
Wolfenstein: The New Order (2014)
PC / PlayStation 3 / PlayStation 4 / Xbox 360 / Xbox One
Shooter
single player
Ontwikkeld door MachineGames
Uitgegeven door Bethesda
Europa 1960, de nazi's hebben de tweede wereldoorlog gewonnen en de wereld overgenomen. Jij neemt controle over William "B.J." Blazkowicz , de enige man die dapper genoeg is om het op te nemen tegen het kwaadaardige Duitse regime. Gebruik de super-wapens van de nazi's tegen ze, om zo Europa te bevrijden.
Trailer
https://www.youtube.com/watch?v=JA1QB-h1c4I
Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.
Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.
De game doet een paar dingen goed, de setting is heerlijk en wordt prima aangevuld met absurde personages en situaties. De keuze tussen stealth en rambo is erg fijn en voornamelijk in het begin is er genoeg ruimte voor stealth. Helaas verzand de game steeds meer in een van overdreven shoot-out naar overdreven shoot-out game. Zoals de meeste shooters zijn. Een manier om dat leuk te houden is door de shoot-outs intens te maken (iets wat Doom mijn inziens erg goed doet), of door het leveldesign interessant te maken (moet hierbij denken aan zowel Doom als aan Titanfall 2), of door het pakkende verhaal (hebben veel games moeite mee). Wolfenstein The New Order weet echter in geen van die drie te excelleren. Het verhaal verzand in een wat saaie bedoeling (terwijl ik het een bijzonder toffe setting vind), het leveldesign is herhalend en bestaat uit niet meer dan grote ruimtes of gaangetjes in saaie omgevingen, en de shoot-outs missen impact en begonnen mij zelfs te vervelen. Tel daarbij op dat je tussendoor nog vaak nutteloze karweitjes krijgt om papiertjes of andere dingen te zoeken voor iemand, dat je in de tweede helft eigenlijk geen kans krijgt om nog een level stealth door te spelen, en als derde een anti-cilmax van een einde.
De leuke setting en de fijne mix van stealth, actie en verhaal in de eerste helft zorgen ervoor dat ik een groot deel van de game met plezier speelde, maar vanaf de U-boat missie begon het voor mij steeds minder te worden tot het punt dat ik met verveling het geheel maar uitspeelde zonder een bevredigind einde te mogen krijgen.
Grootste doorn in het oog is het level op de kapotgeschoten brug over Gibraltar, waar vijanden je van uit alle hoeken en standen kunnen raken, en hoe defensief je ook speelt, zodra je uit cover komt krijg je de volle laag. Ook de overpowerde supersoldaten hier die resistent lijken tegen de grenade launcher is erg jammer. De cutscene/gameplay ratio kan hier nog net. Iets wat me heeft weerhouden van The New Collosus spelen.
Al met al een hele vette shooter met een aardig verhaal. Persoonlijk vind ik The Old Blood ietsje beter, maar beide games zijn een waardige reboot in mijn ogen. Ben het wel eens met mijn bovenbuurmanposter dat DOOM beter gelukt is.
Heb hem voor ca 6€ op de Playstation store gedownload , mooi prijsje ?
Straks verder gaan met de game, maar nu even de dingen doen die ik moet doen, de plicht roept.
Het antwoord is 'ja', maar met een flinke kanttekening: het spel kakt voor mij tegen het einde wel flink in om een aantal redenen:
1. De vijanden veranderen steeds meer in bullet sponges. Bij een doom-game vind ik dit vrij logisch, aangezien grote demonen nu eenmaal meer aan zouden moeten kunnen dan soldaten, maar op het moment dat ik de supernazi's en de robots te lijf ga, ergert het me dat er zo weinig opties zijn om een goeie headshot of iets dergelijks te geven. Het maakt een snel en dynamisch spel een stuk trager (en om eerlijk te zijn, ik wil in dit geval gewoon ledematen zien vliegen in plaats van mechanische stukken, maar dat is een ander verhaal)
2. Het maanlevel en de hoeveelheid beperkingen daar qua wapens, valt toch tegen. Ik heb geen zin om steeds te moeten opladen en wil gewoon met mijn twee shotguns/machinegeweren kunnen rennen wanneer nodig.
3. Het eindlevel. De aanloop naar de bossfights gaat nog wel, maar deze gevechten zelf zijn verschrikkelijk saai en ergerlijk. Vechten tegen je voormalige kompaan, snap ik vanuit verhaalperspectief, maar de twee opvolgende gevechten met Deathshead zijn gewoon verschrikkelijk. Het eerste gedeelte is contra-intuitief naar de hoeken rennen om op zeppelins te vuren, het tweede gedeelte is ergerlijk strafen en vuren zonder enige indicatie of je het goed doet. Helemaal ergerlijk, omdat de game saved nadat Deathshead's eerste fase voorbij is, waardoor ik iedere keer als ik hem opnieuw te lijf ging eerst bovengronds weer alle wapens en health moest oppakken. Uiteindelijk verslagen door onder een trap heen en weer te strafen en letterlijk ALLE kogels op 3 handgun kogels na op zijn hoofd te vuren.
Deze (flinke) minpunten ten spijt, heb ik toch best genoten van het spel. Grafisch ziet het er (PS4 gespeeld) goed uit, de voice-acting is fenomenaal (Dwight Schultz als Deathshead was fantastisch!), de settings/achtergronden zijn goed uitgewerkt en de afwisseling tussen stealth en brute actie is fijn. Meerdere malen vond ik een moeilijke situatie, om vervolgens bij het opnieuw proberen mezelf in een tunnel te snijden en vanuit daar te snipen, om dan snel van positie te wisselen. De AI laat hier af en toe steekjes vallen, want niemand die raar opkeek als er ineens een lijk met een gat in het hoofd lag, maar de situaties duurden vaak niet lang genoeg om hier echt moeilijk over te doen.
Het alternate reality verhaal, maakt in ieder geval de stakes wel hoger dan bij een normale WO2 game. Je weet daar immers al hoe het af zal lopen, maar op het moment dat je hier in de kranten/files die overal tegen komt leest hoe de VS capituleert en hoe ook Aziatische landen onder de voet gelopen zijn, krijg je toch een gevoel van urgency om iets te doen. Zo mag het toch niet aflopen? Leuke extraatjes vind je ook in de vorm van lp's van bekende acts of songs, die nu ineens Duits zijn. Ik heb keihard gelachen om de schlager variant van House Of The Rising Sun in ieder geval. Gevoel voor detail dat een spel extra immersie meegeeft.
Jammer van het laatste gedeelte, maar ik heb me alsnog goed genoeg vermaakt om het spel nog een keer te doen en The Old Blood en The New Colossus ook eens een kans te geven.
The Old Blood vind ik ook geweldig. Maar The New Colossus viel mij erg tegen. Niet iedereen is het hier mee eens, dus doe uiteraard wat je zelf wil

De gunplay zelf vond ik ook gaaf. De wapens hebben veel impact en knallen echt. De voorgaande delen waren wel leuk, maar dit was echt een toffe single player shooter die ook nog eens best lang was voor het genre. Beste deel tot nu toe.
Wel mee vermaakt, en er zaten heus leuke elementen in. Ik vond het bijvoorbeeld wel leuk dat als je tijdens een vuurgevecht het gevoel had dat je het niet ging redden, je er soms voor kon kiezen om er als een haas ervandoor te gaan, en gewoon verder te gaan met het level.