Until Dawn (2015)

Until Dawn is geschiedenis, de met bloed bespatte eindcredits rollen emotievol over het scherm, alle keuzes zijn gemaakt. De setting is een campy horrorfilm met voornamelijk hitsige tieners als lijdend voorwerp. Het is pikdonker in de dichtbegroeide bossen van de Blackwood Pines, en het blijft continue de vraag of dat het laatste is wat je ziet.

Er wordt een hoop gegiecheld en geouwehoerd, en alles trekt je voorzichtig naar het puntje van je stoel. Zelfs de simpelste keuzes hebben impact op het verhaal, en misschien niet direct invloed op de rode draad, maar jij bent hoe dan ook de piloot van jou verhaal; ben je iemand die het altijd safe speelt, of iemand die graag risico's neemt, of misschien een gulden middenweg? In Until Dawn kan het allemaal.

Soms zijn de keuzes volledig irrelevant, maar het feit dat jij, de gamer kan kiezen, schept een hechte band met de karakters waar zelfs een Telltale game jaloers op is. De interactie, de gesprekken, de spanning, het is een gezamenlijke horrortunnel die eigenlijk alles perfect doet; met de nodige twists en turns, houdt de game je voortdurend op het verkeerde been, en zul je blijven gissen naar antwoorden die je misschien wel liever niet zou weten.

Ik heb de antwoorden gevonden en ik ben behoorlijk geïntrigeerd, sommige gemaakte keuzes waren volslagen idioot, sommige hebben meerdere levens gered. Maar wat het ook was, ik had het gevoel dat het lot van de karakters volledig in mijn handen lag, en dat is wat mij betreft de charme van Until Dawn.

Belangrijkste gemaakte keuzes: MEGASUPERSPOILERS

Matt: Bleef rustig bij de eland-invasie maar probeerde Emily 2x te redden toen de toren viel. En tja, dat bleek niet de beste keus.
Emily: Probeerde haar te redden met Matt, ze viel. Daardoor moest ik op de vlucht, QTE's gingen goed en heb de Cabin gehaald. Eenmaal daar heb ik haar niet geschoten met Mike. Ze leeft!
Jess: Ik was te langzaam met Mike door een aantal QTE's te missen. Dit betekende haar vroege dood.
Ashley: Ik koos in het begin haar te redden met Chris (en Josh in tweeën te zagen) en koos ervoor mezelf te schieten i.p.v. haar, tegen het einde hoorde ik een vrouwenstem en dacht 'Jess!!' ik deed een klep open en dat was dat. Morsdood.
Chris: Alle QTE's gehaald.
Sam: Alle QTE's gehaald en heb de lichtknop omgeschakeld voor de explosie.
Mike: Toen ik de lichtknop omschakelde was Mike nog binnen. Oops.
Josh: Geen journal gevonden, met als gevolg dat een Wendigo (waarschijnlijk Hannah) hem onthoofd.

3 Survivors hebben het gehaald: Sam, Chris, en Emily.

Na 2,5 playthrough en een Platinum tijd om iets nuttigs proberen neer te pennen. Als horrorfanaat was ik hier extreem benieuwd naar en heb bewust zo min mogelijk van de game vooraf gezien. Ik ging de game in met het idee een soort 'cabin-in-the-woods-spelletje' te gaan spelen maar ik was blij verrast dat het echt veel meer is dan dat. Sterker nog, ik denk dat slechts 25% zich afspeelt in de lodge. De rest van de tijd verken je andere locaties die een verhaal vertellen met meerdere lagen die subliem in elkaar worden verwoven.

Grafisch gezien stelt de game zeker niet teleur. De motion capturing van de echte acteurs ziet er bij vlagen realistisch uit, al vind ik bij vrijwel iedereen de tanden een beetje raar. Af en toe valt er een vreemde uitdrukking in de gezichten te bespeuren maar nergens storend. Waar ik enorm van onder de indruk ben is de belichting, waar menig genrefilm nog iets van kan leren. Het schaduwspel is verbluffend en enorm sfeerverhogend. Alleen de cabin al waarbij het maanlicht door de shutters heen schijnt en de kleine stofdeeltjes in de lucht dwarrelen. Maar ook de gangenstelsels, de mijnen en het gekkenhuis zijn uitstekend vormgegeven waardoor de game werkelijk voortdurend spannend is. Until Dawn zit daarbij vol jumpscares, waarbij zeker de helft doel treft. Wel je geluid flink hard zetten zodat je ook van de goede en creepy score kunt genieten.

