Metal Gear Solid (1998)

Ik denk dat het bijna 20 jaar geleden is dat ik deze gespeeld heb. Dus samen met Final Fantasy VIII gekocht via PSN. Na FFVIII maar weer eens spelen.

Gisteren aan begonnen, grafisch is het een schok, ten opzichte van Final Fantasy en ik ben wel 5 keer dood gegaan voor ik überhaupt de basis binnen was, maar inmiddels is Revolver Ocelot verslagen. Ik wordt naar mijn smaak iets te vaak gebeld op de codex, maar de sfeer zit er goed in.

Dat zal na een tijdje wel wennen.
Ik heb deze een viertal jaren terug nog eens gespeeld en ik vond de grafische beperkingen eigenlijk zelfs bijdragen aan de sfeer en beleving.

Na enkele maanden ben ik deze week maar weer begonnen, was gebleven bij het stuk dat je de PAL key moest vinden. Nu bij gevecht met Metal Gear Rex. Het eerste deel dat je de radar moet stuk schieten is nog wel te doen, maar daarna Liquid in de open bek zien te raken is geen sinecure. Ouderwets frustrerend moelijk, en dan staat hij nog op medium ook, geloof ik. Na een uur of 2 maar de brui eraan gegeven. Later deze week maar een nieuwe poging wagen en daarna verder met de remaster van 2. Kan me niet herinneren dat ik hier vroeger zo veel moeite mee had. Zou het toch de leeftijd zijn? Anyway, dit blijft een fantastisch sfeervol spel. Heerlijke nostalgische trip.

Het kostte me gisteravond twee pogingen maar toen had ik Metal Gear Rex eronder. Het vuistgevecht met Liquid kostte me ook een poging of vijf. En zoals het een goed spel betaamd heeft het meer eindes dan Lord of the Rings. Nu begonnen aan de HD remaster van MGS2.

Ik heb zelf het idee dat de controls een beetje antiek zijn en dat we dit niet meer gewend zijn. Het bestuurt allemaal onhandig, ook door afwezigheid van thumbsticks.

Ik zit te denken om de remake op de gamecube eens te proberen.

Metal Gear Solid was mij voor uniek. Hideo Kojima bracht met deze klassieker iets nieuws in de gamewereld. Het zette de toon voor meer volwassen games met aandacht voor verhaal en personages waarbij je emotioneel bij betrokken raakte. Voor velen misschien meer film dan game, maar de stealth gameplay was uniek en tof voor te spelen. De cutscenes, voice acting, muziek, oog voor detail.... Mijn nummer 1.

MGS 3 blijft een sterke game die ik de meeste game liefhebbers kan aanraden om eens te proberen. De eerdere delen van de reeks willen echter niet klikken. Wellicht heeft dit ermee te maken dat ik gewend ben aan modernere, opgepoetste gameplay van 3D stealth games waardoor deze game extra roestig aanvoelt. Vijanden raken is onnodig lastig door het gebrek aan een goede manier om op ze te richten, het top-down perspectief beperkt je nogal in je visie waardoor sluipen moeilijker gaat dan ik gewend ben en de missies bestonden teveel uit vervelende backtrack taken (zoals wanneer je de keycard moet opwarmen en afkoelen). Qua gameplay is dit een onvoldoende.

Daarentegen ben ik wel erg onder de indruk voor wat deze game voor zijn tijd presteerde. Niet alleen zocht het grafisch de grenzen op in hoeveel je met één PS1 game kon doen, maar voor die tijd waren 3D, fully voiced cutscenes met zulke grote verhaallijnen ongekend. De stemacteurs zijn verrassend sterk (terwijl menig PS2 game nog last had van slordige dubs) en ondanks dat de personages blokkerig ogen stralen ze wel emotie uit in hun animaties, de stemmen, muziek of de algehele sfeer van de vormgeving.

In mijn geval is het jammer dat, soortgelijk als 2, dit deel doodserieus is terwijl ik juist de humoristische kant van 3 zo leuk in elkaar vond zitten. De cutscenes bestonden voornamelijk uit grote expositie speeches over wie iedereen is, wat er precies gebeurd of andere achtergrond informatie, maar ik had onvoldoende het idee het verhaal zelf mee te maken. Expositie kan goed werken (en van tijd tot tijd was er een interessante wending of interessante achtergrond verhaal), maar wanneer het bijna alleenmaar uitleg is word het moeilijk om emotioneel betrokken te zijn bij de reis.

