Bayonetta 2 (2014)

Helaas heb ik het dubbel pakket niet aangeschaft.
Had deel 1 ook in het verleden overgeslagen, al zag ik wel een groot gedeelte bij een vriend.
Dit tweede deel begint in ieder geval erg chaotisch, al geeft het al gelijk aan wat de game inhoud.
Een over de top "Manga Anime" achtige action game met Devil May Cry taferelen.
Het is in ieder geval een rasechte Platinum Games action game.
Ben niet echt van de graphics, maar dit spel ziet er verder ook bloedmooi uit op mijn monitor en tv.
Maar je moet in ieder geval van dit soort games houden, het is typisch Japans.
Voor mij is het overschakelen in ieder geval zeer gemakkelijk, aangezien ik zo nu en dan een Manga Anime bekijk, met daarnaast snelle games zoals Ikaruga en Einhänder.

Dit zinnetje nu al zovaak voorbij zien komen dat het bijna lijkt alsof je jezelf er nog harder van probeert te overtuigen dan ons.

Soort van ontkenningsfase denk ik.

Net als wijven wanneer ze nog maar eens benadrukken dat ze niet verliefd zijn op mij.

Geef nou maar toe, je bent gewoon een graphics hoertje. Heeft geen zin je te verzetten tegen je ware aard, vroeg of laat komt het je gewoon halen en dan ben je daar.

Wow, wat een aanval zeg. Ben een retro gamer, dus waarom zou ik in vredesnaam op graphics letten.
Het viel me gewoon op hoe mooi deze game is, en dat voor een wii u game.
Vermeld het misschien wel iets te vaak inderdaad. Voortaan vermeld ik gewoon mooie graphics zonder enige indicatie naar mijn ware aard; Retro gamer.
Maar wat een agressieve aanval gast. Zeker agressief door het warme weer?

Nee, zo is het niet bedoeld. Het valt me gewoon al een tijdje op en vind het wel grappig.

Totaal niet negatief. Had er al eerder eens een opmerking over willen maken maar deed dat niet vanuit het idee dat je het misschien zo op zou vatten.

Je moet gewoon doen waar je zin in heb, er is niet eens zoiets als 'te vaak' in deze.

Maar vaak is het wel ja. Dat vind ik op z'n minst apart maar verder helemaal prima.

Hoor.

Ik vind overigens dat "...zeker voor een WiiU game" (enkele jaren terug "zeker voor een Wii game") wel gewoon mag gedropt worden. Ik ben van mening dat er op de overige platforms weinig (of niets) is dat kan tippen aan bvb dit, een Mario Kart 8 of Mario 3D World.

Verder is het idd wel echt een juweeltje. Wat chaotisch (of behoorlijk wat) en ik moet er echt wel zin in hebben (net zoals Jrpg's bvb - Manga en Anime zijn niet zo meteen mijn ding) maar absoluut wel de moeite om in huis te hebben.

Ah ok, Confusie, snap het.
Ja ik ben soms ook net een vrouw hoor. Herhalen van bepaalde zinnen en woorden.
Maar het herhalen heb ik van mijn moeder overgenomen, dat zal wel de reden zijn.
Maar vergeet verder ook vaak bepaalde dingen. Word er niet jonger op.

Ik moet bijna een traantje wegpinken van deze broederschap, jongens.

Wij zijn lieve jongens.

Gisteren bijna "per ongeluk" uitgespeeld. Toch een stuk makkelijker dan het eerste deel vond ik, de eindbaas misschien ook net iets minder episch, maar het spel zelf hoeft zeker niet onder te doen voor het eerste deel.

Blijft lekker groots, chaotisch, compleet geschift en heerlijk actievol. Ook nog érg veel content te unlocken, al denk ik niet dat ik me daar nog echt mee ga bezighouden. Er is een Yoshi op komst en denk dat ik me daar even mee zoet ga houden.

Toch fijn om ook eens een spel als dit op de WiiU te spelen. Als vlezig tussendoortje érg te smaken.