Het verhaal is een dikke thumbs up, die er zowaar nog een kleine verrassing weet uit te persen. En dat is niet zo makkelijk in dit uitgekauwde, maar o zo vermakelijke subgenre. Je bent dus op de vlucht voor een serial killer. Al snel blijkt dat het Josh is. Ik dacht dat hij werkelijk gek was geworden, maar toen bleek het allemaal een joke te zijn. Toch weer cliché, maar was op het moment niet in me op gekomen. Wat ik knapper vind is hoe het miner-verhaal zich met het Hannah-verhaal mengt. Het Wendigo-gebeuren is het toffe twist en de vormgeving van de creatures is werkelijk disturbing. Niet alleen het smoelwerk, maar ook de manier waarop ze bewegen. De makers hebben beslist de horrorfilm The Descent gezien. Voor iedereen is het aan te raden om op zoek te gaan naar de vele collectibles die het rete-interessante achtergrondverhaal uit de doeken doen. Moet alleen zeggen dat ik met de totems niet zoveel kon.

Zoals het hoort, wil ik bijna zeggen, worden de tieners oppervlakkig gehouden. Toch hebben ze allemaal iets likeables waardoor het soms oprecht pijn deed dat ze door mijn toedoen het loodje legde. Vaak op bloederige wijze. Emoties voelen echt en wekken medeleven op. Dit geldt niet voor Emily. Dat is een beetje de belichaming van alle bitches in een slasherfilm ooit, die had ik het liefst tien keer vermoord. Ik miste wel een beetje het kinky tintje. Er is slechts één kus te bespeuren. Een blote tiet of een vrijpartij had zeker niet misstaan, verplichte kost in dit genre. En meteen een excuus om die als eerste een onheilspellend geluid te laten checken.

En dan natuurlijk de keuzes die je kunt maken. Ik had al zin in een tweede speelbeurt maar dan blijkt uiteindelijk 85% van je game hetzelfde te zijn. Ook wel een beetje verwacht natuurlijk, maar toch een teleurstelling. Ook een beetje de manier waarop. Bij mijn eerste keer waren de enige overlevende: de knapste en leukste (Sam - Hayden Panetierre) en de neger Matt (hoera!). Dit zet ik niet in spoilertags want werkelijk iedereen kan het overleven óf het loodje leggen, veel combinaties mogelijk dus. Of toch niet? Zonder veel te verklappen zeg ik dat veel stressvolle QTE's helemaal niet zo stressvol zijn. Welke dat zijn weet je niet, maar stel: je wilt iedereen dood hebben. Makkelijkste is dan om je controller bij de QTE's neer te leggen, niet? Toch zijn er dan personages die verdomd moeilijk dood te krijgen zijn. Sterker nog, die blijven gewoon in leven tot episode 8, 9 of 10. Ze donderen tijdens een vluchtpoging gewoon over obstakels heen en krabbelen weer op. En dan voel je je toch een beetje beflikkerd. Als je iedereen dood wilt hebben moet de game na een uurtje klaar zijn. Daarnaast zijn ook andere keuzes niet zo invloedrijk als je zou willen.
Voorbeeld: Je hebt een deur en een raam. In je eerste playthrough kick je de deur in. In de tweede playthrough kies je het raam maar dan word je bitch boos en pak je alsnog de deur.
Het enige wat dan veranderd is de relatie met die persoon aan de hand van een grafiekje. Maar wat het voor een invloed heeft heb ik het raden naar. Als iemand op zijn 'funniest' is dan zou die volgens de genre-regels het niet overleven, maar het is niet zo dat zijn QTE's moeilijker worden of zo. Verder zijn er nog wat dialogen die soms out of place zijn als er iemand het loodje heeft gelegd. Er wordt dan soms nog steeds in meervoudsvorm gepraat terwijl er nog maar één survivor op dat moment is.

