupties te krijgen zoals in de eerdere spellen.

Het was voor mij een erg verslavend spel en ik heb geen last gehad van eentonigheid. Daarvoor is er gewoon teveel tofs te doen in de gebieden en gelukkig ben je niet teveel tijd kwijt met reizen door de helicopter drops, de vervoermiddelen en het idioot snel kunnen rennen. Veel side missions vond ik ook de moeite, om nog wat meer gametime uit het spel te halen. Uiteindelijk wel zo'n uur of 50 zoet geweest.

Minpunt is dat je niet op elk gewenst moment mag saven. Het werkt met checkpoints. Dan ga je soms weer een flink eind terugrennen om maar die checkpoint opnieuw te passeren en alsnog te saven. Sommige missies zijn zo langdurig en lastig dat dit echt de enige optie was (naast een schietgebedje in Rambo modus nadat je ontdekt wordt).

Het bouwen van al die extra bases voelde uiteindelijk wel als ietwat zinloos maar het is niet verplicht. Je zult een tijd lang sowieso wel flink wat geld willen verdienen en soldaten willen blijven rekruteren die goed zijn in R & D want dat geeft eerder toegang tot erg nuttige wapens zoals sniper geweren met demper, raketwapens of verbeterde Fulton Ballonnen, waarmee je gevangenen of zware voorwerpen de lucht in laat richting je basis. Sommige gadgets waren niet zo nuttig zoals de kartonnen dozen, ik viel te vaak door de mand. De rubberen opblaassoldaten werkten wel goed.

Ik vond het ook leuk om bepaalde cassettebandjes te verzamelen. Er zitten sterke Jaren 80 hits tussen, hoewel ik The Man Who Sold The World van Midge Ure, toch het lijflied van de game, een slappe, ingeblikte, slechte kopie vond van de Bowie song (Nirvana's unplugged versie vind ik nog het beste klinken).

De enige missie die me echt zwaar frustreerde was die met het redden van de kinderen uit de Angolese diamantenmijn. Die gingen veel te veel hun eigen gang en luisterden niet naar mijn orders. Kinderen zijn hinderen... Verder was het verslaan van Quiet een crime. Ik heb maar valsgespeeld door een supply drop op haar hoofd te laten donderen (bij wijlen sowieso een briljante list).

Overigens vond ik Quiet een laagwaardige en vooral irritante buddy (met dat geneurie) en had ik veel meer plezier aan de wolfachtige hond D Dog die een kei is in het ontdekken van vijanden op afstand en ze ook goed kan afleiden. Hij is echt "man's best friend " dus laat dat rare Quiet mens maar koken. Weten waar je vijand is voorkomt ook een hoop ellende, want ontdekt worden betekent al snel alarm en een legioen schietgrage soldaten die achter je aars aan gaan.

Nu is het niet zo dat je dan per definitie verloren bent maar je zult in de Rambo modus wel heel goed dekking moeten gebruiken en tegelijkertijd moeten oppassen voor een granaat voor je donder. De vijanden zijn meestal best wel slim en opmerkzaam, zowel in combat als in stealth modus omdat ze elkaar wel in de gaten houden, en ook Fulton Ballonnen van dichtbij zullen zien. Vaak levert het uitschakelen van vijanden extra problemen op omdat de kills geluid kunnen maken, omdat de lijken makkelijk ontdekt kunnen worden of omdat het opruimen ervan teveel tijd kost. Ik heb bepaalde levels gehaald door gewoon tussen alle bewaking door te blijven sluipen. Maar het leukste zijn toch stealth kills.

Je kunt vele uren zoet zijn met het uitproberen van allerlei tactieken en je vijand past zich ook aan waardoor je moet blijven varieren. Dan de vijanden...alle Russische soldaten heten Dimitry. Echt allemaal! Leuker zijn die Zuid Afrikaanse soldaten die allemaal dat sappige Afrikaner taaltje spreken wat erg op Nederlands lijkt.

Stealth blijft 1 van mijn favoriete genres, omdat je je hoofd moet blijven gebruiken, een plan moet trekken, alert moet blijven en omdat het zo spannend is. MGS V heeft mijn honger ernaar, zeker bij het zo lang uitblijven van Splinter Cell delen, goed weten te stillen. Ik heb hierna nog even MGS 4 (jaren terug toch helemaal uitgespeeld) en MGS 3 opnieuw geprobeerd maar die speelden in vergelijking zo stroef dat die definitief voor me afgedaan hebben.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:09 uur

geplaatst: vandaag om 20:09 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.