Geen spijt het van begin tot eind gedaan te hebben, al was het voor het inzicht om één van de eerdere grote 3D games meegemaakt te hebben. Kan het echter moeilijk aanraden aan mensen die er geen nostalgische waarde aan hebben.

2,5*

Duke Nukem

Explane yourself

Heb jij echt na twaalf jaar weer ingelogd om dit bericht te plaatsen en op mijn lage score te reageren?

Ik besef dat dit spel erg veel lovende kritiek heeft ontvangen, maar ik vind het allesbehalve een vermakelijk spel. Dan vind ik Syphon Filter, een game in hetzelfde genre (sneaky spionage) en dat slechts een jaartje later uitkwam, veel beter. Gabe Logan is een meer sympathieke protagonist. Daarnaast is het verhaal interessanter en de speelbaarheid een stuk beter.

Om de vergelijking verder te zetten, grafisch hebben deze games veel gemeen: ze maken gebruik van blauwgrijze tinten. MGS heeft wel meer groen, waardoor het lijkt alsof je onder water zit. De omgevingen zijn ook saaier en behoorlijk leeg.

In SF heb je meer het gevoel in een open wereld rond te lopen, terwijl je in MGS vastzit in een kleine omgeving met gangen en kleine kantoortjes en labo's. Je moet precies gaan waar je wordt verondersteld dat je je moet begeven. In SF heb je dat ook in zekere mate maar de wereld voelt organischer aan, met meer natuurlijke omgevingen zoals straten en in een metrostation. Bij MGS staan overal vierkante en rechthoekige containers om je achter te verschuilen. Het voelt aan als een kunstmatige omgeving.

Je krijgt ook niet het gevoel midden in de actie te zitten, doordat je door het vogelperspectief steeds boven je poppetje hangt. Daardoor kun je vaak niet zien of een gang doodlopend is of niet. Je loopt dan tegen de muren aan, op zoek naar een uitweg. Ook mikken en schieten wordt door deze vreemde camerastand bemoeilijkt. Soms krijg je weliswaar een firstperson view, bijvoorbeeld als je door een ventilatorschaft moet kruipen (en ja, heel traag op je buik door schaften kruipen is net zo saai als het klinkt). Je moet je soms ook verschuilen in kartonnen dozen en dan ziet de vijand je niet. Er is immers niets verdacht aan een kartonnen doos die voor je neus voorbij kruipt, toch?

Solid Snake (wat een naam ook!) kan via zijn Solitan Radar System alle vijanden als icoontjes op de map zien, zelfs in welke richting ze kijken. Als je wordt opgemerkt, verdwijnt deze gave plots zonder reden. Je moet ook lichtbundels op de grond omzeilen om niet gedetecteerd te worden. Je sluipt dus voortdurend rond met een oog op de map om lichtbundels en icoontjes, alsook camera's te vermijden. Verder heeft Snake ook een codec waarop hij de hele tijd gestoord wordt door zijn oversten die dan in zijn oor gaan zeuren. De twee vrouwelijke collega's Mei Ling en doctor Naomi beginnen meteen te flirten met Snake.

"Well if you make it back in one piece, maybe I'll let you do a strip search on me!"

Het spel neemt zichzelf veel te serieus met dramatische muziek en erg lange tussenfilmpjes, en veel gepraat tussendoor. Zoals gezegd, wordt je steeds gebeld en uit de flow van de actie gehaald. Het spel bestaat voornamelijk uit het rondsluipen, je achter muren of containers of in dozen verstoppen, rondkruipen en het vermijden van bosses die overpowered zijn.

Misschien is 1* wat weinig voor dit spel. Enkele details laten de technische prestatie zien, zoals ademwolkjes aan de mond van de poppetjes en voetafdrukken in de sneeuw. Maar voor de moderne gamer doet dat natuurlijk niets en het is niet voldoende om de erg saaie gameplay te verhullen en ik heb weinig plezier aan dit spel beleefd, enkel veel ergernis. Daarom kan ik gewoonweg niet hoger scoren. De MGS games zijn voor mij enorm overroepen, ik verbaas me dan ook over de hoge waardering die ze krijgen. Maar natuurlijk is het leuk voor jou als jij ze helemaal te gek vindt. Het weze je van harte gegund!

"Who are you?"
"I am deepthroat!"