Nu sluit ik met heel wat gezeik af maar zo is het absoluut niet bedoeld. Mijn eerste playthrough wil ik een 9 geven en had ik zeker niet willen missen. Personages zijn overtuigend en wiste me te raken, het verhaal is intelligent, de spanning continu voelbaar en de sfeervolle belichting en dito locaties zijn ongekend. De herspeelwaarde is helaas wat minder dan verwacht, maar nog steeds een zeventje waard. Er gebeurd dan nog nét genoeg nieuws om ervan te kunnen genieten. Een derde keer is echter overbodig. Overall spookt deze game nog wel even door mijn hoofd. Kan niet wachten op meer van dit!

Eerste playthrough vond ik echt supervermakelijk, had het idee dat m'n keuzes echt gigantische impact hadden op het verhaal. Helaas bleek inderdaad bij een tweede speelbeurt, dat dat allemaal nogal meeviel. Dat gaf toch een beetje een vervelende nasmaak. Ik zou zeggen, tweedehands kopen of straks uit de budgetbak vissen, en je hebt een uur of 8 lol.

Until Dawn is een interactief-verhaal game in het horrorgenre. Het is te vergelijken met games als Heavy Rain of Telltale’s The Walking Dead qua gameplay en algehele feel. In Until Dawn volg je een groep tieners die, één jaar na een tragisch ongeval waarin twee vriendinnen overleden, terugkeren naar een hut op een verlaten eiland om samen een gezellige avond te hebben. Al snel komen ze erachter dat de plek niet zo veilig is als ze hadden verwacht en ze moeten zien te overleven tot de volgende dag.

Until Dawn klinkt als een game speciaal voor mij gemaakt: interactieve-verhaal games zijn één van mijn favorieten type games.Ik ben een groot liefhebber van Heavy Rain & Beyond Two Souls, maar ik ben ook een liefhebber van het horrorgenre. Deze game klonk daarom als een perfecte combi van twee dingen die ik lief heb, en ik moet zeggen dat het niet teleur heeft gesteld. Wat me het meest bij Until Dawn heeft aangetrokken is de suspensie: ik kon niet stoppen met spelen omdat ik per se wou weten hoe het verhaal verderging, met als gevolg dat ik binnen twee dagen de game had uitgespeeld. Until Dawn weet heel goed de mysterie erin te houden en gaandeweg geven ze je steeds meer clues om erachter te komen wat er gebeurd. Zelfs toen ik wist wat er aan de hand was had de game nog wat verassingen in petto waardoor nooit de spanning werd ontnomen.
Onlangs dat, op het eerste gezicht, de personages saaie horrorfilm-stereotypes lijken worden ze steeds interessanter naarmate je ze beter leert kennen. Ieder personage is sterk geacteerd en word op een bepaald punt aardig. Ik begon om het welzijn van ieder personage te geven (met uitzondering van Emily misschien..) en merkte met hun mee te voelen indien het niet goed verliep.

Wat de gameplay betreft bestaat Until Dawn, soortgelijk aan Heavy Rain, uit rondlopen, objecten zoeken, morele keuzes maken en quicktime events. Maar in plaats van schaamteloos de gameplay van Quantic Dreams jatten heeft Supermassive zijn best gedaan nieuwe mechanics toe te voegen. Zo heb je verspreid over de levels verschillende verzamelobjecten die belangrijk zijn te vinden, zoals de totempalen: totempalen zijn objecten die je een kort stuk uit de toekomst laten zien zodat je rekening kunt houden met je keuzes. Soms staan er belangrijke hints over dingen die er gaan gebeuren waardoor je beter weet welke keuze te maken, hierdoor vond ik het altijd belonend naar ze te zoeken. Naast totempalen kun je ook clues vinden die hints geven over wat er werkelijk aan de hand is, en het verhaal speelt op subtiele wijze met wanneer ze wat bekend maken.
Grafisch is Until Dawn adembenemend mooi: niet enkel het realistische detail in de personages en de omgeving, maar met name de sfeervolle belichting en camerahoeken creëerden een filmische ervaring & een artistiek ogend eindproduct. Daarnaast is de muziek uitstekend en weet precies wanneer intens te worden of wanneer ze je moeten laten rusten.

