Wolfenstein: The New Order (2014)

Ik noem mezelf wel een fan van de Wolfenstein franchise. Vanaf Wolfenstein 3D tot nu heb ik ze allemaal gespeeld, vaak met veel plezier. Alleen de game uit 2009 deed me niks, maar voor de rest blijft het een erg boeiende reeks. Wolfenstein: The New Order is ook nog eens singleplayer only, dus daar is alle tijd en moeite in gestopt, iets waar ik blij mee ben.

The New Order is een uitstekend vervolgdeel geworden, waarmee ik de voorganger gelukkig kan vergeten. Niet dat TNO nou perfect is, maar het is ieder geval erg vermakelijk geworden. Al snel knal je heerlijk op een old-school wijze je weg door honderden vijanden heen. Zeker later in de game, als je zwaarder bent gewapend richt je enorme slachtingen aan. En gelukkig is er bij de game geen softe klassering op gegooid, zodat je de nodige gore, bloed en ellende kan aanschouwen. Want TNO kent toch wel een vrij heftig plot, met een alternatieve toekomst waarin je achter een Josef Mengele achtige generaal aan mag in de jaren 60 van de nieuwe toekomst waarin de Nazi's de Tweede Oorlog hebben gewonnen en jij met een uit coma ontwaakte B.J. Ik noem mezelf wel een fan van de Wolfenstein franchise. Vanaf Wolfenstein 3D tot nu heb ik ze allemaal gespeeld, vaak met veel plezier. Alleen de game uit 2009 deed me niks, maar voor de rest blijft het een erg boeiende reeks. Wolfenstein: The New Order is ook nog eens singleplayer only, dus daar is alle tijd en moeite in gestopt, iets waar ik blij mee ben.

The New Order is een uitstekend vervolgdeel geworden, waarmee ik de voorganger gelukkig kan vergeten. Niet dat TNO nou perfect is, maar het is ieder geval erg vermakelijk geworden. Al snel knal je heerlijk op een old-school wijze je weg door honderden vijanden heen. Zeker later in de game, als je zwaarder bent gewapend richt je enorme slachtingen aan onder vijanden die overigens niet al te slim zijn. En gelukkig is er bij de game geen softe klassering op gegooid, zodat je de nodige gore, bloed en ellende kan aanschouwen. Want TNO kent toch wel een vrij heftig plot, met een alternatieve toekomst waarin je achter een Josef Mengele achtige generaal aan mag in de jaren 60 van de nieuwe toekomst waarin de Nazi's de Tweede Wereldoorlog hebben gewonnen en jij met een uit coma ontwaakte B.J.Blazkowicz los gaat.

Wat ik erg sterk aan de game vind is het fantastische verhaal met dito uitwerking. Je komt regelmatig verwijzingen tegen naar wat er na 1945 gebeurde in de alternatieve verhaallijn en ook op emotioneel vlak weet TNO te overtuigen, met onder andere een romance en met het verliezen van dierbare vrienden, onder andere door keuzes die je als speler gedwongen wordt te maken. De tussenfilmpjes zijn van hoog niveau en geweldig om te zien. Ook de ontwerpen van de vijanden vond ik zeer de moeite. Allemaal in de stijl van de technologieën uit de alternatieve verhaallijn.

Waar het verhaal en de old-school gameplay grote pluspunten zijn, daar kent de game ook wel behoorlijke minpunten. Grafisch oogt de game gedateerd en zijn omgevingen kaal en simpel. Bijna alles speelt zich binnen af, op redelijk onoriginele plekken die we in veel andere games al hebben gezien. Het valt toch wel serieus op hoe lelijk bepaalde textures zijn, zeker in verhouding met de mooie filmpjes. Ik kan daar op zich wel overheen kijken, maar toch is het jammer. Ik heb het op de nex-gen console gespeeld, maar ook voor de old-gen zou dit geen schoonheid zijn geweest. Je merkt ook dat de engine oud is aan het feit dat je bijna niks van je omgevingen kan slopen. Daarom voelt het allemaal wat verouderd aan.Daarnaast ging de game zo richting het einde wel wat vervelen, omdat het allemaal wat herhalend werd. En dan is old-school gameplay niet echt een pluspunt meer te noemen. En het andere probleem was dus de onoriginele locaties die je bezoekt, waardoor ik niet vaak het gevoel kreeg echt in een alternatieve toekomst rond te knallen. Met het fantastische plot had meer gedaan kunnen worden in de uitwerking. Ik hoopte zelf toch wel stiekem op een confrontatie met mecha-Hitler, zoals in Wolfenstein 3D. General Deathhead was wel cool, maar het had nog epischer mogen zijn. Sowieso opvallend dat men in de game met geen woord over Hitler sprak, of hij nou dood was of nog altijd heerste over de wereld. Toch jammer.

