Gone Home (2013)

Emoties borrelen op het vuur,

Gone Home is een ware emotiegrot die met de juiste snaren de prikkels van het brein integraal uitholt. Een mysterie dat kruipt door het oog van de orkaan, en uitmond in een eruptie die tot in de dunste adertjes van ons lichaam te voelen is. Een flinterdun verhaal met weergaloze impact, en het enige toepasselijke woord blijkt sprakeloosheid te zijn.

Ik kan er niet over, op, of omheen, maar voor het eerst in mijn bijna 10-jarige carrière als schrijver, heb ik moeite met de juiste woorden te vinden. Dus waar zal ik ze zoeken; op het net, een New York bestseller, of allicht in een oude sok? Misschien toch eerst maar een kijkje nemen in de zojuist bezochte emotiegrot.

De achtbaan rit bestaat volledig uit duisternis waar de angst in het beginsel domineert, gaandeweg transformeert het benauwde sfeertje naar oprechte blijdschap en sympathie voor het prachtig geweven mysterie met als resultaat een spreekwoordelijke traan dat van geluk en begrip, langzaam het zicht voor mijn ogen wazig maakt.

Maar laten we bij het begin beginnen; Gone Home gebruikt haar minimalisme om een dreigend sfeertje in mijn strot te hangen dat moeilijk te plaatsen valt. Ben ik alleen? Als dat zo is, is dat goed nieuws? zijn vragen die mij zeker het eerste uur veelvuldig bezig hielden. Zonder al te veel te willen spoilen, blijkt Gone Home vooral een hele 'mooie' game te zijn.

Een mooie game met een toch heerlijk duister sfeertje, dat mede mogelijk gemaakt wordt door kletterende regen, knallende donder, en flitsende bliksem, het weer dus. Verder zijn de spookhuis setting en de vreemde karakteristieken van de verdwenen familie leden ook niet geheel irrelevant. De familie Greenbriar is verontrustend geobsedeerd door spookverhalen en het schrijven daarvan.

Opzoek naar antwoorden leren we langzaam de kleinste details van de familie in kwestie, met name ons jongere zusje Samantha. Sam begeleidt je bij het ontrafelen van het mysterie, en komt naar voren met een geheim dat onze angst stimuleert, maar zeker ook bevrijd. Zal hier verder niks over te zeggen, enkel dat de voice acting absoluut fenomenaal is. Credits hiervoor gaan met name naar Sarah Greyson.

Een absolute aanrader voor fans van games als Dear Esther. Weliswaar een korte speelduur, maar zeker in dit geval, less is more.

4.5*!

Leuke review, enig idee wat de pc vereisten zijn voor dit spel? Heb al in geen eeuwen meer op PC gespeeld.

Dank, altijd leuk om te horen.

Minimale vereisten zijn:

• WindowsXP SP2 or higher
• 1.80GHz Processor
• 2GB Memory
• Intel HD Graphics 4000 on WinXP/Vista/7
• (NOTE: Intel HD Graphic 4000 NOT CURRENTLY SUPPORTED on Windows 8 )
• 2GB HDD space

Heb zelf geen videokaart overigens, maar heb geen problemen ondervonden.

Dan kan mijn pc dit spel net aan

Dan kan ik je zeker aanraden om hier een avondje aan te besteden. (mocht de huidige prijs van 17 euro geen struikelblok zijn)

Ik deel het enthousiasme van threeohthree niet, het enige wat je doet is brieven lezen en het verhaal stelt ook niet veel voor. Ik vind dat dit een spel is wat zwaar gehyped is, er is totaal geen gameplay. Oersaai.

Dat er totaal geen gameplay is wordt echter wel overal zowat duidelijk aangegeven - zeker als de vergelijkingen met Dear Esther nog eens langskomen en er eerder over een beleving dan over een echt 'spel' wordt gesproken. Mij intrigeerd het nog altijd genoeg om hem ergens de komende maanden aan te schaffen in ieder geval (waarschijnlijk pas bij een nieuwe Steam Sale - zit wel wat krap bij de kas en als ik dan toch 17 euro zou moeten uitgeven koos ik dan toch wel eerder voor Shadowrun).

17 euro vind ik het ook niet echt waard. Maar oersaai zou ik hem ook niet noemen. Het verhaal is best wel boeiend en sfeer is er zeker ook aanwezig.
Maar het is gewoon erg kort (dik uur) en vreselijk weinig tot geen gameplay.

Denk overigens niet dat meer gameplay goed zou zijn geweest, het zou dan juist zijn doel voorbij streven. Geeft ook niet, de doelgroep voor dit soort spellen zijn gewoon heel erg klein. Maar god, wat ben ik blij dat ze toch gemaakt worden.