Until Dawn heeft een aantal nadelen: voornamelijk de eerste 45 minuten. In de eerste 45 minuten worden hints en tutorials zo dusdanig vaak herhaald dat ik me haast beledigd voelde. Je hoeft geen vijf keer te herhalen dat je met R2 een object kan oppakken en met de rechter stick het kan bewegen, zoiets is na één keer al duidelijk. Geziene de grote hoeveelheid horror clichés had ik in het begin moeite met het verhaal te waarderen, laat staan de personages. Maar gaandeweg word dat verholpen en had ik daar geen last meer van.
Het enige wat ik verder jammer vind is het einde. Niet zozeer het einde zelf maar meer de invloed die je op het einde hebt: ik ging er vanuit dat de game duidelijk zou maken waar de personages heen zouden gaan na het einde, maar in plaats daarvan stopt het verhaal redelijk abrupt zodra het zonsopgang is. In Heavy Rain kreeg ieder personage een duidelijk einde dat zich aansloot bij de keuzes die je maakt, in Until Dawn is het enkel relevant als je personage het overleeft ongeachte hoe.

Onlangs deze minpunten is Until Dawn een game die ik iedere liefhebber van Quantic Dream games & horrorgames aanraad te spelen. Eén uur in de game en ik zat vastgenageld aan het scherm. De prachtige graphics, sterke acteerprestaties en een aantal pittige keuzes zorgde voor één van mijn favorieten games uit 2015 die ik tot zover gespeeld heb. Binnenkort ga ik het herspelen en alles zo anders doen als mogelijk.

4,5*

Prima game, maar naar mijn mening lang niet zo goed als de meeste recensies je willen doen geloven. Doet mij helaas vooral aan de moderne slasher films denken in plaats van klassiekers als Halloween of Texas Chainsaw Massacre; laat staan dat het in de buurt komt van een meesterwerk als Psycho. Ik snap natuurlijk dat het zowel een ode als een parodie op het genre is en voor een groot deel niet serieus dient te worden genomen (met name de eerste hoofdstukken), maar dat maakt de game niet beter imo.

Maar het zwakke plot en de stereotiepe karakters zijn niet dé reden waarom Until Dawn mij aan de moderne slasher doet denken. Net zoals de recente slashers wist dit spel totaal niet onder mijn huid te kruipen, en dat terwijl dit bij een interactief medium veel gemakkelijker is gezien de grotere betrokkenheid. Het enige waar ik ook maar enigszins zenuwachtig voor was waren de vele laagdrempelige jump scares die in het spel bleken te zitten. Supermassive had wat dat betreft meer naar Bloodborne en Amnesia: The Dark Descent moeten kijken; games met een horrorthema waarbij je constant op het puntje van je stoel zit omdat je nooit weet wat er om de volgende hoek loert, in plaats van een game die je vooral laat schrikken door uit het niets een schreeuwend beest o.i.d. te tonen. Het spel gaat ook tijdens de laatste hoofdstukken keihard op zijn bek zodra duidelijk wordt dat Josh de Psycho is, wat de speler allang wist als hij ook maar enigszins naar collectibles had gekeken. Hierna was eigenlijk alles duidelijk en wachtte ik vooral totdat de game een nieuw mysterie introduceerde, maar helaas bleef het slechts bij de kannibalistische wendigo.

De keuzes hier zijn enorm uitgekauwd en worden, zoals Rujar al zei, veel te veel aangeduid. Dit geldt vooral voor de kleine hoeveelheid keuzes die er daadwerkelijk toe doen. De game geeft soms zelfs zo'n vijf á zes keer van tevoren aan hoe je het best met een aantal situaties om kunt gaan (de wendigo kunnen je niet zien als je stil staat). Ik snap dus echt niet waar de mensen die claimen dat elk karakter op elk moment door een kleine fout dood kan gaan dit vandaan halen, want voor mij was het erg makkelijk om tijdens mijn eerste speelbeurt elk karakter in leven te houden. En per slot van rekening hebben deze keuzes enkel invloed op wie er allemaal overleeft, en niet wat er daadwerkelijk op het einde gebeurd.

