Rayman Legends (2013)

Mijn recensies van Rayman Origins en Rayman Legends zouden grotendeels identiek aan elkaar zijn, dus ik zal ze maar meteen samenvoegen in één grote recensie waarin ik de spellen met elkaar vergelijk.

Maar voordat ik ga vergelijken zal ik eerst wat algemene dingen zeggen die op beide spellen van toepassing zijn. Wel - laat ik dan maar beginnen met te zeggen dat beide spellen fantastisch zijn. Beide spellen hebben een hoop snelheid, zijn behoorlijk gevarieerd (vooral Legends), zijn uitdagend zonder (overdreven) frustrerend te worden, hebben een fijne besturing (cruciaal bij platformers), hebben een leuke grafische vormgeving en vermakelijke, opgewekte muziek die goed aansluiten bij de gameplay, hebben zeer vermakelijke eindbazen en bieden simpelweg tientallen uren aan hoogstaand vermaak.

Maar beide spellen delen ook een aantal problemen. Het eerste probleem is dat de spellen in veel opzichten weliswaar geweldig zijn, maar vaak net niet de status van briljant behalen. De muziek en vormgeving zijn vermakelijk en passend, en ik heb me er geen moment aan gestoord, maar in grafisch opzicht is het voor mijn smaak iets te cartoonesk en de muziek van Super Meat Boy en VVVVVV vond ik veel leuker. Geweldig maar niet geniaal dus. De besturing is aangenaam, maar in Super Meat Boy is de besturing mijns inziens toch een stuk soepeler: in de Rayman-spellen is de besturing relatief zwaar, en zelfs na uren spelen doet Rayman niet altijd wat je wil. En hoewel de gameplay vlot is kan het wat betreft snelheid geen moment in de schaduw staan van (opnieuw) Super Meat Boy. Je moet immers ook voortdurend opletten dat je geen geheimen over het hoofd ziet, en hoewel het verzamelen van lums en teensies leuk is spreekt het door een level met obstakels heen racen mij toch net iets meer aan.

Door naar de vergelijking dan. Origins en Legends zitten zeer dicht bij elkaar, maar uiteindelijk gaat mijn voorkeur denk ik toch licht uit naar Legends. Waarom? In audiovisueel opzicht zijn de spellen vrijwel inwisselbaar, en de gameplay verschilt ook amper, maar Legends doet een aantal relatief kleine dingen toch net iets beter. Ten eerste heeft het simpelweg meer variatie: de vijanden en de levels verschillen meer van elkaar en er worden een aantal nieuwe gameplay-elementen geïntroduceerd (de vliegende kikker, de vuisten die oneindig vaak geschoten kunnen worden, etc.), waardoor het spel net iets minder repetitief aanvoelt. Ten tweede bevat Legends de beste levels van de twee spellen: de muzieklevels. Door een level heen razen waarvan de bewegingen en waarin jouw handelingen precies aansluiten bij de muziek is een geweldige ervaring, en ook in grafisch opzicht zijn die levels vaak erg dynamisch. Ten derde bevat het meer levels van het soort dat mij aanspreekt: levels waar je doorheen kunt sprinten zonder je al te veel zorgen te hoeven maken over geheimen en scores. De muzieklevels zijn daarvan het hoogtepunt, maar ook de levels waarbij je vrouwelijke strijders moet redden, de invasion-levels en de levels waarin je achter een eindbaas aan moet rennen zijn geweldig. Origins heeft ook zulke levels (de schatkistlevels, een paar achtervolgingen en The Land of the Livid Dead), maar Legends heeft er veel meer. Ten vierde heeft Legends meer checkpoints. Dat is niet alléén een voordeel (waarover later meer), maar ik hou er nooit van om makkelijke stukken opnieuw te moeten spelen omdat ik bij een moeilijk stuk doodga, en die frustratie neemt Legends mooi weg. Ten vijfde biedt Legends simpelweg meer: meer levels, meer extra's (zoals de Challenges), waardoor je er langer mee vooruit kan. En ten slotte doet het een aantal kleine dingen net iets beter: tijdens de laadschermen kun je een leven pakken, waardoor het minder als wachten aanvoelt; je kunt de score aan het einde van het level versnellen, waardoor je minder lang hoeft te wachten; het score-overzicht is leuker (een dansende Rayman in plaats van een Rayman-hoofd boven die melige houten plaat met een ander onderlichaam); je kunt niet alleen een level maar ook een segment van een level opnieuw beginnen; de vijanden verdwijnen al na één klap of trap (in Origins veranderen ze eerst in een ballon), wat het spel een hoop vaart geeft; en - het belangrijkste - het heeft veel minder bugs. Origins heeft meermaals het bloed onder mijn nagels vandaan gehaald met haar bugs. Ik kwam bijvoorbeeld meermaals vast te zitten in een deur, waardoor ik helemaal opnieuw moest beginnen. Maar het absolute dieptepunt was dat ik met 140+ electoons, toen ik net de Four Kings vrijgespeeld had, vast kwam te zitten op de kaart. Ik kon niet meer bewegen, en de enige opties waren dus (i) om helemaal opnieuw te beginnen (no way), of (ii) een save state te downloaden van iemand die het spel helemaal uitgespeeld heeft en op die manier vervolgens alsnog alle levels te gaan spelen. Ik heb voor optie (ii) gekozen, en hoewel het op die manier nog steeds zeer leuk was om het spel uit te spelen voelde het toch anders, en dat is zonde.

