Dark Souls II (2014)

Ben nu ook door Black Gulch 'nt baggeren, sfeervol giftig idd. Sowieso cool meer omgevings-threats, curse-, poison- en corrosive jars. Ook erg cool dat bijna elke boss/area, los van de shortcuts, eigen maniertjes heeft om 'm makkelijker te maken. (Sinner's hol verlichten, Mytha poisonmill drainen, Covetous voeren)

Was begonnen als explorer, eigenlijk puur om z'n items even te checken en wat leipe jumps/drops te proberen, voor m'n real run, maar voor dat ik het door had was ik al zeven uur verder en had'k de Giant en Heide's Tower al gecleared, dus daar maar mee doorgegaan.

Was er voor m'n gevoel in't begin wat doorheen 'nt rushen, dus maar even m'n class eer aangedaan en elke hoek van elk gebiedje uit zitten kammen. Wel lekker veel optional areas en secrets. Hidden walls erg cool, maar resulteert dit keer wel weer, in ouderwetse King's Field stijl, in veel wallhumpin' en button-mashin'. De wereld voelt wat minder als geheel, maar wel daardoor veel meer variatie in omgevingen nu en erg kleurrijk ivm DS1. Wel iets te veel bonfires idd, waardoor de gebiedjes een stuk kleiner overkomen. Wel echt te gek dat je in't begin zo veel kanten op kan gaan, had constant een stuk of vier areas op m'n 'nog uit te pluizen' lijst staan.

Ook erg cool is de death-counter, zit al op 100+ deaths. Ook al even online gechecked, 2.9 miljoen world-deaths vet, maar killt wel de sfeer enorm. Echt bij elk hoekje waar je kan vallen/doodgaan liggen tien bloedvlekken als waarschuwing, maakt het wat te makkelijk ook.

Moeilijkheid sowieso ietsje minder als in 1 sofar, vooral de bazen vallen wat tegen imo. Weinig echt memorabele nog, vooral Heide's viel tegen wat dat betreft. Prachtig gebied, maar de dragonrider en slayer gelijk de eerste keer gebeat, is me bij deel 1 bij geen een baas gelukt. Ook krijg je een stuk meer souls dit keer, ben al lvl100+ nu. De difficulty komt nu wel een stuk meer van enemy clusterfucks, iets te vaak groepje van 3-4 crowding met 'n archer erachter. Ook zijn de enemies iets onvoorspelbaarder en hebben ze betere tracking, da's wel cool.

Nog een puntje van kritiek is dat ik de lore dit keer wat minder vind, iets minder mysterieus en komt wat meer random over. Mede daarom Drangleic voorlopig nog wat minder memorabel dan Lordran...

Maar ben er weer mega van't genieten, een kick-ass tocht, die evenveel beter als slechter doet dan het eerste deel. Worden weer minstens 4,5*.

~ Like a moth drawn to a flame, your wings will burn in anguish. ~

Nadat ik de afgelopen twee maanden helemaal in die Souls vibe zit, is het nu de beurt geweest aan Dark Souls II. Volgens een luide groep mensen (waarschijnlijk de minderheid) het minst leuke deel, schijnbaar te wijten aan het feit dat Miyazaki hier op creatief gebied weinig bij betrokken was. Op zich is dat hier wel een beetje te merken, maar het gebrek aan originaliteit wordt naar mijn mening goedgemaakt met het grotendeels gladstrijken van de grootste schoonheidsfoutjes in de vorige delen.

+ Perfecte pc port, ziet er heel mooi uit.
+ Hoog tempo, vooral te danken aan het feit dat fast travel al vanaf het begin mogelijk is.
+ Beter en vooral veel flexibeler systeem voor rolling/dodging.
+ Meer humanoïd bosses, alhoewel sommige mensen dit als nadeel schijnen te zien.
+ Algemene gameplay tweaks en verbeteringen.
+ Meer bonfires, maar…

- … daardoor is de opluchting, als je er dan eindelijk een vindt na lang ploeteren, aanzienlijk lager. Soms had ik het gevoel dat ik na tien vijanden al een nieuwe bonfire zag.
- Drangleic voelt niet zo samenhangend aan als Lordran, vanuit Majula zijn het eigenlijk allemaal (losstaande) aftakkingen. Qua level design leek ’t mij dus wat minder.
- Verder niet echt het meest originele deel. Ik heb ook het gevoel dat ie niet zo memorabel is, maar de tijd zal dat voor mij uitwijzen.