Maar ondanks dit alles is het wel prima hersenloos vermaak en vond ik het de 30 euro die ik ervoor neergelegd wel waard. Grafisch is het één van de betere console titels van het moment, ook al laat het spel het qua performance hier en daar wat afwegen. Until Dawn is dus een leuke parodie van de gemiddelde moderne slasher film in interactieve vorm, maar verwacht niet een klassieker die moderne horror en developers als Telltale en Quantic Dream in hun hemd zet. En net zoals veel Telltale series is het vooral een spel wat doet alsof de speler veel invloed heeft, maar wat het liefst gewoon zijn eigen verhaal wilt vertellen.

"Boom, butterfly effect."

Eindelijk eens een horrorgame die de verwachtingen waarmaakt.

De opzet van 'Until Dawn' doet me aan eerste instantie denken aan een 'Cabin in the Woods'; een groepje clichématige tieners die een weekendje vakantie gaan vieren in een hutje zonder dat ze weten dat er groot onheil op ze wacht. Gelukkig wijkt de game toch af, al zijn sommige dingen te veel een valkuil. Het zal vast bij het genre horen.

In grote lijnen speelt de game weg à la een 'Heavy Rain'. Dat wil zeggen dat je als gamer voor een groot deel invloed hebt op de acties, dialogen en het verloop. De zogenoemde 'Butterfly Effect' mechaniek houdt alles bij wat je doet en het leuke hiervan is dat elk oorzaak een gevolg heeft. Helaas moet je na een tweede speelbeurt concluderen dat de meeste gebeurtenissen van tevoren zijn vastgesteld en je nauwelijks de controle hierover hebt.

Desondanks blijft de sfeer over het geheel knap behouden. Daarbij zitten er een enkel goed gevonden referenties in verwerkt die de kenner zal kunnen waarderen. Een groot pluspunt zijn de graphics en de motion capture die ervoor zorgen dat je helemaal ondergedompeld wordt. Voeg daar onheilspellende locaties en een aantal sterke jump scares aan toe en het plaatje is af.

Al met al een degelijke horrorgame die ondanks een paar schoonheidsfoutjes zeker de moeite waard is.

4,0 Sterren.

Ik sluit mij deels aan bij de recensie boven mij, maar ik heb de game wel uitgespeeld. Ik zat niet zo te wachten op al die jumpscares en werd er op een gegeven moment ook best een beetje zat van. Je zat steeds alweer te wachten op de volgende en dat haalde voor mij toch wel veel focus van het verhaal zelf af.

Het positieve aan deze game is dat jouw keuzes daadwerkelijk invloed hebben op of iemand doodgaat of niet. Voor de rest van het verloop is het inderdaad niet van invloed, maar dat vind ik persoonlijk ook niet zo belangrijk. Uiteindelijk speel ik een spel toch maar één keer en maakt het mij dus niet zoveel uit of scenes anders verlopen bij een andere keuze.

De spanning is soms om te snijden, juist daarom zijn die jumpscares voor mij een minpunt. Die hadden ze helemaal niet nodig gehad. Het verhaal op zich is erg leuk en daarin valt al genoeg spanning te vinden. Tevens vraag je je geregeld af 'wie is het' en wordt je psychologisch al helemaal in de war gebracht: ik vertrouwde op een gegeven moment vrijwel niemand meer.

Vervolgens komt er een uitkomst, waarvan ik de uitwerking werkelijk geweldig vond. Was echt positief verrast en keek er erg naar uit om verder te spelen. Uiteindelijk viel het me toch allemaal tegen. Die wendigo's vond ik een zeer slechte toevoeging, ik had liever gezien dat het een echt personage was geweest. Vanaf het moment dat ik dat wist, vond ik het spel ook gelijk veel minder leuk om verder te spelen. Gelukkig kom je daar pas achter als je al een eind op weg bent. Desnoods was het nog één van de vermisten geweest (al dan niet als geest) die de tieners liep te teisteren, dat was voor mij alsnog een betere uitkomst geweest dan dit. Ook had het van mij best zo mogen zijn dat het gewoon Josh tot het einde was geweest en er tussendoor niks over bekend werd gemaakt. Josh werd dan 'dood' gehouden en kon lekker verder gaan met waar die mee bezig was.