Uiteindelijk heb ik me goed vermaakt met TNO, maar de game kent wel teveel minpunten om een echte topper genoemd te mogen worden. Maar voor fans van de franchise en ook voor shooterfans in het algemeen is de game wel aan te raden.

PS: Dat ouderwetse Wolfenstein 3D bonuslevel dat je mag spelen met de wapens uit TNO vond ik wel een erg leuk cadeautje!

3,5*

Inmiddels heb ik het spel uit. Ik ben niet zo blij met Wolfenstein: The New Order. De goede wil zit er ongetwijfeld in, maar er zit gewoon geen lekkere flow in. Het ene moment ben je lekker aan te schieten, het volgende moment moet je speelgoed zoeken voor een kind, of zit je een lange tijd filmpjes te kijken. Die filmpjes zijn an sich prima, ware het niet dat ze onderbroken worden zodat je zelf even een schort aan kan doen om vervolgens het filmpje weer verder te laten gaan... dat zit er heel veel in en voegt niets toe. Het schieten is ook niet ouderwets leuk. De helft van de tijd spendeer je achter de schutting en de nazi's zijn echte kogelsponsjes. Ook missen ze nooit. Iets met kunstmatige moeilijkheidsgraad. Ik vond het gruwelijk irritant dat ik bij elke missie m'n wapens weer kwijt was. Soms snap ik het vanwege de context, zoals die missie in het concentratiekamp, welke ik overigens wel erg leuk vond, maar als je de gevangenis gaat inbreken forceert het spel je een stealthy aanpak te nemen door je gewoon geen wapens te geven. Plots dragen de nazi's die je doodt ook geen wapens meer. Dit is gewoon stom en bederft het spel. De game dicteert hoe het gespeeld wordt en er is maar één goede manier. Doe je iets anders, dan ga je dood. En dan nog bij de laatste boss fight verdwijnt je complete arsenaal opeens. Ik heb geen idee hoe zeer moderne shooters zuigen dat iets als The New Order als een 'old school' achtig spel wordt gezien, maar voor iemand die vrijwel exclusief old school FPS gespeeld heeft is dit absoluut schrikken. Ook het checkpoint systeem vond ik erg slecht werken. Ik snap nog steeds niet waarom moderne games daar vaak voor gaan. Tevens mis ik bewegingsvrijheid. Het sprintsysteem bijvoorbeeld is ook zo raar geregeld dat je niet gewoon een potje kan sprinten. En B.J. bezeert zich als hij een val maakt van twee meter.

Toch was het bij tijd en wijlen best leuk. Het verhaal en uitvoering vond ik vrij slecht en de voice acting van B.J. Blazkowicz al helemaal, maar goed, ik speel niet voor het verhaal (die sex scènes sloegen echt nergens op) en zo'n alternatieve toekomst is best verfrissend voor een Wolfenstein game (doet ook denken aan Mortyr). Soms ben je best lekker aan het knallen, zeker als je over de helft bent, en kom je op mooie locaties, zoals de maan, een onderzeëer, of Deathshead's kasteel. Het valt me wel wat tegen dat je niet naar slot Wolfenstein gaat. Dat was leuk geweest. Ook de boss fight tegen een gigantische robot was erg genieten. Het enige wapen dat je altijd bij je hebt, een soort lasercutter/rail gun, is een leuk ding dat je steeds kan upgraden, alhoewel ik de helft van het spel spendeerde om dat ding op te laden.

De easter egg die ze erin gestopt hebben, namelijk dat je even E1M1 van Wolfenstein 3D kan spelen is leuk geprobeerd, maar helaas is de gameplay daar niet op gemaakt. Je loopt idioot traag en de vijanden zijn kogelsponsjes... zo herinner ik me die game niet. Gelukkig niet zeg.