Al met al met ongeveer 40 uur op de klok toch veel van genoten. Dark Souls II is misschien niet inhoudelijk het beste Souls spel, maar zeker weten wel het meest gepolijste deel. Vooral in technisch opzichte en gewoon algemene gameplay tweaks die goed zijn gladgestreken. En nu verder met The Lost Crowns DLCs!

Zo, eindelijk dan aan mijn NG+ begonnen na heel veel uur.

Ten eerste ben ik na een computer crash mijn savegame kwijtgeraakt. Lijkt erg, maar het heeft ook in mijn voordeel gewerkt, want ik kocht en speelde Dark Souls II (SOFS) direct nadat ik geen zin meer had in Dark Souls I. Nadeel toen was dat ik alles wat ik aan Dark Souls I tof vond/vind niet in Dark Souls II (SOFS) kon vinden, maar nadat ik mijn savegame kwijt was geraakt en toch weer helemaal opnieuw moest beginnen keek ik er met een hele andere frisse blik tegenaan. Ik vind nog steeds Dark Souls I veel beter, maar ik heb ook heel veel plezier (nog steeds en nog lang te gaan) in Dark Souls II (SOFS). Veel content en een toffe NG+ ervaring met nieuwe vijanden (heb ik al gezien d.m.v. Bonfire Ascetic) en items.

De meeste uren heb ik gespendeerd in de Duallist Area in Undead Puragory, maar ik ben die Brotherhood of Blood covenant meer dan beu. Zoveel effort erin gestoken, maar de reward is ruk. Ik denk dat ik uiteindelijk voor de Dragon Remnants ga.

Uitgespeeld incl. platinum. 3 weken over gedaan.. Wat in dit geval gelijk is aan 110 uur. Ik had 3 weken vakantie, dus ik had lekker veel tijd. Alle bosses zonder co-op verslagen behalve de DLC bosses, want die zijn altijd 10x zo moeilijk. Ik moet nog wel 2 DLC's doen. Ik heb van de 3 DLC's Crown of the Old Iron King gespeeld en Fume Knight en Sir Alonne verslagen met behulp van co-op. Ik werd namelijk al helemaal gestoord van The Dark Lurker op NG+ en co-op is dus niet mogelijk. (Niet bij The Dark Lurker) Volgens mij heb ik minimaal 30x een human effigy moeten gebruiken! Ik heb een melee build, dus het was gewoon een zwaar kut gevecht. En je health wordt ook steeds korter, dus ik moest er ook nog is 20 extra consumeren. Ja, er is een ring voor zodat je heath minimaal afneemt, maar ik vond de andere ringen belangrijker. Gelukkig is er een manier om vrij makkelijk aan human effigy te komen. Gebruik een bonfire ascetic in Majula. Ga naar de kelder van het grote huis en voor elk skelet die je kapot maakt, krijg je een human effigy. Handig!!

Waarschijnlijk pak ik DS3 er binnenkort ook weer bij. Om te kijken of deze voor mij dan echt minder goed is dan DS1 en 2. Sowieso de gebieden in DS3 zijn niet zo boeiend in mijn herinnering. In DS1 heb je Anor Londo! En alleen al Majula in DS2 vind ik geweldig terwijl die plek in DS3 gewoon compleet kut is. In DS3 herinner ik mij vooral de gebieden die ik ruk vind zoals dat moeras bijvoorbeeld en ik mis een mooi/indrukwekkend Kasteel/burcht/paleis of fort. DS3 speelt het meest soepel, maar dat wil dus niet zeggen dat 1 en 2 niet lekker spelen. Maar goed, het liefst pak ik die platinum voor DS3 alsnog, maar ik word al misselijk bij de gedachte dat ik al die ringen moet vinden! Moet eigenlijk iemand vinden die ze aan mij kan geven!