Verder was het een prima game om te spelen, maar het had gewoonweg beter gekund. Ik vond de psychiater wel een zeer leuke toevoeging, waardoor het spel ook gelijk interactief werd en je de vragen (naar alle eerlijkheid) moest beantwoorden. Ik had wel verwacht dat die keuzes van invloed waren, maar totaal niet. (Voor niks gelogen dus, dat ik ratten enger zou vinden dan spinnen ). Omdat ik net als mijn voorganger speel voor de ontspanning, had ik geen zijn om met mijn fobie voor spinnen in aanraking te komen.

Een vrij unieke ervaring. Ik heb de afgelopen maand in de vorm van de Batman en Wolf Among Us Telltale games wel een aantal vergelijkbare ervaringen achter de rug, maar de vergelijkingen houden eigenlijk buiten het 'de gameplay bestaat uit keuzes en knoppen op het juiste moment indrukken' op. Misschien dat Detroit: Become Human iets meer qua gameplay ervaringen bood, maar uiteindelijk is Until Dawn een behoorlijk op zichzelf staande game qua totaalplaatje.

Grafisch heb ik tot nu toe weinig mooiers ervaren. De met sneeuw bedekte boomtoppen en bergpieken, afgewisseld met mijnschachten en knusse cabines en de prachtige motion-capture performances van een paar goeie acteurs en actrices, zogen me allemaal goed in het verhaal. Zo goed dat het gemis aan bijzondere gameplay (en de clunky controls van het heen en weer bewegen) eigenlijk niet opviel. Het spel is een interactieve film, in dat opzicht ook meer dan andere cinematografische ervaringen als The Last Of Us dat waren omdat het script hier toch belangrijker is.

Ik heb het spel de eerste keer een paar uur per avond in het donker gespeeld en daarbij flink gegriezeld. Aan het begin verwachtte ik eigenlijk ook dat ik een aantal personages meteen graag zou zien sneuvelen, maar het tegendeel bleek waar. Sterker nog, Emily haatte ik in het begin hartstochtelijk, tot zij een bepaald moment bij Matt haar verontschuldigen aanbiedt voor hoe veeleisend ze eigenlijk is. Meteen daarna maakte ik een gruwelijke fout en Matt kwam vroegtijdig ten einde terwijl zij moederziel alleen ondergronds in het duister ronddwaalde. Met zweet op het voorhoofd en het hart in mijn keel heb ik alles eraan gedaan om haar heelhuids tot het einde van het spel te laten komen... om daar alsnog een verschrikkelijke keuze te maken en bijna het hele team in een klap uit te roeien.

Goed, de herspeelwaarde van deze game ligt hem denk ik vooral aan hoeveel clues je de eerste speelbeurt hebt opgepakt en hoe het verloop is gegaan qua sneuvelen of overleven van de hoofdpersonages. In mijn eerste speelbeurt sneuvelden Jess en Matt vrij snel, waardoor ik alleen hun extra gedeelte in chapter 10 miste. Niet heel veel gemiste gameplay zodoende, maar ik had wel echt heel veel clues gemist. Door de eerder genoemde foute keuze overleefden daarnaast slechts drie van de acht, dus ik heb een tweede speelbeurt vooral gezocht door alle hoeken en gaten om meer clues te vinden en iedereen te laten overleven. Dit was nog steeds leuk, al zal een derde speelbeurt minstens een jaar op zich laten wachten.