@Sinner: Zeker doen hoor, snap dat je voor SR koos, want dat is absoluut een garantie, maar als de kas weer wat bijgespekt is, kan dit toch een mooie verassing worden. Was het voor mij in ieder geval alleszins. Doet dat zelfs nog een stuk beter dan dat Dear Esther dat deed.

Maar een spel moet toch een uitdaging hebben? Ik zie het nut er niet zo erg van in eigenlijk, die briefjes, rollen tissue en multimappen. Een game is een game en moet in mijn ogen ook gameplay hebben, voor een verhaal pak ik wel een boek.

Voor mij lag de uitdaging dan ook in het ontdekken van het 'verhaal'. Ik was behoorlijk onder de indruk van de realistische setting en de daarbij behorende geluidseffecten. Effectief is dan ook de enorm korte speelduur. Het gaat dus ook niet enkel om het ontdekken van het (kleine) mysterie, maar eerder om de algehele ervaring. Vandaar dat de game (op het net) ook veel wordt geassocieerd met Dear Esther.

Dat de game maar voor een kleine groep aanspreekt snap ik dan ook donders goed, dus je kritiek kan ik wel inkomen.

Deze game is eigenlijk meer een ervaring dan echt een spelletje.
Ik had nu ook niet bepaald een 'wow' gevoel hierbij, allesbehalve, maar ik snap de positieve commentaar ergens wel. Het is inderdaad voor een kleine doelgroep.
De laatste jaren zijn er wel meer van deze soort games uitgekomen, ik bezie het als een soort arthouse in de games wereld. Maar dan echt love it or hate it.

Voor de mensen die deze game nog altijd niet hebben aangeschaft, en daar stiekem wel een beetje spijt van hebben, is de game nu (!) voor 50% korting af te halen bij de Steam Store.

Ik had niet veel hoop voor 'Gone Home', aangezien alles wees op een spel op rails à la 'Dear Esther'. (Brrr, wat een verschrikking was me dat) De reviews op zich waren eveneens...weinig overtuigend. "Gone Home is geen spel, maar een ervaring" of "Dit spel bracht me terug naar m'n jeugd", gevolgd door een lap tekst waarin de dertigjarige recensent uitlegt hoe zijn jeugd en die van Samatha overlappen.

Uiteindelijk is gebleken dat het verhaaltje hier toch stukken beter te verteren valt dan dat in 'Dear Esther'. Nochtans is het plot ontzettend mager en weinig opzienbarend. Je zou kunnen zeggen dat dit in de eerste plaats de bedoeling was van de makers. Een mysterieuze en duistere opzet geven om daarna te vervallen in banale liefdesperikelen. Sommigen zullen hier wel degelijk een boodschap aan hebben, maar mij kan het weinig bekoren. Vooral het einde, dat de kans had om een grote impact te hebben, bleek de ultieme teleurstelling. Een allesbehalve memorabel 'avontuur'.

Helaas ... Als er een game was binnen het genre die je zou kunnen waarderen, zou het deze wel geweest zijn. Is dat ook de reden dat je hem aanvankelijk had opgepakt, of was de Steamsale de boosdoener?

Je speelde hem overigens niet op mute toch?

Gone Home heeft gisteren toch de award voor best debut game binnengesleept. Met concurrentie van games als Stanley Parable en Castles in the Sky, is dat toch mooi meegenomen. Deze verloor helaas de award voor best Story aan The Last of Us. Jammer, maar niet erg verrassend natuurlijk.

Aangename verassing! als groot fan van Dear Esther kon ik dit natuurlijk niet overslaan.
Ik had na afloop van de game wel wat gemengde gevoelens, maar hoe meer ik erop terugkijk, hoe meer ik deze game begin te waarderen. De kleine details die je kom te weten over de familie, wie zijn deze mensen nou eigenlijk, wat deed je vader in zijn vrije tijd?. Allemaal vragen die je in je reis door het huis heen ontdekt. Hier en daar bracht het mij een glimlach op mijn gezicht. Het plot is vanaf het begin al vrij duidelijk. maar de manier waarop het gepresenteerd wordt en de kleine details, verdienen een ontzettend grote pluim!

!

Heb eigenlijk ook steeds meer zin om de game nogmaals te spelen. De stem van Sarah Greyson is ontzettend intrigerend. Maar ook de hele presentatie van het verhaal verdient de aller grootste pluim inderdaad!

Aw. Vanavond eens eindelijk uit de spreekwoordelijke kast gehaald (jaja! Al 26 uur Steam Sales en NOG niets gekocht) en hoewel ik met de verkeerde verwachtingen begonnen ben vond ik het ook weer een erg leuke ervaring. (ik had, om de een of andere reden, iets verwacht wat meer richting thriller / horror zou opschuiven naar mate ik verder ging - maar dat deed het dus niet). Inderdaad erg sfeervol en best emotioneel en ik moet toch echt toegeven dat ik aan het einde echt ontzettend opgelucht was. Ik had namelijk toch een iets dramatischere conclusie in gedachten. Erg aardig. Nou ben ik zelf ook wel weer benieuwd naar The Vanishing of Ethan Carter. Eh. Heel heel misschien toch nog een sale...

