Wolfenstein: The New Order (2014)

Viel me tegen, nogal saaie tijdrekkende missies er tussen als een A4'tje opzoeken ergens in het kantoor. Zal 'm nog eens een kans geven.

Nadat ik de reincarnatie van Doom als geweldig ervoer heb ik de reincarnatie van Wolfenstein ook maar geprobeerd. Helaas niet met hetzelfde resultaat.

De game doet een paar dingen goed, de setting is heerlijk en wordt prima aangevuld met absurde personages en situaties. De keuze tussen stealth en rambo is erg fijn en voornamelijk in het begin is er genoeg ruimte voor stealth. Helaas verzand de game steeds meer in een van overdreven shoot-out naar overdreven shoot-out game. Zoals de meeste shooters zijn. Een manier om dat leuk te houden is door de shoot-outs intens te maken (iets wat Doom mijn inziens erg goed doet), of door het leveldesign interessant te maken (moet hierbij denken aan zowel Doom als aan Titanfall 2), of door het pakkende verhaal (hebben veel games moeite mee). Wolfenstein The New Order weet echter in geen van die drie te excelleren. Het verhaal verzand in een wat saaie bedoeling (terwijl ik het een bijzonder toffe setting vind), het leveldesign is herhalend en bestaat uit niet meer dan grote ruimtes of gaangetjes in saaie omgevingen, en de shoot-outs missen impact en begonnen mij zelfs te vervelen. Tel daarbij op dat je tussendoor nog vaak nutteloze karweitjes krijgt om papiertjes of andere dingen te zoeken voor iemand, dat je in de tweede helft eigenlijk geen kans krijgt om nog een level stealth door te spelen, en als derde een anti-cilmax van een einde.

De leuke setting en de fijne mix van stealth, actie en verhaal in de eerste helft zorgen ervoor dat ik een groot deel van de game met plezier speelde, maar vanaf de U-boat missie begon het voor mij steeds minder te worden tot het punt dat ik met verveling het geheel maar uitspeelde zonder een bevredigind einde te mogen krijgen.

Na mijn eerste play-trough was ik helemaal verkocht. Het schieten voelt heerlijk aan. Neem een voorbeeld aan de shotgun met zijn alternatieve vuurmodus waarbij je de scherven stukken vlees van je vijanden af voelt raspen. Dual wielden met de Belgisch wit-blauwe stier die BJ is maakt deze game geweldig. De alternatieve geschiedenislijn ligt mij wel, met als kers op de taart Wolfensteins versie van Jimi Hendrix die bij het verzet inwoont. Toch zijn er na mijn tweede playtrough wat dingen tegen gaan staan waardoor dit net geen meesterwerk is maar een 4*. Allereerst natuurlijk de spuuglelijke textures van dichtbij, waar Rage ook last van had. Ook hoopte ik op een alternatieve verhaallijn wanneer je een andere keuze maakt aan het begin van de game, maar dit is enkel cosmetisch.

Grootste doorn in het oog is het level op de kapotgeschoten brug over Gibraltar, waar vijanden je van uit alle hoeken en standen kunnen raken, en hoe defensief je ook speelt, zodra je uit cover komt krijg je de volle laag. Ook de overpowerde supersoldaten hier die resistent lijken tegen de grenade launcher is erg jammer. De cutscene/gameplay ratio kan hier nog net. Iets wat me heeft weerhouden van The New Collosus spelen.

Al met al een hele vette shooter met een aardig verhaal. Persoonlijk vind ik The Old Blood ietsje beter, maar beide games zijn een waardige reboot in mijn ogen. Ben het wel eens met mijn bovenbuurmanposter dat DOOM beter gelukt is.

Mooi spel , urenlang plezier gehad .
Heb hem voor ca 6€ op de Playstation store gedownload , mooi prijsje ?

Eindelijk eens de kans om deze Wolfenstein te gamen, maar raak er niet erg warm van. De game is prachtig mooi daar niet van, maar op de één of andere manier mis ik iets, iets wat zijn voorgangers wel hadden alleen ik weet niet wat. Speel deze game wel door en misschien veranderd het gevoel wat ik krijg bij deze game nog...maar voor nu, ben nu in Berlijn aangekomen, zien we straks of ik dan wel in de game gezogen wordt.

Na een matige start, is het toch een gave game geworden, de game kwam voor mij los als je Eisenwald prison moet aanvallen om je teammaten te bevrijden. Na die missie, zat ik eindelijk in de game en geniet ik van de gameplay. De stealth secties zijn ook super uitgewerkt, gaat lekker vlot, al is de AI niet zo streng als in echte stealth games. Ook genoten net van de missie waar je een brug met een trein vernietigd en door dat labyrinth moet zien te komen om ID papers te jatten en ben dus nu aangekomen op de maan.
Straks verder gaan met de game, maar nu even de dingen doen die ik moet doen, de plicht roept.