Maar goed, DS2 is een super toffe game! Het speelt lekker, de uitdaging is er natuurlijk weer, gevarieerde gebieden en natuurlijk een aantal fantastische boss gevechten. Op de 1 of andere manier bewaren ze de beste bosses altijd voor de DLC. Fume Knight is moeilijk, maar wel een super vet gevecht. Maar los van de DLC. The Lost Sinner. Goed gevecht! Uitdagend, sfeervol en een cool ontwerp. Maar ook bijvoorbeeld The Duke's Dear Freja vind ik indrukwekkend gevecht. En hoe ze het voor elkaar krijgen weet ik niet, maar DS1 en DS2 hebben echt de meest briljante NPC's ooit! En dan heb ik het over de dialogen en voice acting.

DS2 is natuurlijk niet perfefct. Er zitten iets van 40 boss fights in de game. Beetje overdreven. En ik heb met wat standaard vijanden meer moeite gehad dan sommige bossfights. Bijvoorbeeld Covetous Sentry, Skeleton Lords en Magus and Congregation zijn lachwekkend makkelijk. En dan het feit dat je health steeds korter wordt wanneer je doodgaat vind ik irritant en dat vijanden verdwijnen als je ze te vaak verslaat, is ook irritant. En een aantal gebieden zijn erg vervelend om doorheen te gaan. Elk deel heeft daar mee te maken. In DS1 het riool, in DS2 vind ik vooral The Gulch vreselijk! En in DS3 zit dus dat erg vervelende en saaie moeras. Moet wel zeggen dat in DS2 de meeste vervelende gebieden zitten, maar dus ook veel toffe! Majula, Iron Keep, Drangleic Castle, Dragon Shrine en nog veel meer.

Dus ja, ik kan niet anders dan een 4,5* geven

Oja, voor het gemak..
DS1 5,0 (een 10/10)
DS2 4,5 (een 9,5/10
DS3 4,5 (een 9,0/10)

Lang heb ik Dark Souls II een verbetering van het origineel gevonden, al was dat vooral op het gebied van gameplay. Voor mijn gevoel liep de combat iets lekkerder, de mogelijkheid om je omgeving aan te steken met fakkels om meer blijvend licht te creëren, de optie om met dual wielding te experimenteren, de bredere opties tot het wisselen van outfits en wapens en

Dark Souls 2 zette me voor het eerst aan tot grinden. De kunstmatig hoge moeilijkheidsgraad (deel 1 was ook moeilijk, maar voelde eerlijker) met alle ambushes die je ook als je oplettend bent het gros van de tijd echt niet kan zien aankomen, zorgt namelijk bij vlagen voor flink wat frustratie. Maar als je nu 15 keer een vijand hebt gedood, verdwijnt hij ook meteen voorgoed. Ik heb zodoende in een aantal omgevingen (vooral Iron Keep) steeds consequent een aantal stukken overnieuw gespeeld omdat ik op die manier sneller levelde en niet meer de frustratie voelde van uitgeput bij een bossfight aankomen. Ik heb me hierin niet per se verveelt, maar verhaaltechnisch slaat het nergens op en het zorgde er toch voor dat ik op een gegeven moment mezelf toch betrapte op het feit dat ik het spel minder ervoer als een vloeiend geheel en meer als het volgen van level op level. En dat is toch jammer.

Die veranderde moeilijkheidsgraad gaf me een dosis reflectie op het spel die er voor zorgde dat ik het uiteindelijk toch een stuk minder waardeerde dan deel 1 en een bepaald moment heb ik me ook geschaard achter de grote groep haters op internet. Toch kan ik dit spel niet meer haten en heb ik er op het moment alsnog een flinke liefde voor. De pluspunten overheersen de minpunten voor mij met gemak.

Zo heeft het spel, ondanks het feit dat de wereld minder coherent is qua onderlinge verbondenheid, een erg consistente sfeer omgeven met melancholie. De hub zelf, Majula, is hier het beste voorbeeld van. De Emerald Herald kijkt dromerig over een oneindige zee, bij een ondergaande zon, vergezeld van een rustgevend stukje muziek dat je eigenlijk doet wensen om daar te blijven en misschien ook wel te vergeten. Het vergeten is een belangrijk onderdeel van het hele verhaal. NPC's weten niet meer waarom ze doen wat ze doen, herkennen eigen familieleden niet meer terug. Het doel van het spel is zodoende ook minder duidelijk, ondanks dat de verhaallijn van koning Vendrick en de reuzen vrij duidelijk is uitgelegd en uitgewerkt, maar het draagt voor mij bij aan de sfeer van een wereld in verval. De openingmonoloog legt dit extra uit:

"Long ago, in a walled off land, far to the north, a great king built a great kingdom.
I believe they called it Drangleic.
Perhaps you're familiar.
No, how could you be.
But one day, you will stand before its decrepit gate.
Without really knowing why...
Like a moth drawn to a flame.
Your wings will burn in anguish.
Time after time.
For that is your fate.
The fate of the cursed."