Had precies hetzelfde, verwachtte aanvankelijk ook een survival-horror esque game, maar al snel bleek dat het verstoppen in een hoekje niet echt nodig was. Al zat ik wél de hele rit op het puntje van mijn stoel bang voor het onbekende.

Einde is voor mij een van de beste eindes in gameland, kon werkelijk alle kanten en uiteindelijk was dit einde het voor mij enige juiste, mede inderdaad omdat ik het niet verwachtte.

Als je dit wat vond kan ik je absoluut Ethan Carter aanraden, al prefereer ik persoonlijk toch iets meer het minimalisme van Gone Home. Dan in de zin van gameplay, maar zij die opzoek naar nog iets meer is hij absoluut een must.

Sterkte nog, niet makkelijk om je in te houden met zoveel mooie titels in de sale.

Mysterieus spelletje. Met nadruk op spelletje, want binnen een uurtje of twee heb je hem wel uit. Afhankelijk van de persoon of dit een voordeel of nadeel is - ik kan me voorstellen dat het veel te kort is als je de volle prijs hebt betaald - maar in dit geval kwam de tijdsduur het tempo zeker ten goede. Het duurde naar mijn idee geen seconde te lang. Alhoewel een optie om ietsjes harder te lopen wel gewenst zou zijn, want Kaitlin loopt soms wel erg langzaam. Maar dat is dan meer mierenneuken dan een echt minpunt.

Hoe dan ook, de kracht van deze kleine ervaring zit hem vooral in het beeld van het verhaal dat je voor jezelf schetst. Door verschillende brieven te lezen of andere objecten te vinden, kom je steeds meer te weten over het gezin. De carrières van de ouders, hun respectievelijke onzekerheden, en de opbouw van Sam's gevoelens. Daarnaast zit de sfeer er inderdaad dik in, mede door de smalle gangen, het gekraak van het huis en het onweer die je regelmatig een ietwat angstig gevoel weten in te jagen. Als de angsthaas die ik ben, liep ik de hele tijd erg gespannen terwijl ik uitging van het slechtste, en voelde ik telkens weer wat opluchting als ik het licht aandeed.

Ik vond het einde alleen wat jammer. Naar mijn idee wordt er in korte tijd naar iets mysterieus toegewerkt, en dan blijkt daar helemaal geen sprake van te zijn. Sam is weg met Lonnie en de ouders zijn op huwelijksreis. Eind goed al goed. Maar het gaat om de reis ernaar toe en die reis was wel memorabel te noemen.

Gone Home is een FPS exploration-adventuregame met een horror-tint. De game gaat over Kaitlin die thuiskomt bij het huis van haar ouders na een tijd weg te zijn geweest. Het huis is echter donker & verlaten. Door het huis rond te zoeken moet je erachter komen wat er werkelijk aan de hand is.

Gone Home was gratis te downloaden voor Playstation Plus. Zonder ook maar iets van de game af te weten ben ik het midden in de nacht gaan spelen, en ik heb het in één zit van 90 minuten uitgespeeld. Op het eerste gezicht wekt Gone Home sterk het idee een horrorgame te zijn. Een donker & verlaten huis, piepende deuren, bliksem, niet weten wat er om de hoek schuilt etc. Dit zorgde ervoor dat ik het begin licht-beangstigend vond, maar hoe langer ik doorspeelde hoe minder deze angst aanwezig was, totdat ik geen angst meer voelde maar wel verwikkeld zat in het verhaal. De game draait volledig om het verhaal, wat verteld word door audiofragmenten & brieven, en dit is waar de game goed uit de verf komt. Het verhaal vond ik heel onderhoudend en ik merkte het medeleven voor de personages te hebben waar de game op hoopte, en ik raakte nieuwsgierig naar hoe het verderging. Daarnaast is de game heel sfeervol vormgegeven: het lijkt alsof iedere kamer waar je komt zicht qua belichting & muziek aanpast aan hoe het verhaal verloopt, wat het effect van het verhaal versterkt. Je leest & hoort niet enkel waar het verhaal over gaat, je voelt het. Op slimme wijze gooit de game meerdere verhaallijnen door elkaar heen waardoor ik bleef afvragen welke van deze verhaallijn een belangrijke steen zou bijdragen in de conclusie. Dit is ook waarom, naarmate ik dichter bij het einde kwam, ik weer de angst voelde waar de game mee begon. Ik moet wel zeggen ietwat teleurgesteld met het einde te zijn. Iets in mij dacht “was dat het? Was dat waar alles naar opbouwde?”. Niet onaardig, maar met zo’n grote opbouw had ik mij het einde grootser ingebeeld dan het uiteindelijk bleek te zijn.