Afgezien van mijn vele problemen met dit spel heeft het wel de sfeer van een Wolfenstein game voor mij. Helaas, alleen, die ergerpuntjes, en die overheersen bij mij toch vooral omdat de gameplay zelf niet bijzonder interessant is.

Wat een werk heeft hier ingezeten! Het verhaal an sich is 13 in een dozijn, maar verzin maar eens het universum eromheen. De aankleding van het geheel is niets minder dan subliem te noemen. Dit is dan ook meteen het sterkste aspect van het geheel. Het verbloemt toch een verveeld gevoel dat ik kreeg, ondanks de overweldigende sfeer. Op de een of andere manier kon de game me net niet helemaal te pakken krijgen. Alles ziet er op en top uit (op de ID Tech 5 engine Megatextures na), en de sfeer zit er goed in, maar toch kon werd ik er niet ingezogen. Daarom dan ook geen topper. De gameplay is prima, typisch Wolfenstein, maar wellicht gaat het me allemaal iets te snel, kan ik de omgeving en de sfeer niet helemaal opnemen. Toch was het een lange zit, aan speelduur geen gebrek (vergelijkbaar met Alien: Isolation). Eigenlijk zou ik de game een 3.5* moeten geven, maar het universum wat hier gecreëerd is en de gevarieerde locaties die tot in de puntjes zijn uitgewerkt maken dat het toch een 4* wordt. Momenteel ben ik bezig met The Old Blood, wat als meer van hetzelfde voelt. Ik vernam dat ze ook al aan een opvolger bezig zijn. Hopelijk worden daarin de minpuntjes weggewerkt en wordt het een echte topper. Iets meer rust en overzicht mag er van mij wel inzitten.

He he uitgespeeld....
Ik heb me ontzettend vermaakt met deze Wolfenstein..
Het is een uitstekende singleplayer, waar je heel lang zoet mee bent.
Op naar de volgende Wolfenstein met hopelijk als extra een multiplayer.

"Count to four. Inhale. Count to four. Exhale."

Dit is mijn eerste aanraking met deze befaamde reeks - die bekendstaat om het doden van Hitler - en het smaakt zeker naar meer.

Dit deel is min of meer een reboot van de serie; als rauwdouwer B.J. Blazkowicz doe je er tevergeefs alles aan om de Duitsers te stoppen tijdens de Tweede Wereldoorlog, om vervolgens in een coma te raken en erachter te komen dat de nazi's hebben gewonnen. Op deze manier wordt er een intrigerend alternatief gecreëerd.

In eerste instantie dacht ik dat 'The New Order' een simpele arcade shooter was, maar het narratief is verrassend goed en diep uitgewerkt. De verscheidene personages zijn interessant en de vele gruwelen komen al gauw naar voren. Het enige waar ik wel graag meer van had willen zien is de invloed van het Duitse regime, jammer genoeg zie je daar slechts een glimp van.

De gameplay is erg sterk. Het is lekker old school knallen tot je erbij neervalt, vooral de manier waarop je munitie et cetera oppakt is een throwback. Je krijgt als speler een keur aan wapens waarmee je helemaal los mag gaan en het heerlijke is dat je de meeste wapens dubbel kunt dragen. Met twee shotguns of geweren tegelijkertijd schieten voelt aan als een ware verademing. Tel daar nog eens het overdonderende geluid bij op en de bloederige nazi's die het oplevert, wat een genot!

Stealth is een aardige toevoeging, maar komt wel enigszins geforceerd over als je denkt dat je totale vrijheid hebt. Daarbij is het te makkelijk. Met een werpmes heb je een vijand namelijk zo neer en als je met een pistool vanaf verre afstand met de heup schiet lijkt het net te werken als een sluipschuttersgeweer. Gelukkig deert het niet zo.

Al met al een prima shooter met een idem verhaal. Ik ben benieuwd wat 'The New Colossus' gaat brengen. Hopelijk wel beter uitgewerkt voor de pc, want met alle instellingen op Ultra is deze game qua graphics op zijn hoogst aardig te noemen.

