Deze heb ik in een ver verleden eens gekocht en nadat ik vroeg in de game een paar keer onnodig doodging besloot ik dat de game niet mijn ding was en ruilde ik de game weer om voor een andere. Toch begon mijn geweten er langzaam aan te knagen. Al die Playstation gamers die het over culticoon Ico en zijn prachtige wereld hadden deed me Ico onlangs weer aankopen. Dan moet hij wel goed zijn, doorzetten dus!
Je speelt Ico, een jongetje met hoorntjes die gevangen wordt genomen in een mysterieus en vooral enorm kasteel. Je wordt in een sarcofaag gesmeten door een paar ridders en de laatste woorden die je in fantasietaal te horen krijgt zijn: "Het is beter voor de samenleving zo". What the frog is hier gaande? Je besluit jezelf uit je gevangenis te bevrijden door je gewicht in de strijd te gooien. Je valt met de sarcofaag en al op de grond en besluit op verkenning te gaan. Boven in de toren zie je een meisje hangen, opgesloten in een kooi. Ze is zo wit dat ze licht lijkt te geven en zo fragiel dat ze hoogstwaarschijnlijk een heup breekt als ze de stoeprand afstapt. Weirder nog, je hebt onlangs over haar gedroomd. Je besluit haar te bevrijden en dan blijkt ze ook nog een andere fantasietaal dan jij te spreken. Ja, dat heb jij weer! Wie is dat meisje? Waarom ben je hier opgesloten? Waar ben je en hoe kom je hieruit? Allemaal vragen waar je aan het eind van de game een antwoord op hoopt te hebben.
Acht jaar na de releasedatum zijn de graphics sterk verouderd, maar gelukkig kan ik daar makkelijk doorheen kijken. Zelfs in deze tijd is het nog goed te zien dat Ico een erg mooie game was in zijn hoogtijdagen (welke?). Binnenin het werkelijk gigantische kasteel is het vanzelfsprekend wel eens grauw, maar wanneer je buiten loopt of over de oneindig lange kasteelmuren valt het pas op hoe mooi de game kan zijn. Wanneer je over een ravijn slingert en de camera filmisch met je mee zwiept en ondertussen met je meekijkt naar het betoverende uitzicht dat bakken sfeer over de omgeving uitademt. Dat zijn magische momenten. Ook de sfeervolle omgevingsgeluiden spelen daar een rol bij.
Natuurlijk lukt het Ico en Yorda (het meisje) niet om zonder slag of stoot te ontsnappen. Wanneer je je vrijheid kunt ruiken maar de maingate in de verte ziet sluiten en de kwade heerseres opdoemt weet je dat er stront aan de knikker is. Ze laat jullie niet gaan en dus aan jouw ( Ico dus, want Yorda kan geen reet) om via enorme puzzels de poort weer te openen. En met puzzels zit het kasteel propvol. Denk aan Lara Croft-achtige klauterpartijen zoals springen, klimmen, slingeren, verschuiven en schakelaars overhalen. De puzzels zijn nooit zo heel moeilijk, terwijl de voldoening genoeg is. Het feit dat je om één deur te openen soms wel een half uur bezig bent met een relatief makkelijke puzzel op te lossen geeft toch een goed gevoel. Het probleem is; Ico kan geen deuren openen, maar alleen Yorda met haar magie. Maar zij kan de rest niet. Het is dat ademen vanzelf gaat anders was ze waarschijnlijk ineen gestort. Zonder Yorda dus geen vrijheid, maar zij kan dus ook niet zonder jouw. Jawel, je zult haar dus moeten beschermen tegen boze geesten die haar willen vastpakken en weer gevangen zetten. Dit kan af en toe best irritant zijn omdat 1) de geesten wegvliegen als ze haar hebben en je dus noodgedwongen als een speer rent om Yorda uit een zwart gat te bevrijden en 2) de geesten wel erg bang zijn. Bij iedere stap richting een geest deinzen ze achteruit zodat het soms een echte pain in the ass kan zijn om zo'n geest uit de lucht te meppen. Maar net als de puzzels zijn ook de geesten niet bijzonder moeilijk te verdrijven, zeker niet als je de mace krijgt. En stiekem vond ik dat wel prettig, aangezien het adventure gedeelte me meer aanspreekt dan de combat.
Zelfs de eindbaas is werkelijk een eitje, zo makkelijk krijg je ze zelden. Hoewel de game echt heel erg weinig tekst heeft - waarvan de helft ook nog eens in een onleesbare taal - en de game weinig cutscenes heeft merkte ik toch dat ik een band had opgebouwd met de twee kinderen. Aanvankelijk had ik nog een schurfthekel aan Yorda omdat ze alles zo extreem langzaam doet. Maar het einde deed me best wel wat. Het leuke met enorm vage films, en ook games als deze, is dat er veel te speculeren valt. Na het einde gezien te hebben heb ik twee uurtjes in
deze faq gelezen waarin veel vragen worden beantwoord. Het einde is namelijk erg vaag, mooi en misschien zelfs een beetje ontroerend. Er valt veel over te speculeren, net als erg veel situaties in het verhaal.
De game heeft zo weinig minpunten dat ik ze snel even in de conclusie kan noemen. Het oppakken van wapens en voorwerpen gaat niet altijd even soepel, evenals het beklimmen van kettingen en ladders. Het is absoluut niet zo dat het compleet de soep in draait maar soms herkent Ico een ladder niet direct als een beklimbaar object waardoor hij er doorheen lijkt te lopen. De camera is bij vlagen mooi, maar soms ook erg onhandig geplaatst. Ook speelde ik de game uit in - hou je vast - 400 minuten en dan mag je zelf uitrekenen hoe kort dat is. Dit alles mag de pret niet drukken. Ik beet door het eerste half uur heen - waar ik een aantal jaar geleden al gestopt was - maar daarna ontvouwde zich er een verhaal die zijn weerga niet kent. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal wat oppervlakkig maar nadat ik diverse artikelen op het internet heb gelezen ben ik er zeker van dat het verhaal veel dieper gaat en heeft het me wellicht overtuigd om de game zelfs een halfje meer te geven.