menu

Ico (2001)

mijn stem
4,10 (65)
65 stemmen

PlayStation 2 / PlayStation 3
Adventure / Platform
single player / multi player

Ontwikkeld door Team Ico
Uitgegeven door Sony

Een jongen wordt verbannen naar een kasteel, omdat hij hoorntjes op zijn hoofd heeft. Later ontmoet hij Yorda, en samen met haar moet hij er voor zorgen om uit het kasteel te ontsnappen. Deze artistieke game is de spirituele voorloper van Shadow of the Colossus.

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=A-zXhIBO27k

Wanneer je deze, als ook andere ingevoegde media op de site wilt zien, dan moet je hier even toestemming voor geven.

Met het tonen hiervan wordt er mogelijk door een andere partij cookies geplaatst en/of wordt je ip-adres geregistreerd, zonder dat GamesMeter hier invloed op heeft. Lees ons privacybeleid voor meer informatie over hoe GamesMeter met je privacy omgaat.

zoeken in:
5,0
Ook één van mijn favorieten. De sfeer in dit spel is echt perfect. Het sprookjesachtige verhaal, de schitterende graphics en het grandioze levelontwerp dragen daar aan bij. Anders dan in de meeste spellen is de sfeer hier uiterst melancholiek. Het is géén avontuur dat je vrolijk stemt. Waar ik het gewend ben van bijvoorbeeld muziek of films, is ICO het eerste spel dat die melancholie op me wist over te brengen. Dat maakt ICO misschien niet meteen aantrekkelijk om te gaan spelen, maar uiteindelijk wél tot één van de meest indrukwekkende ervaringen die spellen je te bieden hebben.

5*

avatar van Hadouken
4,5
Deze heb ik in een ver verleden eens gekocht en nadat ik vroeg in de game een paar keer onnodig doodging besloot ik dat de game niet mijn ding was en ruilde ik de game weer om voor een andere. Toch begon mijn geweten er langzaam aan te knagen. Al die Playstation gamers die het over culticoon Ico en zijn prachtige wereld hadden deed me Ico onlangs weer aankopen. Dan moet hij wel goed zijn, doorzetten dus!

Je speelt Ico, een jongetje met hoorntjes die gevangen wordt genomen in een mysterieus en vooral enorm kasteel. Je wordt in een sarcofaag gesmeten door een paar ridders en de laatste woorden die je in fantasietaal te horen krijgt zijn: "Het is beter voor de samenleving zo". What the frog is hier gaande? Je besluit jezelf uit je gevangenis te bevrijden door je gewicht in de strijd te gooien. Je valt met de sarcofaag en al op de grond en besluit op verkenning te gaan. Boven in de toren zie je een meisje hangen, opgesloten in een kooi. Ze is zo wit dat ze licht lijkt te geven en zo fragiel dat ze hoogstwaarschijnlijk een heup breekt als ze de stoeprand afstapt. Weirder nog, je hebt onlangs over haar gedroomd. Je besluit haar te bevrijden en dan blijkt ze ook nog een andere fantasietaal dan jij te spreken. Ja, dat heb jij weer! Wie is dat meisje? Waarom ben je hier opgesloten? Waar ben je en hoe kom je hieruit? Allemaal vragen waar je aan het eind van de game een antwoord op hoopt te hebben.

Acht jaar na de releasedatum zijn de graphics sterk verouderd, maar gelukkig kan ik daar makkelijk doorheen kijken. Zelfs in deze tijd is het nog goed te zien dat Ico een erg mooie game was in zijn hoogtijdagen (welke?). Binnenin het werkelijk gigantische kasteel is het vanzelfsprekend wel eens grauw, maar wanneer je buiten loopt of over de oneindig lange kasteelmuren valt het pas op hoe mooi de game kan zijn. Wanneer je over een ravijn slingert en de camera filmisch met je mee zwiept en ondertussen met je meekijkt naar het betoverende uitzicht dat bakken sfeer over de omgeving uitademt. Dat zijn magische momenten. Ook de sfeervolle omgevingsgeluiden spelen daar een rol bij.