Bayonetta 2 is een hack and slash game voor de Wii U. In Bayonetta 2 bestuur je de gelijknamige heks die met haar verwoestende krachten het moet opnemen tegen een groot arsenaal aan monsters. Vanuit een 3rd person perspectief bestuur je Bayonetta en kun je kiezen uit meerdere wapens waarmee ze tegen de monsters kan vechten. Het meest opmerkelijke onderdeel van de gameplay is dat je de tijd kan vertragen (Witch time) indien je een aanval van een monster op tijd ontwijkt.

Bayonetta 2 is een hele vermakelijke hack and slash game, hoewel ik het in vergelijking met de lovende recensies het een beetje tegen vond vallen. Het is zeker een vermakelijk spel maar voor iets wat weleens “één van de beste hack and slash games ooit” word genoemd vond ik dat niet alles evengoed aansloeg. Laat ik beginnen met de positieve dingen:
Bayonetta 2 bestuurt vloeiend en het draait volledig om hoe goed je bent. Ieder gevecht win je door pure vaardigheden, reflexen en de vijanden analyseren. Hierdoor waren de eerste paar uur verslavend leuk en de tijd vloog voorbij voordat ik het doorhad. Witch Time zorgde ervoor dat ik extra op mijn hoedde was voor aanvallen, dit is een leuk eigen trekje van Bayonetta die het onderscheid van andere hack and slash games. Bayonetta maakt ook gebruik van een rating-systeem: in ieder level krijg je een score op basis van hoe goed je hebt gepresteerd. In het begin vond ik dit systeem overbodig omdat een lastig level halen van zichzelf al een uitdaging was en ik het onprettig vond plots met een lage score bestraft te worden. Maar hoe beter ik werd in Bayonetta hoe beter mijn scores werden, tot op gegeven moment het halen van Gold of hoger een grote bevrediging werd. Geziene de grote hoeveelheid wapens en vijanden deed de game genoeg in zijn macht het leuk te houden tot het einde door. Er zijn meerdere kleine alternatieve uitdagingen die je afleiden van je hoofdmissies. Deze uitdagingen kunnen dingen zijn als “versla zoveel enemies zonder geraakt te worden” of “pak binnen de tijdslimiet 5e objecten die verspreid over het level zitten”. Dit zijn grappige afleidingen die de game wat meer variatie geeft.
De graphics zijn, voor de Wii U, van hoog niveau. Het is heeft misschien niet hyper-realisme zoals bepaalde games van de concurrent maar de levels zijn erg kleurrijk & gevarieerd vormgegeven. Dit kan regelmatig voor hele mooie beelden zorgen en het geeft ieder level een andere feel. De muziek, onlangs dat het niet geheel mijn genre is, past goed bij de bombastische toon van de game. Zo heb je een bombastisch koor tijdens grote gevechten of een rustig lied tijdens het rondlopen op een vredig plein.