De eerste Wolfenstein game vind ik persoonlijk, buiten de hele 'nazi doden' gimmick vandaag de dag onspeelbaar. Saaie leveldesigns, weinig wapens, weinig variëteit qua vijanden etc. Dan doet Doom het nog steeds een stuk beter. Terwijl Doom: Eternal aan het downloaden was, ben ik deze voortzetting maar eens gaan proberen om te kijken of de magie hier net zo aanwezig is als bij de Doom vervolgen.

Het antwoord is 'ja', maar met een flinke kanttekening: het spel kakt voor mij tegen het einde wel flink in om een aantal redenen:
1. De vijanden veranderen steeds meer in bullet sponges. Bij een doom-game vind ik dit vrij logisch, aangezien grote demonen nu eenmaal meer aan zouden moeten kunnen dan soldaten, maar op het moment dat ik de supernazi's en de robots te lijf ga, ergert het me dat er zo weinig opties zijn om een goeie headshot of iets dergelijks te geven. Het maakt een snel en dynamisch spel een stuk trager (en om eerlijk te zijn, ik wil in dit geval gewoon ledematen zien vliegen in plaats van mechanische stukken, maar dat is een ander verhaal)
2. Het maanlevel en de hoeveelheid beperkingen daar qua wapens, valt toch tegen. Ik heb geen zin om steeds te moeten opladen en wil gewoon met mijn twee shotguns/machinegeweren kunnen rennen wanneer nodig.
3. Het eindlevel. De aanloop naar de bossfights gaat nog wel, maar deze gevechten zelf zijn verschrikkelijk saai en ergerlijk. Vechten tegen je voormalige kompaan, snap ik vanuit verhaalperspectief, maar de twee opvolgende gevechten met Deathshead zijn gewoon verschrikkelijk. Het eerste gedeelte is contra-intuitief naar de hoeken rennen om op zeppelins te vuren, het tweede gedeelte is ergerlijk strafen en vuren zonder enige indicatie of je het goed doet. Helemaal ergerlijk, omdat de game saved nadat Deathshead's eerste fase voorbij is, waardoor ik iedere keer als ik hem opnieuw te lijf ging eerst bovengronds weer alle wapens en health moest oppakken. Uiteindelijk verslagen door onder een trap heen en weer te strafen en letterlijk ALLE kogels op 3 handgun kogels na op zijn hoofd te vuren.

Deze (flinke) minpunten ten spijt, heb ik toch best genoten van het spel. Grafisch ziet het er (PS4 gespeeld) goed uit, de voice-acting is fenomenaal (Dwight Schultz als Deathshead was fantastisch!), de settings/achtergronden zijn goed uitgewerkt en de afwisseling tussen stealth en brute actie is fijn. Meerdere malen vond ik een moeilijke situatie, om vervolgens bij het opnieuw proberen mezelf in een tunnel te snijden en vanuit daar te snipen, om dan snel van positie te wisselen. De AI laat hier af en toe steekjes vallen, want niemand die raar opkeek als er ineens een lijk met een gat in het hoofd lag, maar de situaties duurden vaak niet lang genoeg om hier echt moeilijk over te doen.

Het alternate reality verhaal, maakt in ieder geval de stakes wel hoger dan bij een normale WO2 game. Je weet daar immers al hoe het af zal lopen, maar op het moment dat je hier in de kranten/files die overal tegen komt leest hoe de VS capituleert en hoe ook Aziatische landen onder de voet gelopen zijn, krijg je toch een gevoel van urgency om iets te doen. Zo mag het toch niet aflopen? Leuke extraatjes vind je ook in de vorm van lp's van bekende acts of songs, die nu ineens Duits zijn. Ik heb keihard gelachen om de schlager variant van House Of The Rising Sun in ieder geval. Gevoel voor detail dat een spel extra immersie meegeeft.

Jammer van het laatste gedeelte, maar ik heb me alsnog goed genoeg vermaakt om het spel nog een keer te doen en The Old Blood en The New Colossus ook eens een kans te geven.

Met bloeddoorlopen oogjes was het om 05:30 dan zo ver; uitgespeeld. Bethesda heeft een hele lading games op de Xbox Game Pass gekwakt en toen besefte ik mij dat ik dit deel eigenlijk nooit helemaal heb uitgespeeld destijds. En wat een heerlijke game om naar terug te keren. Dit soort straight forward shooters zijn een uitstervend ras. Alles moet met vernieuwende mechanics of open werelden gepresenteerd worden. Laat mij maar lekker simpel gangetje-gangetje lopen met genoeg slachtvee om uit elkaar te schieten. En dat is de grote kracht hier. Ik ben echt een sucker voor een goede shotgun en die steelt hier de show. Wel een paar segmenten die een beetje vertragen (van die nietszeggende missies dat je een mapje moet vinden...) maar over het algemeen lekker action-packed en met een aantal waanzinnige cutscenes die het grovere werk niet uit de weg gaan.

Deze game had ik ook graag 4,5* willen geven, maar wat je zelf ook al aangeeft. Die tussendoor missies halen de vaart uit de game. Even los van die slome missies presteert deze game het wel om eigenlijk steeds beter te worden.

The Old Blood vind ik ook geweldig. Maar The New Colossus viel mij erg tegen. Niet iedereen is het hier mee eens, dus doe uiteraard wat je zelf wil .