Natuurlijk lukt het Ico en Yorda (het meisje) niet om zonder slag of stoot te ontsnappen. Wanneer je je vrijheid kunt ruiken maar de maingate in de verte ziet sluiten en de kwade heerseres opdoemt weet je dat er stront aan de knikker is. Ze laat jullie niet gaan en dus aan jouw ( Ico dus, want Yorda kan geen reet) om via enorme puzzels de poort weer te openen. En met puzzels zit het kasteel propvol. Denk aan Lara Croft-achtige klauterpartijen zoals springen, klimmen, slingeren, verschuiven en schakelaars overhalen. De puzzels zijn nooit zo heel moeilijk, terwijl de voldoening genoeg is. Het feit dat je om één deur te openen soms wel een half uur bezig bent met een relatief makkelijke puzzel op te lossen geeft toch een goed gevoel. Het probleem is; Ico kan geen deuren openen, maar alleen Yorda met haar magie. Maar zij kan de rest niet. Het is dat ademen vanzelf gaat anders was ze waarschijnlijk ineen gestort. Zonder Yorda dus geen vrijheid, maar zij kan dus ook niet zonder jouw. Jawel, je zult haar dus moeten beschermen tegen boze geesten die haar willen vastpakken en weer gevangen zetten. Dit kan af en toe best irritant zijn omdat 1) de geesten wegvliegen als ze haar hebben en je dus noodgedwongen als een speer rent om Yorda uit een zwart gat te bevrijden en 2) de geesten wel erg bang zijn. Bij iedere stap richting een geest deinzen ze achteruit zodat het soms een echte pain in the ass kan zijn om zo'n geest uit de lucht te meppen. Maar net als de puzzels zijn ook de geesten niet bijzonder moeilijk te verdrijven, zeker niet als je de mace krijgt. En stiekem vond ik dat wel prettig, aangezien het adventure gedeelte me meer aanspreekt dan de combat.

Zelfs de eindbaas is werkelijk een eitje, zo makkelijk krijg je ze zelden. Hoewel de game echt heel erg weinig tekst heeft - waarvan de helft ook nog eens in een onleesbare taal - en de game weinig cutscenes heeft merkte ik toch dat ik een band had opgebouwd met de twee kinderen. Aanvankelijk had ik nog een schurfthekel aan Yorda omdat ze alles zo extreem langzaam doet. Maar het einde deed me best wel wat. Het leuke met enorm vage films, en ook games als deze, is dat er veel te speculeren valt. Na het einde gezien te hebben heb ik twee uurtjes in deze faq gelezen waarin veel vragen worden beantwoord. Het einde is namelijk erg vaag, mooi en misschien zelfs een beetje ontroerend. Er valt veel over te speculeren, net als erg veel situaties in het verhaal.

De game heeft zo weinig minpunten dat ik ze snel even in de conclusie kan noemen. Het oppakken van wapens en voorwerpen gaat niet altijd even soepel, evenals het beklimmen van kettingen en ladders. Het is absoluut niet zo dat het compleet de soep in draait maar soms herkent Ico een ladder niet direct als een beklimbaar object waardoor hij er doorheen lijkt te lopen. De camera is bij vlagen mooi, maar soms ook erg onhandig geplaatst. Ook speelde ik de game uit in - hou je vast - 400 minuten en dan mag je zelf uitrekenen hoe kort dat is. Dit alles mag de pret niet drukken. Ik beet door het eerste half uur heen - waar ik een aantal jaar geleden al gestopt was - maar daarna ontvouwde zich er een verhaal die zijn weerga niet kent. Op het eerste gezicht lijkt het allemaal wat oppervlakkig maar nadat ik diverse artikelen op het internet heb gelezen ben ik er zeker van dat het verhaal veel dieper gaat en heeft het me wellicht overtuigd om de game zelfs een halfje meer te geven.

avatar van Shinobi
3,5
Een week terug uitgespeeld, ik weet alleen nog steeds niet zo goed wat ik ervan moet vinden.

Qua verhaal is het best vaag te noemen en wordt je als speler min of meer aan je lot overgelaten. De cutscènes zijn dan ook op één hand te tellen. Maar aan de andere kant heeft dit ook wel zo zijn charme, je zult zelf echt op onderzoek moeten gaan hoe de vork in de steel zit.
Hierbij ben je voornamelijk bezig met puzzels oplossen d.m.v.: klauteren, springen, objecten verplaatsen enz. Je moet wel flink rekening houden met Yorda, omdat zij vrij weinig kan; als je haar een paar minuten alleen laat wordt ze alweer 'ontvoerd'.