Voor mij zijn er die problemen die de game omlaag trekken: het verhaal, teveel spektakel & de ééntonigheid. Ik heb de cutscenes van de eerste drie levels gekeken maar ze vielen zo dusdanig slecht in de smaak dat ik alle cutscenes van de rest van de game heb overgeslagen. Ik heb wat dat betreft geen goed beeld van het verhaal als geheel dus ik kan niet oordelen of het verhaal verbeterd naarmate het langer duurt, maar geziene de eerste 3 levels mij qua verhaal afstootte was ik niet gemotiveerd het een 2e kans te geven. De personages spraken voornamelijk in expositie maar ze hadden het over dingen waar ik geen enkele weet van had. Namen van plekken en namen van personages die mij niets zegde, en ze spraken er op zo’n vage manier over dat ik niet nieuwsgierig raakte naar waar ze het over hadden. Zelfs in de cutscenes die wel te volgen waren reageerde de personages op zo’n onlogische en ongeïnteresseerde wijze op de dingen die ze mee maakte dat ik ook mijn interesse verloor.
Bayonetta is een hele bombastische game wat in het voordeel kan werken, maar het is de wijze hoe de spectaculaire dingen in het verhaal verwerkt zijn & de mate waarin ze gebruikt worden dat ik op gegeven moment er niet meer van opkeek. Er kunnen reusachtige monsters op je af komen en met flatgebouwen naar je hoofd gooien maar Bayonetta doet zo dusdanig ongeïnteresseerd over dit feit dat deze actiescenes niet zo groots aanvoelde als ze proberen te zijn. Om een willekeurig voorbeeld te noemen: in he Shadow of the Colossus is het hoofdpersonage kwetsbaar en merendeels van de gebieden waar je komt zijn rustig. Wanneer daar plots een reus op je afkomt is het intimiderend want het hoofdpersonage is kwetsbaar en het gevaar vormt een groot contrast in vergelijking met de rustige scenes van de rest van de game. In Bayonetta is het bombastische gehalte hoog en krijg je niet schrikbarend veel rust, soms heb je meerdere reusachtige boss battles vlak achter elkaar, hierdoor voelde ik simpelweg niet de spanning en uitdaging bij de meeste bombastische scenes als dat ik hoopte dat ik zou voelen.
Wat de ééntonigheid betreft: onlangs dat het vechtsysteem leuk is om te doen, je verschillende wapens hebt en je tot het einde door nieuwe enemies op je pad krijgt merkte ik dat ik meestal dezelfde techniek gebruikte. Button-mashen en ontwijk indien je denkt dat de tegenstander gaat aanvallen. De wapens verschillen qua snelheid, bereik en kracht maar ik merkte dat het geen invloed op mijn techniek had waardoor de gevechten heel soortgelijk aanvoelde. Leuk, maar niet zo sterk als ik had gehoopt.

Als je een fan bent van de eerste game dan zal Bayonetta 2 je niet teleurstellen. Indien je de 1ste game leuk vond maar niet van je stoel geblazen was kan deel 2 heel vermakelijk zijn om te spelen onlangs dat het qua gameplay niets nieuws doet. Het vecht systeem werkt soepel en bevredigend, de game is uitdagend (verrekte moeilijk indien je zonder items probeert of het op hard speelt) en de levels zijn mooi vormgegeven. Het verhaal stootte me echter teveel af in het begin waardoor ik niet gemotiveerd was het verder te bekijken, wel geeft de game je de mogelijkheid het verhaal over te slaan waardoor dit minpunt minder groot is dan games waarin je de cutscenes niet kan overslaan. En ik merkte teveel dezelfde techniek te gebruiken waardoor de game wat ééntonig werd naarmate ik langer speelde.

3,5*

Een top vervolg die wederom het beste uit de verf komt bij meerdere playthroughs, al zat ik nu na één playthrough al op een 4*. Het scheelt dat ik veel beter ben geworden in Bayonetta door deel 1 herhaaldelijk te spelen.

Bayonetta 2 pakt alles wat werkt aan de voorganger, verwijderd vervelende aspecten en het probeert nieuwe dingen. Geen vervelende quicktime events meer tijdens cutscenes, geen optionele uitdagingen (Alfheim/Muspelheim) die onnodig moeilijk verstopt zitten en de wapen variatie zit leuker in elkaar. In deel 1 gebruikte ik alleen het zwaard en soms de zweep, omdat de andere wapens niet anders genoeg voelde. In dit deel heb je ook een reuzenhamer die langzaam is maar grote klappen uitdeelt, kettingzagen die goed zijn om armor kapot maken of een pijl & boog voor vijanden die veel afstand houden. Er is zelfs een leuke Chain Chomp van Super Mario die je als wapen kan gebruiken, mits je niet gek van zijn kreten wordt haha.

Dit deel was wel opmerkelijk makkelijker dan zijn voorganger (zelfs op hard mode ervaarde ik weinig problemen). Wat me juist zo goed beviel aan hard mode in deel 1 was dat vijanden duidelijk een stuk sneller en agressiever waren. Hier merkte ik eigenlijk niet veel verandering op, buiten wat agressievere bosses en dat aanvallen meer damage deden. Het contrast tussen normal en hard mocht wat extremer. Daarentegen, Climax mode hebben zie hier anders aangepakt: in deel 1 is Climax mode hetzelfde als Hard mode, maar zonder Witch Time. Hier is het nog moeilijker dan hard (vijanden zijn hier WEL opmerkelijk sneller en doen meer damage), maar Witch Time is mogelijk te gebruiken. Tenminste.. alleen als je op de laatste milliseconden ontwijkt. De timing is zo pietje precies dat ik soms gek werd van al mijn gefaalde Witch Time pogingen. Zeker de eindbaas en de Masked Lumen gevechten kon ik niet aan zonder allerlei items te gebruiken.