Een paar hoogtepunten moet ik zeker noemen:
- De wandeltocht van Jessica en Michael naar hun huisje. De sfeer zit er goed in met de sneeuw en de wind, jeugdige geilheid speelt op en langzaamaan slaat de situatie om van speels plagen naar pure doodsangst. Ik vroeg me hier ook de hele tijd af wat er nu precies aan de hand was.
- Michael die door het sanatorium loopt terwijl je niet weet wie de man met de wolven is. Schaduwwerking, geluiden, angstaanjagende beelden en verwijzingen naar wat er ooit gebeurd was: alles zorgde voor een naargeestige ervaring.
- Emily in de mijnen. Zoals eerder genoemd veranderde deze situatie mijn mening over haar helemaal, maar zorgde het ook voor het eerste moment waarop het bewijs voor het bovennatuurlijke aspect in het spel echt bevestigd werd.

Dit spel is ongetwijfeld niet voor iedereen, maar ik was meteen zo verkocht dat ik nu The Inpatient meteen heb aangeschaft. Nog geen recensies daarvan op deze site en wisselende recensies, maar potverdrie nog aan toe als ik niet meer van deze wereld wil weten.

Geweldige game en heerlijke beklemmende sfeer, vooral in de grotten!

Tot nu toe denk ik het beste in zijn genre en leuk om Hayden Panettiere hierin te zien. Zag ik niet aankomen. Het eerste deel lijkt alsof je naar een film zit te kijken met af en toe keuzes en lopen, maar daarna wordt het steeds spannender. Je voelt elk moment dat er iets kan gaan gebeuren.

Eigenlijk zijn alle personages wel leuk al was Emily op het begin gewoon een trut. Later werd ook Jessica een ongelofelijke trut, in dat huisje samen met Michael. Michael ik wil een haardvuur, Michael ik ben mijn telefoon kwijt, Michael pak een deken. Het hield maar niet op. Doe het lekker zelf, dacht ik! Zij was de enige die ik echt dood wilde, maar helaas, door mijn keuzes heeft ze het nog overleeft ook. Wilde toch maar mijn best doen.

Sam - leukste personage! Wilde ik absoluut laten overleven en dat gebeurde ook en heeft de monsters vernietigd.
Jessica - werd meegesleurd door het monster in de grot en vervolgens viel ze helemaal naar beneden (ondanks dat ik alle knopjes goed had ingedrukt, ik dacht dat ze dood was, vervolgens leefde ze toch nog en haar dan veilig uit de grot weten te loodsen tegen het einde ). Overleefd.
Matt - ging al heel snel dood, volgens mij als eerste, door een stomme keuze bij de herten. Weinig screentime.
Chris - weinig mee gedaan eigenlijk, tegen het einde dacht ik dat hij dood zou gaan, omdat hij zichzelf opofferde voor Ashley, maar hij leefde nog. Uiteindelijk heeft hij het ook overleefd.
Emily - had op het begin weinig te doen, daarna kreeg ze meer te doen nu ze alleen verder moest gaan na de dood van Matt. Toen viel ze met die toren naar beneden, ik dacht ze dood was, later bleek ze nog wel te leven. Een vrij lang verhaal door de grotten, wat echt beangstigd moet zijn helemaal alleen, maar ze heeft het gered, maar in de eindscene was ik haar een beetje vergeten en is ze verbrand nadat Sam de schakelaar had aangezet.
Michael - best veel screentime, de stoerste van de groep, maar uiteindelijk net als Emily op het einde verbrand, maar kon bijna niet op een andere manier, anders gingen ze misschien allemaal dood.
Ashley - op het begin ook weinig te doen, daarna meer screentime, werd ze keer op keer gered door mijn keuzes, maar uiteindelijk wilde ze Jessica zoeken en was ze dood in de grot.
Josh - wist op het begin al dat hij niet deugde en het bleek ook nog te kloppen, daarom had ik hem eigenlijk door Chris laten kiezen om niet te redden, maar dit bleek in scene gezet. Uiteindelijk was ik toch op het verkeerde been gezet, omdat ik dacht dat hij echt dood was en het dus iets anders moest zijn (was het ook wel met die monsters die ineens in die grotten leefden). Maar had ik het ook weer goed, omdat hij toch bleek te leven en alles in scene had gezet om ze terug te pakken na de dood van zijn zussen. Hij is later ineens gedood door het monster, een onthoofding in het water, maar was een beetje slap einde voor hem. Maar wel verdiend.

