Papers, Please (2013)

Deze vanmiddag dan ook maar aangeschaft, heb er nu zo'n twee uurtjes mee lopen spelen, en de game is vooral erg uniek. Game design, erg scherp en wel doordacht. Verder erg vermakelijk en zo, al weet ik niet voor hoe lang dat zal blijven. Maar voorlopig in ieder geval interessant genoeg om mij bezig te houden.

Heb er zo'n vijftal uurtjes inzitten en ben niet bepaald onder de indruk. Het was uiteraard de bedoeling van de makers om de ontzettend repetitieve en deprimerende aard van een dergelijk beroep te illustreren, met een enorm troosteloze omgeving en oude Oostblok sfeer op de achtergrond. Ze slagen hier wel volledig in, maar het is ook de enige reden waarom ik geen fan ben van het spel. Het is allemaal zo kolossaal triestig dat ik geen idee heb wie hier als speler voldoening uit kan halen. Er wordt elke dag wel een extra element aan de routine toegevoegd, maar de essentie blijft natuurlijk onveranderd.

Ik verkies toch liever wat actie en emoties boven dit soort mistroostige praktijken.

2.00

Interessant.

Toen ik voor het eerst van dit spel hoorde dacht ik dat immigranten het onderwerp van dit spel zouden zijn - dat jij als grenswachter slechts een instrument zou zijn om die problematiek te belichten. Maar dat blijkt niet het geval te zijn: de grenswachter staat centraal, en de grotere thema's die hij vertegenwoordigt.

In de eerste plaats leer je beter hoe een grenswachter zich voelt: de voortdurend veranderende regels, de schrijnende gevallen die je moet afwijzen (of juist moet toelaten), de verveling die voortkomt uit het steeds maar weer herhalen van dezelfde routinecontroles (vooral later in het spel ga je dat voelen), etc.

Maar belangrijker is wat hij vertegenwoordigt: het idee dat morele keuzes een luxe zijn. Als je van een hongerloontje moet rondkomen, en het niet nakomen van moreel problematische regels betekent dat jouw overleven, en dat van je familie, in gevaar komt, dan worden morele afwegingen een luxe die je je niet kunt veroorloven. Het spel gaat hierin misschien eigenlijk nog niet ver genoeg, want zo groot zijn de kosten niet van barmhartigheid: aan het einde van het spel had ik zoveel geld op mijn rekening staan dat ik de lage boetes makkelijk kon betalen (de dreiging van ontslag of arrestatie zou groter zijn geweest).

Maar het centrale idee komt goed over: mensen worden gevormd door hun omstandigheden, en daardoor is het in sommige omstandigheden een stuk makkelijker om moreel te handelen dan in andere. Naast de strijd om te overleven merkte ik bij mezelf ook dat ik de mensen die ik moest beoordelen steeds minder als mens ging zien. Ik ging steeds meer kijken naar de informatie die ik moest beoordelen - het paspoort, de werkvergunning, medische papieren, etc. - en steeds minder naar de mens achter die informatie.

Een interessant spel kortom, dat je op een interactieve manier lessen leert die een film misschien minder makkelijk zou kunnen overbrengen. Mijn favoriete genre is dit zeker niet, en naar het einde toe werd ik de repetitieve gameplay steeds meer beu, maar een boeiende ervaring was het zeker. 3.75*

In vergelijking met de lovende dingen die ik erover hoorde is het een graadje overgewaardeerd, maar vooralsnog een interessante experimentele game. Als je online zoekt naar videogames met een moreel grijs gebied (geen duidelijk verschil tussen goed en slecht) dan is Papers Please een game die geheid zal opduiken. Papers Please omschrijven klinkt haast alsof je het over een kantoorbaan hebt: het nakijken van documenten om te checken of er fouten instaan. Toch hebben ze dit kantoorwerk prima naar een game weten te vertalen. De grootste kracht ligt in de prestatiedruk: je moet elke dag een bepaalde hoeveelheid mensen een juiste keuring geven, omdat je geld krijgt voor ieder correct oordeel. Het geld heb je nodig om voor je gezin te zorgen zoals eten kopen, medicatie of de verwarming. Als je in de min komt te staan verlies je het spel, maar als je niet genoeg geld verdiend gaan familieleden overlijden. Het is dus een ‘strijd’ om zo goed mogelijk werk in zo’n kort mogelijke tijd te doen. In die tussentijd komen er meerdere malen onschuldige mensen langs, die van je vragen hun vooralsnog door te laten.Je hebt de macht om ja te zeggen tegen deze mensen, maar dit kan voor boetes of andere problemen leiden waardoor je regelmatig onschuldige mensen het moeilijk moet maken.
Overigens krijg je op gegeven moment de optie om naar een goedkoper appartement te verhuizen, zodat je makkelijker geld kunt opsparen. Ikzelf maakte echter de blunder te denken dat het 75 dollar zou kosten om te verhuizen (waardoor ik het niet ging kopen), terwijl je juist 75 dollar kreeg voor het verhuizen. Door een eigen blunder heb ik een soort hard mode gedaan en winsten afgewezen. Ach, ik kon erom lachen en het hield de motivatie erin om goed te presteren.

Maar persoonlijk vond ik het moreel grijze gebied wat matig werken. Je familie die ziek raakt, of hongersnood heeft, is niets meer dan een zinnetje tekst die zegt “gaat prima / gaat slecht”. Hierdoor is het moeilijk is om echt geraakt te worden door eventueel verlies. Hetzelfde geld voor mensen die doorgelaten willen worden: het kon fijn zijn om ze door te laten wegens de dankbaarheid die ze uitten, maar meestal zei ik gewoon nee zonder schuld. Het enige dat je krijgt is een korte boze reactie van iemand die vervolgens verdwijnt. Wanneer je de personen niet kent, en de aftermath van je daden nooit meemaakt, word het lastig om een echt schuldgevoel te ervaren. Misschien ben ik gewoon hard in dat soort dingen. Je speelt voor de boodschapper van de wetten, niet de bedenker. Don't shoot the messenger.
Er zijn 20 eindes, en geen van allen voelde echt bevredigend. Het zijn korte stukken tekst die zeggen wat er verder gebeurd. Alleen de eindes die je op de laatste dag kon krijgen waren aardig, maar dat heeft er meer mee te maken dat je door de hele game moet spelen om die te krijgen, dan dat het qua verhaal beter afgerond word.

Geen meesterwerk die ik kan aanraden, en in tegenstelling tot bepaalde online items vond ik het moreel grijze gebied niet zo sterk werken, maar het was een prima game om in kleine sessies te doen.

3*

Spoken like a true fascist tool, comrade , you know in greece...

Haha, dan zou ik Griekenland in het vervolg maar ontwijken.