Wat nadelen betreft moet ik zeggen dat Gone Home qua gameplay zo minimalistisch is als maar kan. Als je dacht dat interactive dramagames als Heavy Rain weinig gameplay hadden dan zou dit je al helemaal afschrikken. Je doet letterlijk niets anders dan de aanwijzingen volgen die de game je geeft, totdat je alle hoofdclues hebt gevonden en je het einde kunt bereiken. Je hebt geen invloed op het verhaal (Althans: het einde kan anders overkomen als je niet voldoende clues hebt gevonden, maar verder niets), nergens is er een puzzel of iets anders waarbij je een vorm van uitdaging krijgt. Persoonlijk vind ik deze vorm van narratief werken omdat de wereld zo sfeervol is en het verhaal goed is opgebouwd, maar ik ben er niet zo dusdanig weg van dat ik van me stoel van werd geblazen of dat ik schreeuwde voor meer games in dezelfde stijl. En zoals gezegd vond ik het einde ietwat teleurstellend omdat het verhaal kleiner leek te zijn dan ik mij had ingebeeld.

Al met al ben ik blij deze game gespeeld te hebben. Een sfeervolle ervaringsgame met een spannend verhaal waarbij ik met de personages kon meeleven. Het verhaal blijkt echter kleiner te zijn dan ik hoopte en qua gameplay bied dit het meest minimalistische wat ik ooit bij een game heb gezien.

3,5 / 4*

Nadat ik begin dit jaar met Dear Esther de smaak te pakken kreeg heb ik me nu ook op Gone Home gestort. Dat is net zo goed bevallen. De vertelling en thema's in dit spel zijn wat minder ambitieus dan in Dear Esther, maar nog steeds ongewoon voor een computerspel en niet minder knap uitgewerkt. De setting zit ontzettend slim in elkaar, waarbij speler en avatar op precies hetzelfde punt aan het verhaal beginnen (het huis is onbekend, de familieperikelen zijn onbekend, natúúrlijk ga je enigszins nieuwsgierig en bezorgd op onderzoek uit), het spel slim met verwachtingen speelt (is het toch een ghost of horror story?) en er uiteindelijk zelfs een mooie verklaring is voor de voice-over die je tijdens je speurtocht begeleidt. Toch zouden deze spellen waarschijnlijk nog meeslepender zijn als ze zich niet alleen op een enkele, verlaten lokatie zouden afspelen. Hoewel deze beperking ook in Gone Home prima binnen het verhaal past, ontkom je niet aan de gedachte dat er met meer mogelijkheden nog rijkere verhalen vertelt kunnen worden.

3,5*

Deze is gratis via Humble Bundle te downloaden.

Ik had me aan een horrorgame verwacht maar het werd een walk simulator zonder gameplay en veel lezen, vooral veel lezen. De plot is best ontroerend, maar daar houdt het op. Nipte voldoende door het verhaal en dan vooral de vertoking van Sam's deel ervan via het gesproken dagboek.

Ik kamp momenteel met een blessure waardoor ik spierspanning in rug, nek en schouders zoveel mogelijk moet proberen te voorkomen. Daardoor heb ik heel weinig gegamed de laatste tijd. Maar het ging wel erg jeuken Adventures, visual novels en walking sims zijn dan bij uitstek geschikt om toch even de verslaving te kunnen voeden. Zodoende de afgelopen twee dagen eindelijk Gone Home eens gespeeld. Kan die ook weer van de bucket list!

Ik vond het een prachtige vertelling, waarbij het zelf door een ongelooflijk sfeervol huis dwalen, en je steeds meer de pieces van het verhaal verzamelt, prima werkt. Het is inderdaad veel lezen, maar dat vond ik absoluut niet erg. Het niveau van het schrijfwerk en ook de dagboekfragmenten was erg hoog. Waar ik ook van genoot is dat ik me echt in 1995 waande. Alles in deze game is, ook al is het veel louter aankleding, met heel veel zorg gemaakt en geplaatst.

Ik heb trouwens goed te tijd genomen en denk dat ik er 3,5 - 4 uur mee bezig ben geweest. Ik heb de game op de Switch Lite gespeeld, een platform dat zich hier prima voor leent.

Wat weerhoudt mij dan van het uitdelen van een echt hoge score? Nou, het verhaal staat centraal en laten we zeggen dat de wijze waarop de laatste 20% van het verhaal zich ontvouwt mij qua ontwikkeling van de spanningsboog/apotheose niet uitermate kon bekoren. Ook al werd er wel degelijk een heartstring geraakt.

3,5* en ik denk een aanrader voor een ieder die het leuk vindt om een verhaal in gamevorm tot zich te nemen