Dust: An Elysian Tail (2012)

Dit was een van mijn favoriete spelletjes uit 2012. Geweldige indie-RPG met werkelijk fenomenale muziek en verbazingwekkende gameplay. Een echte aanrader.

Nu aan het spelen omdat ie gratis is op XBL. Dacht dat ik em na vijf minuten spelen zou laten voor wat het was, maar deze game is gewoon echt heel goed. Snel uitspelen zodat ik terug kan naar Fifa en Battlefield.

Aangezien Wolfenstein dinsdag uitkomt ben ik gisteren begonnen met Dust. Om heel eerlijk te zijn ben ik op een goede manier verrast door de game en ik denk dat het meer zal zijn dan een simpel tussendoortje. De voice acting is even wennen, maar de gameplay is heel erg tof.

Daarnaast kwam ik in het eerste halfuur een referentie tegen van de merchant in RE4: "Ahh i'll buy it at a high price". Ik heb RE4 nooit gespeeld, maar deze quote ken ik natuurlijk wel.

Gisteren uitgespeeld na ongeveer 11 uur en ik ben zeer tevreden over Dust. Het is wel een beetje jammer dat de eindbaas op de Tough moeilijkheidsgraad, vol met bullshit zit. Ik heb daardoor op het allerlaatste moment terug moeten switchen naar Normal. Een korte review volgt nog.

Vandaag ook uitgespeeld. Ik ben normaal niet zo van de XBLA games, maar de 'betere' zijn normaal toch wel leuk om te spelen. Zeker vermakelijk voor een uurtje of 15 en voor 0 euro .


De eindbaas is inderdaad zeer level en item gevoelig. Ik was level 38 ofzo toen ik bij de eindbaas kwam zonder vrij veel moeite, maar bij de eindbaas werd ik compleet ingemaakt. Daarna even lichtelijk de laatste 2 areas voor de boss gegrind (uurtje ofzo) met items die me x6 item drop gaven. Hierna was ik level 56 (alles max geupgrade behalve life) en had ik zowat alle blueprints voor alle beste items: Robe of the Mithrarin, Augment of the Mithrarin, Pendant of Wisdom (x2 defense... echt huge) en 2 elk van de Wedding Ring en Foul Ring of Devastation. Door die laatste ring dubbel te equippen krijg je 6x Fidget damage. Hierna was de eindboss werkelijk een lachertje. Geloof dat ik binnen 2 minuten door de fight geracet ben.

Dan had ik dat misschien ook moeten doen.

Niet onaardig.

Ik begon aan dit spel met gemengde gevoelens. Ik wist dat het spel er kinderlijk uit zou zien, en ik verwachtte al dat ik me zou gaan ergeren aan Fidget (dat vliegende oranje kat-ding), maar ook het vechten vond ik weinig bevredigend. Het was vooral button bashen, en de gevechten duurden vrij lang, waardoor ik ze al snel repetitief begon te vinden. Bovendien vond ik de sproojesachtige omgevingen duf en de muziek weinig sfeervol. Het was allemaal wat te kinderlijk voor mijn smaak, en variatie ontbrak.

Maar vanaf hoofdstuk 2 (waar je de grotten in gaat) begon ik zowaar meer te genieten van het spel. Ik had de moeilijkheidsgraad omlaag gezet zodat de gevechten niet meer zo lang duurden en de sfeer vond ik een stuk aansprekender worden. De muziek werd mysterieuzer, de omgevingen donkerder, en door de kortere gevechten en (dus) het hogere tempo kon ik me vooral daar op richten. Het was wel erg makkelijk allemaal, maar ach, dat paste wel bij de kinderlijkheid van het spel.

De hoofdstukken daarna (sorrowing meadows en in de bergen) bevielen me ook prima, maar het laatste hoofdstuk stelde me dan weer teleur. De sfeer en muziek werden minder donker en bombastischer en de gameplay werd een stuk chaotischer. In de eerdere hoofdstukken gold het "dood alles wat je ziet"-principe, en dat hield de gameplay overzichtelijk. Maar in het laatste hoofdstuk vechten anderen met je mee, waardoor je vaak niet goed ziet waar jouw personage zich bevindt en de vijanden niet goed kan onderscheiden van de vrienden. Geen ideaal einde kortom.