Waar deel 1 een duidelijk einddoel had (ook al was iedere uitkomst zinloos in het grote plaatje), voelt 2 meer vervreemd van het door het openings-narratief opgelegde doel naarmate het spel vordert. Maar als een self-fulfilling prophecy voel ik me toch gegrepen door dit gegeven, want ik wil het verhaal voortzetten, ook al weet ik niet waarom. Het levert een aantal prachtige omgevingen op, die momenten van reflectie geven over de staat van de wereld. Dragon Aerie moet een van de meest imposante omgevingen uit heel Soulsborne zijn, maar ook de Shrine of Amana en de Forest of Giants zijn ondanks hun dodelijke inwoners omgeven door een bepaalde vorm van sereniteit die me heel erg aanspreekt. Dit geldt niet voor alle levels zo (ik haat Iron Keep nog steeds door de moeilijkheidsgraad en de vreemde opzet), maar voor het gros vind ik het erg te genieten.

De bossfights zijn wel beduidend minder sterk dan bij de voorganger het geval is. Een aantal uitzonderingen daargelaten, je voelt toch dat men gegaan is voor kwantiteit in plaats van kwaliteit en dat is jammer. Ook grafisch lijkt het toch een klein stapje terug ten opzichte van de voorganger. Hier staat wel tegenover dat NG+ daadwerkelijk meer toevoegt met nieuwe invasies en daadwerkelijk andere gebeurtenissen zoals Freja die nu al in het begin van het level opduikt in plaats van pas aan het einde. Dark Souls 2 is alles bij elkaar opgeteld verre van perfect en mijn score lijkt misschien wat aan de hoge kant op basis van de hoeveelheid minpunten die ik heb genoemd. Toch zijn de gameplay, omgevingen, sfeer en het open verhaal zelf redenen voor me om steeds terug te keren en het te accepteren als een fantastische ervaring.

Uiteindelijk....is dit mijn favoriete Souls game
Ik wou dit al veel langer schrijven,werd eens tijd.
Deel 1 is lang mijn favoriet geweest simpelweg ook omdat het mijn eerste ervaring was denk ik.
Maar nu vele jaren en delen later ben ik eruit.

Waar zit hem dat nu in,het zijn meerdere aspecten voor mij.
Zoals hoe makkelijk het is om een nieuw karakter te maken en een run te starten.
En de grote hoeveelheid wapens en items die er zijn.
Maar het is vooral de gameplay en sfeer die het hem doen voor mij.

Die gameplay heeft de perfecte balans voor mij.
Controls waar ik aan gehecht ben geraakt,heerlijk gevoel als je met een grote zweihander om kunt gaan,de timing hiervan voelt goed.
Maar ook het rollen en andere bewegingen,wapens het voelt allemaal perfect aan voor mij.
Ik vind Ds1 soms te langzaam en Ds 3 te snel.
Dark souls 2 heeft voor mij die perfecte balans.

En dan de sfeer die is in dit deel onovertroffen vind ik.
Dat begint al in je starting hub Majula...zo mooi.
Voelt gelijk als thuis,maar ook de rest van de wereld is onvergetelijk.
Ik vind echt bijna elk gebied geweldig en zo verschillend
Zoals het geweldige no mans warf.
Een grote donkere grot met aan de zijkanten allemaal gebouwen en een spookschip.
Doet me echt aan goonies denken btw
Maar ook forest of fallen giants,lost bastile,undead purgatory,iron keep,ja eigenlijk elk gebied is uniek en een genot om in rond te lopen.
De ambient en geluiden maken alles compleet.
Zeker in combi met de vele mooie vergezichten.

Ik draag een warm hart voor alle Soulsborne games,maar uiteindelijk is dark souls 2 de game waar ik maar naar terug blijf grijpen.
En hoort voor altijd bij mijn favoriete games ooit❤️