Op de manier waarop je zo bezig bent heeft het wel iets magisch, dit i.c.m. het enorme kasteel en het gegeven dat je op jezelf en Yorda bent aangewezen; die je koste wat het kost moet beschermen heeft wel iets surrealistisch. Een soort van donker sprookje.

Alleen is het jammer dat de A.I. hier en daar niet echt meewerkt. Bijvoorbeeld als je Yorda een commando geeft om een ladder op te klimmen en ze op de helft opeens besluit om naar beneden te gaan. Ook het vechten werkt hier en daar wat klungelig, zeker als de donkere wezens besluiten om steeds weg te vliegen.
De animaties van Yorda wil ik trouwens nog even prijzen. Het is echt mooi om haar fragiele bewegingen te zien, het lijkt op sommige momenten net levensecht.

Grafisch ziet het er nog best mooi uit moet ik zeggen. Zelf heb ik de HD versie gespeeld en die kan nog prima mee. Het viel me vooral op hoe filmisch het allemaal in beeld wordt gebracht, zeker als je over de lange kasteelmuren rent en bijvoorbeeld wanneer je een grote sprong wilt maken.

Al met al best wel een intrigerende game, je moet jezelf alleen wel even in de juiste mood krijgen. Deze game pak je namelijk niet zomaar even op.
Ik heb het overigens in iets van vier uurtjes uitgespeeld, dus je bent er zo doorheen. Hou wel rekening met een paar moeilijke puzzels, ik heb zelf een paar een keer op YouTube een walk through moeten bekijken om verder te komen.

3,5 Sterren.

avatar van 182games
3,5
Nadat ik met veel plezier Shadow of the Colossus had uitgespeeld, heb ik daarna meteen de voorloper Ico aangeschaft. Helaas was dit spel niet het meesterwerk waar ik op had gehoopt.

Het verhaal gaat over Ico, een jongen die samen met het meisje Yorda een kasteel moet ontsnappen. De koningin van dit kasteel wil namelijk Yorda's lichaam gebruiken om zelf langer in leven te blijven. Net als bij Shadow of the Colossus was ik al vanaf het begin helemaal geïnvesteerd in dit spel. Team Ico blinkt overduidelijk uit in hun sterke, meeslepende verhalen.

Ook is Ico grafisch weer een prachtig spel, zelfs na 18 jaar. De omgevingen zijn ontzettend mooi en af en toe stopte ik met spelen om gewoon even rond de wereld te kunnen kijken. Jammer dat dit spel geen PS4 remake heeft gehad, dan was het wellicht nóg mooier!

Over de gameplay zelf ben ik minder te spreken. Je moet door het hele spel Yorda's arm vasthouden, zodat je haar niet kwijtraakt. Dit vond ik een origineel en goed idee. Verder moet je schaduw monsters bevechten, die Yorda mee kunnen nemen en onder de grond willen trekken. Het bevechten van deze monsters is, naar mijn mening, ontzettend irritant. Er zit geen strategie in het vechten, je drukt steeds op vierkantje om zo met je stok (en later zwaard) de monsters weg te kunnen slaan. Als je geraakt bent, nemen de monsters Yorda mee en moet je er snel achterna. De combat veranderd helemaal niet gedurende het hele spel, behalve dat je uiteindelijk een ander wapen krijgt. Na een tijdje was ik helemaal verveeld met deze gevechten en moest ik af en toe een pauze inlassen.

De layout van de controls vond ik ook erg raar, maar ik raakte er wel vlug aan gewend. Springen met driehoekje en laten vallen met kruisje gaat nog steeds tegen al mijn intuïtie in. Ook vond ik het jammer dat bepaalde dingen niet werden uitgelegd in het spel, zoals hoe je op touwen moet slingeren. (Cirkel ingedrukt houden)

De puzzels in Ico zijn precies moeilijk genoeg vind ik. Bij sommige zul je af en toe wat onderzoek en backtracking moeten doen, maar nergens wordt het té lastig of oneerlijk.

Kortom, hoewel ik Ico een sterk verhaal en mooie graphics vond hebben, is het spel voor mij niet het meesterwerk wat Shadow of the Colossus was. En dat hoeft ook niet. De spellen van Team Ico blijven bijzondere ervaringen, en ik ben blij dat ik het heb mogen ervaren.

3,5 / 5*

Gast
geplaatst: vandaag om 13:40 uur

geplaatst: vandaag om 13:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op GamesMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.