Het verhaal vond ik overigens verrassend leuk om te volgen. Het is mysterieus en goed uitgewerkt. Maar het is wel veel te simplistisch voor mijn smaak. Het was veel interessanter geweest als er werkelijk enige strijd had plaatsgevonden tussen Jin en Cassius, en als General Gaius werkelijk een geloofwaardige reden gehad zou hebben om de Moonblood uit te willen roeien. Waarom haat hij ze zo? Waarom wil hij ze koste wat kost van de aardbodem verwijderen? Het enige wat je hem hoort zeggen is dat "de sterken" de macht moeten hebben. Maar als je de Moonblood zag vechten, dan zijn ze zo zwak niet. En sowieso is het verhaal te levenslesserig en sprookjesachtig voor mijn smaak. Maar soit, ik vond het toch best vermakelijk.

Dust: An Elysian Tail past in veel opzichten dus niet helemaal in mijn straatje. De sfeer en het plot zijn vaak te kinderlijk en sprookjesachtig voor mijn smaak, en het vechten is vermakelijk maar is op de hoogste moeilijkheidsgraden erg repetitief. Maar verder heb ik me er redelijk mee vermaakt. Voor het middenstuk heb ik wel een kleine 3.5* over, maar de rest komt niet boven de 3*, dus daar houd ik het maar bij.

Gratis op PSN voor PS4. Ik had zelfs nog nooit van het spel gehoord, maar Dust blijkt al aardig wat positieve reacties te hebben ontvangen op PC en Xbox. Ik had verwacht dat het een snel tussendoortje zou worden, maar ik was al snel betoverd door Dust en de kleurrijke wereld.

Uitstekend leveldesign waarop de platform gameplay heerlijk soepel verloopt. Secrets zijn weliswaar aangegeven op de map, maar dan nog moet je het laatste beetje zelf uitzoeken. Combat is vlot, en niet al te lastig op medium. Tijdens je avontuur kom je steeds dezelfde merchant tegen die je voorziet van materials om wapens en armor te maken.

Het totaalplaatje is erg geslaagd en het is goed zichtbaar dat de game met liefde is gemaakt. Het verhaal is een stuk diepgaander en interessanter dan vooraf gedacht en het spel kent een werkelijk sublieme soundtrack. Ook de voice-acting is meer dan geslaagd. Heerlijk spel gewoon.

Prachtig sprookje.

Zelf had ik ook nog nooit van het spel gehoord, maar de vele positieve kritieken zijn zonder meer terecht. Best knap, zeker gezien het feit dat de game door één man (Dean Dodrill) is gemaakt. De beste man had in gedachten om de game in drie maanden te completeren, wat uiteindelijk dus drie en een halfjaar is geworden.

Enfin, het verhaal wordt lekker mysterieus gebracht. Het laat je als gamer d.m.v. quests uitvinden hoe nu daadwerkelijk de vork in de steel steekt. Hoewel de uitkomst wellicht iets te simplistisch is en de motieven van de bad guy miniem uitgelegd worden. Desondanks schotelt de game je van begin tot eind een waar avontuur voor.

De gameplay kun je beschrijven als een 'light RPG'; het heeft van alles wat, maar blijft vrij oppervlakkig. Toch wist ik me goed te vermaken met geweldige gevechten waarin je de ene combo na de andere aan elkaar rijgt. Dit verloopt opvallend soepel als je daadwerkelijk gaat kijken wat er allemaal plaatsvindt op je scherm. Al mochten de eindbazen wel iets uitdagender, maar dat is een klein smetje op een nagenoeg perfecte game.

De graphics zelf zien er wonderschoon uit en worden op de PS4 gepresenteerd in 1080p. Hierbij valt met name de levendige achtergrond op, ondersteund door een sprookjesachtige score. Hierdoor ontstaat er een bepaalde immersie, met als gevolg dat je de game moeilijk kan neerleggen.

Al met al is 'Dust: An Elysian Tail' een fantastische ontdekking, zonder twijfel één van de beste indie games die ik ooit heb gespeeld. Hopelijk weet Dodrill ons snel weer te verrassen met een game van dit kaliber.

4,5 Sterren.

Erg leuke game. Moest in het begin even inkomen, maar dat heb ik met zoveel games. Het lijkt alsof de makers echt heel veel plezier hebben gehad met het maken van deze game. De besturing is voor een aantal zaken wel wat te gevoelig, maar verder speelt het erg lekker. Een leuke extra zijn de referenties naar inderdaad Resident Evil 4, maar bijvoorbeeld ook de quest genaamd What's in the Box? Dat moet dan toch wel van de film Se7en zijn. Gisteravond uitgespeeld en ben nu op zoek naar de 12 personages die ik moet zien te vinden en dan is de platinum trofee voor deze game ook weer binnen!