Heb me prima vermaakt en het spel duurt redelijk lang. Een aanrader!

Vanavond uitgespeeld, 3,5 overlevenden
Wel tof spel, waarin je vaak en veel keuzes kunt maken ..Al ben ik niet echt van de horror en ook alles wat met tienergedoetjes te maken heeft vind ik eigenlijk al heel lang niet meer interessant. Kom op een dikke 3,5* en houd het bij 1 playthrough.

Wel leuk zoals Miss.Blonde hierboven alle karakters even langsloopt, hier volgt mijn lijstje:

Sam: Vond ik eigenlijk een vrij saai standaard-protagonist met niks onsympathieks-typje, maar heeft het wel overleefd
Mike:Soort van de actieheld en stoere bink. Vond het een sympathieke gast, maar hij stond 1-0 voor omdat ik de acteur ook heel tof vond in Agents of Shield. Heb veel met 'm gespeeld en hoopte ook echt dat ie met z'n verloren vinger en de wolfshond die ie gered had het einde zou halen, maar hij werd verbrand in het huis op 't eind
Josh:Lekkere lunatic, ook gek op deze acteur door de serie Mr. Robot. Hoopte dat ie 't einde zou halen en in a way haalde hij dat ook. Hij werd zelf een Wendigo, geturnd door Wendigo Hannah. Toen Hannah 'm te pakken kreeg herkende hij haar (Mike en Sam hadden Josh verteld wat er gebeurd was, omdat ze haar dagboek vonden waarin stond dat ze Beth had opgegeten omdat ze honger had). Halve overlevende dus, ghehe...
Emily: Meest onsympathieke karakter, die ik graag snel opgeofferd zou hebben, maar heeft het bizar genoeg overleefd. Had bijna gekozen haar af te knallen met Mike omdat ze door een Wendigo gebeten was, maar vond het nogal onzeker of er echt wat aan de hand was. In de scène waarin het huis ontploft was Emily bij mij al vlak voor de ontploffing naar buiten gesneakt. Geen idee wat bij mij anders was dan bij Miss.Blonde.
Matt: Niet echt sympathieke vent, maar had met 'm te doen omdat Emily zo'n k**hoer was Heeft het ook overleefd. Had gekozen om Emily te laten sterven en zelf in veiligheid te komen, maar Emily overleefde de val, wonderwel. Later kwam Matt Jess nog tegen. Samen zoeken ze de uitgang. Matt redde het. Jess niet.
Jess: De domme sloerie van het stel. Vond ik wel gaaf eigenlijk, leek me heel vet het haar te laten overleven. Maar dat lukte helaas niet. De uitgang zoekend met Matt en achterna gezeten door een Wendigo koos ik in een vlaag van verstandsverbijstering om te rennen ipv te verstoppen. Dom, dom..altijd stilstaan
Ashley: Leek me wel leuk als ze wat met Chris zou krijgen, maar verder vond ik dit een irritante trien. Toen zij en Chris tegenover elkaar vastgebonden zaten heb ik ervoor gekozen haar af te knallen, daarna vond ze Chris heel stom en toen hij binnen probeerde te komen in het huis toen ie achterna gezeten werd nadat ie Josh wilde gaan halen, deed ze de deur niet open. Bij mij ging ze dood toen ze Jess probeerde te zoeken ipv achter Sam en Emily aan te gaan in de grotten. Ze deed toen een luik open en daar zat niet Jess maar een Wendigo onder die haar kop eraf trok. Good riddance
Chris: De nerd, mijn favoriete character. Karma/Wendigo trok z'n kop eraf omdat Ashley de deur niet opendeed omdat hij ervoor had gekozen haar af te knallen om z'n eigen hachje te redden

Overigens niet 4* omdat ik sommige stukken ook vrij saai vond, met name waar je niet met iemand anders samen bent. Er had van mij ook nog wel wat meer groepsdrama in mogen zitten. Maar goed, ik gaf al aan: ik hou eigenlijk helemaal niet zo van horrorverhaaltjes