Dikke 3,5 sterren.

Nadat ik de reincarnatie van Doom als geweldig ervoer heb ik de reincarnatie van Wolfenstein ook maar geprobeerd. Helaas niet met hetzelfde resultaat.

De game doet een paar dingen goed, de setting is heerlijk en wordt prima aangevuld met absurde personages en situaties. De keuze tussen stealth en rambo is erg fijn en voornamelijk in het begin is er genoeg ruimte voor stealth. Helaas verzand de game steeds meer in een van overdreven shoot-out naar overdreven shoot-out game. Zoals de meeste shooters zijn. Een manier om dat leuk te houden is door de shoot-outs intens te maken (iets wat Doom mijn inziens erg goed doet), of door het leveldesign interessant te maken (moet hierbij denken aan zowel Doom als aan Titanfall 2), of door het pakkende verhaal (hebben veel games moeite mee). Wolfenstein The New Order weet echter in geen van die drie te excelleren. Het verhaal verzand in een wat saaie bedoeling (terwijl ik het een bijzonder toffe setting vind), het leveldesign is herhalend en bestaat uit niet meer dan grote ruimtes of gaangetjes in saaie omgevingen, en de shoot-outs missen impact en begonnen mij zelfs te vervelen. Tel daarbij op dat je tussendoor nog vaak nutteloze karweitjes krijgt om papiertjes of andere dingen te zoeken voor iemand, dat je in de tweede helft eigenlijk geen kans krijgt om nog een level stealth door te spelen, en als derde een anti-cilmax van een einde.

De leuke setting en de fijne mix van stealth, actie en verhaal in de eerste helft zorgen ervoor dat ik een groot deel van de game met plezier speelde, maar vanaf de U-boat missie begon het voor mij steeds minder te worden tot het punt dat ik met verveling het geheel maar uitspeelde zonder een bevredigind einde te mogen krijgen.

De eerste Wolfenstein game vind ik persoonlijk, buiten de hele 'nazi doden' gimmick vandaag de dag onspeelbaar. Saaie leveldesigns, weinig wapens, weinig variëteit qua vijanden etc. Dan doet Doom het nog steeds een stuk beter. Terwijl Doom: Eternal aan het downloaden was, ben ik deze voortzetting maar eens gaan proberen om te kijken of de magie hier net zo aanwezig is als bij de Doom vervolgen.

Het antwoord is 'ja', maar met een flinke kanttekening: het spel kakt voor mij tegen het einde wel flink in om een aantal redenen:
1. De vijanden veranderen steeds meer in bullet sponges. Bij een doom-game vind ik dit vrij logisch, aangezien grote demonen nu eenmaal meer aan zouden moeten kunnen dan soldaten, maar op het moment dat ik de supernazi's en de robots te lijf ga, ergert het me dat er zo weinig opties zijn om een goeie headshot of iets dergelijks te geven. Het maakt een snel en dynamisch spel een stuk trager (en om eerlijk te zijn, ik wil in dit geval gewoon ledematen zien vliegen in plaats van mechanische stukken, maar dat is een ander verhaal)
2. Het maanlevel en de hoeveelheid beperkingen daar qua wapens, valt toch tegen. Ik heb geen zin om steeds te moeten opladen en wil gewoon met mijn twee shotguns/machinegeweren kunnen rennen wanneer nodig.
3. Het eindlevel. De aanloop naar de bossfights gaat nog wel, maar deze gevechten zelf zijn verschrikkelijk saai en ergerlijk. Vechten tegen je voormalige kompaan, snap ik vanuit verhaalperspectief, maar de twee opvolgende gevechten met Deathshead zijn gewoon verschrikkelijk. Het eerste gedeelte is contra-intuitief naar de hoeken rennen om op zeppelins te vuren, het tweede gedeelte is ergerlijk strafen en vuren zonder enige indicatie of je het goed doet. Helemaal ergerlijk, omdat de game saved nadat Deathshead's eerste fase voorbij is, waardoor ik iedere keer als ik hem opnieuw te lijf ging eerst bovengronds weer alle wapens en health moest oppakken. Uiteindelijk verslagen door onder een trap heen en weer te strafen en letterlijk ALLE kogels op 3 handgun kogels na op zijn hoofd te vuren.