Deel 1 had bepaalde gimmick-levels zoals racen op de autobaan of een schietlevel op een raket. Hier voelde ik mij wat gemengd over. Deel 2 beperkt de gimmick-levels tot een minimum en weet ze leuker te maken wanneer ze er zijn (zoals wanneer je op een paard uit de hel moet racen). Ze zijn korter, spectaculairder en hebben meer diepgang. Ik zou haast zeggen dat het schietlevel uit dit deel (wanneer je op een straaljager staat in de laatste chapter) zo leuk was gedaan dat het langer mocht. Maar het is beter om te verlangen naar meer, dan genoeg ervan hebben terwijl je nog door moet gaan.

Dit deel kwam oorspronkelijk uit voor de Wii U. Een console die niet bepaald bekend staat om zijn grafisch hoogstaande titels. Toch weet deze game er grafisch heel goed voor te staan. Het kleurgebruik is werkelijk prachtig om naar te kijken (soms stond ik gewoon stil, of rustig te lopen, genieten van de gebieden). De designs van de monsters en werelden zijn wederom heel creatief uitgedacht. Bijna ieder level heeft gebieden waar ik graag doorheen reisde en de omgeving bewonderde. In het genre is Bayonetta 2 zeker één van de mooier vormgegeven titels. Ik heb de Switch port gespeeld en een duidelijk verschil dat mij opviel is dat de laadtijden korter zijn. Dat maakt de Switch versie wel de beste versie van het spel (niet dat er nog veel Wii U gebruikers zijn, vandaag de dag).

Momenteel heb ik platinum voor alle levels op hard mode, gold voor alles op normal en climax mode is.. uitgespeeld (veel stone rankings. Of beter gezegd: Joe Pesci rankings). En toch zit ik nog steeds te overwegen verder te spelen. Het is een kort spel dat haast verslavend leuk is om te doen. Er is bv een optioneel gevecht tegen Rodin waar ik voor kan sparen, ik zou ook kunnen proberen platinum/gold voor easy mode te halen of alle Crow uitdagingen voltooien. Bayonetta 2 bied toch nog allerlei extratjes voor degene die het meeste uit de game willen halen.

Een ander aspect wat Bayonetta 2 erg leuk doet is hoe Nintendo fanservice erin is verwerkt. Bayonetta heeft de optie om kostuums te kopen van verschillende Nintendo figuren zoals Peach, Samus, Fox Mcloud of Link. Dit zijn meer dan alleen skin-swaps, want de kostuums kunnen extra dingen geven. Zo kun je bij Samus haar handcanon gebruiken en veranderd Bayonetta in een rollende bal als ze rent, bij Link en Peach krijgen alle items en sound fx een Zelda/Mario tint, en bij Fox Mcloud veranderd de straaljager in Fox z’n ruimteschip (je kunt dus gewoon Starfox spelen in het schietlevel, als je deze skin gebruikt). Erg leuk uitgedachte fanservice die verdergaat dan simpele skins.

Enige minpunten die ik verder kan noemen is dat de game soms iets te chaotisch is. Er kan van alles in de achtergrond gebeuren waardoor het lastig word je goed te concentreren op wat er precies met Bayonetta gebeurd. Vooral de stukken waarin je vliegend moest vechten konden hinderend zijn en vond ik persoonlijk minder goed werken dan wanneer ze op de grond vecht. Het verhaal interesseerde mij nooit, maar deze kun je gewoon skippen zonder problemen. De boss van level 3 mocht wat korter (eerste 2 fases kon je niet echt damage doen), maar los daarvan vond ik alle bosses goed in elkaar zitten.

Topgame die het enthousiasme voor deel 3 nog groter heeft gemaakt. Dat wordt zeker een game die ik dag 1 ga spelen!

4,5*