Deze (flinke) minpunten ten spijt, heb ik toch best genoten van het spel. Grafisch ziet het er (PS4 gespeeld) goed uit, de voice-acting is fenomenaal (Dwight Schultz als Deathshead was fantastisch!), de settings/achtergronden zijn goed uitgewerkt en de afwisseling tussen stealth en brute actie is fijn. Meerdere malen vond ik een moeilijke situatie, om vervolgens bij het opnieuw proberen mezelf in een tunnel te snijden en vanuit daar te snipen, om dan snel van positie te wisselen. De AI laat hier af en toe steekjes vallen, want niemand die raar opkeek als er ineens een lijk met een gat in het hoofd lag, maar de situaties duurden vaak niet lang genoeg om hier echt moeilijk over te doen.

Het alternate reality verhaal, maakt in ieder geval de stakes wel hoger dan bij een normale WO2 game. Je weet daar immers al hoe het af zal lopen, maar op het moment dat je hier in de kranten/files die overal tegen komt leest hoe de VS capituleert en hoe ook Aziatische landen onder de voet gelopen zijn, krijg je toch een gevoel van urgency om iets te doen. Zo mag het toch niet aflopen? Leuke extraatjes vind je ook in de vorm van lp's van bekende acts of songs, die nu ineens Duits zijn. Ik heb keihard gelachen om de schlager variant van House Of The Rising Sun in ieder geval. Gevoel voor detail dat een spel extra immersie meegeeft.

Jammer van het laatste gedeelte, maar ik heb me alsnog goed genoeg vermaakt om het spel nog een keer te doen en The Old Blood en The New Colossus ook eens een kans te geven.

Met bloeddoorlopen oogjes was het om 05:30 dan zo ver; uitgespeeld. Bethesda heeft een hele lading games op de Xbox Game Pass gekwakt en toen besefte ik mij dat ik dit deel eigenlijk nooit helemaal heb uitgespeeld destijds. En wat een heerlijke game om naar terug te keren. Dit soort straight forward shooters zijn een uitstervend ras. Alles moet met vernieuwende mechanics of open werelden gepresenteerd worden. Laat mij maar lekker simpel gangetje-gangetje lopen met genoeg slachtvee om uit elkaar te schieten. En dat is de grote kracht hier. Ik ben echt een sucker voor een goede shotgun en die steelt hier de show. Wel een paar segmenten die een beetje vertragen (van die nietszeggende missies dat je een mapje moet vinden...) maar over het algemeen lekker action-packed en met een aantal waanzinnige cutscenes die het grovere werk niet uit de weg gaan.

Ik vind dit echt een hele toffe game. De setting waarin de Nazi's de oorlog hebben gewonnen is echt tof gedaan met sterke worldbuilding. Ook tof dat Blazkowicz nu een personage is met wat meer diepgang. Het is allemaal best wel een leuk en boeiend verhaal met toffe personages. Sowieso schuwt de game geen onderwerpen. Het level in het concentratiekamp is echt best wel balls hebben. Dat kan ik wel waarderen. Sowieso zaten er veel gave levels in.

De gunplay zelf vond ik ook gaaf. De wapens hebben veel impact en knallen echt. De voorgaande delen waren wel leuk, maar dit was echt een toffe single player shooter die ook nog eens best lang was voor het genre. Beste deel tot nu toe.

Aangezien Ik zin had om enkele Nazi's af te knallen ben ik de new order gaan spelen. Wat mij opviel was dat de presentatie niet cringy was, het verhaal, de cutscenes, en de bijbehorden voice acting waren een stuk beter dan ik verwacht had. Over de gameplay ben ik iets minder te spreken, voor mijn gevoel was er niet echt intense gunplay, waar ik toch wel een beetje op hoopte. Hierdoor ook niet echte spanning gevoeld. Dat werd meer richting het einde wel steeds iets beter, maar helemaal top werd het niet.
Wel mee vermaakt, en er zaten heus leuke elementen in. Ik vond het bijvoorbeeld wel leuk dat als je tijdens een vuurgevecht het gevoel had dat je het niet ging redden, je er soms voor kon kiezen om er als een haas ervandoor te gaan, en gewoon verder te gaan met het level.