Doet Origins ook een aantal dingen beter? Jazeker! Het belangrijkste aspect waarop het beter scoort (zie hier de keerzijde van de checkpoints in Legends) is dat het uitdagender is. Ik heb eerst Legends gespeeld en toen Origins (meteen achter elkaar), en hoewel de bonus levels (de invasion levels en 8bit-muziek-levels in Legends en de schatkist-levels en The Land of the Livid Dead in Origins) elkaar niet veel maken is de main game van Origins een stuk moeilijker. De checkpoints spelen daarin een rol, maar belangrijker nog is dat het in Legends veel makkelijker is om een hoge score te behalen en dat de levels - ook buiten de checkpoints om - gewoon eenvoudiger zijn. Zelfs de hervormde levels uit Origins zijn in Legends een stuk makkelijker gemaakt. En waar Origins me woedend maakt met haar bugs, maakte Legends me waanzinnig met haar haperingen. Mijn laptop is niet de nieuwste meer, en Legends vereist meer van mijn PC dan Origins, waardoor het spel om de haverklap haperde. In het main game maakte dat niet zoveel uit, want daar zijn meer dan genoeg checkpoints, en van een hapering ga je daar meestal ook niet dood, maar bij de 8bit-levels leidde dat tot immens veel frustratie. Die zijn in zichzelf al behoorlijk pittig, maar als je dan ook nog vier op de vijf keer doodgaat door een hapering verlies je al snel het spelplezier. Met de kritiek van Onderhond op Legends ben ik het alleen niet eens. Ik ben het ermee eens dat de relatief open structuur van het spel niets toevoegt, maar niemand verplicht je ertoe om het spel op een "open" manier te spelen. Ik heb gewoon alle schilderijen op een lineaire manier achter elkaar uitgespeeld, en dat werkte prima.

Maar alle vergelijkingen en kritiekpunten ten spijt wil ik opnieuw benadrukken dat ik van beide spellen enorm heb genoten. Beide spellen bieden tientallen uren aan vlotte, uitdagende platformer-levels, waarvan er een aantal zelfs briljant zijn. Het niveau van Super Meat Boy halen ze niet, maar ze komen er wel dicht bij in de buurt. 4.5* heb ik er dus zeker voor over en een #2- en #3-positie in mijn top 10 ook. VVVVVV is kwalitatief (nu #4) op zich niet duidelijk minder, maar verliest het uiteindelijk gewoon op kwantiteit.

Dit was na Rayman en Rayman 2 een fijn weerzien met deze mascotte, hoewel ik over Legends iets minder lyrisch ben dan de communis opinio. Met name in de eerste werelden worden er continu nieuwe ideeen op je afgevuurd (waarvan de muzieklevels en stealth secties onder water favoriet zijn), maar naarmate het spel vordert wordt dat minder en krijgen (al dan niet vrijgespeelde) levels met getimede opdrachten enigszins de overhand. Waar je in de meeste levels op onderzoek uit kan gaan en van de ene verbazing naar de volgende ontdekking rent en springt, komt het er in de getimede levels op neer met trial & error de snelste weg door vaak kleine circuits te zoeken en dat vond ik minder interessant. Ook de waardeloze collectables als alternatieve personages en creatures leiden af van de onderdelen waar Legends in uitblinkt. Eén van de meest genereuze extra's is de toevoeging van Origins, een deel waar ik nog niet aan begonnen ben, maar dat toch ongetwijfeld ook veel plezier zal opleveren. 3,5*

Is dat niet het (hoofd)doel van een platformer? Naar de finish gaan en onderweg proberen om collectibles te verzamelen?

Ik heb 'm pas voor de Wii U gekocht, grotendeels voor mijn zusjes, en zij kunnen 't al aardig bijbenen, wat tot nu toe dus het enige minpuntje lijkt te zijn: qua moeilijkheidsgraad/uitdaging fors omlaag t.o.v. de voorloper, ook bij de levels met meerdere doodskoppen. Daar waar ik in Origins levels vaak meerdere malen moest spelen om alles te halen, lukt dat bij Legends vaak in één keer. Daarnaast was Origins soms bij vlagen kei- en keihard en mede dankzij de vergevende checkpoints waarschijnlijk waarom ik alsnog doorzette. Voor de rest voelt het gewoon aan als een Rayman Origins 2.0, met hetzelfde prachtige visuele design en leuke humor.

Mijn twee centen.

Heb hem voor een appel en een ei, een eurootje of 20, denk ik, gekocht in de e-shop van Nintendo, en heb me er prima mee vermaakt. Mooi, veelzijdig leveldesign maar te moeilijk. Ik werd het wat beu een bepaald level 10 à 20 keer te proberen, tot frustratie toe. Dus aan de helft van de content het spel aan de kant gelegd en weet niet of ik er snel nog aan begin. Toch een mooie 7.

Een heerlijke 2d platformer
Ik was altijd een beetje anti rayman het ventje sprak me nooit aan.
Zonde want wat heb ik een lol gemist zeg.
Super mario world zal altijd mijn favoriet blijven.
Maar....deze is stiekum beter hoorjah echt...
Waar te beginnen even een opsomming dan.
+subliem gevoel van vreugde tijdens het spelen
+spot on strakke besturing en geen bugs
+super gevarieerde 2d gameplay in heeel veel levels
+mooi kleurgebruik en sfeervolle levels
+een flink rooster aan karakters om uit te kiezen
+verslavend element om steeds weer verder te willen komen
Maar het belangrijkste is gewoon de fun die je met deze game kunt hebben.
Zelden zo een blije kop gehad onder het spelen
Vooral die muziek levels zijn lachen,al zijn de laatste echt bruut moeilijk
En dan kun je deze game ook nog met vrienden op de bank spelen.
Kortom een platform game van het hoogste niveau❤

Een leuke platformer, soms wel een beetje moeilijk en dan moet je al gauw een level talloze keren opnieuw doen. Mooie graphics en vooral ook leuke muziek. De muzieklevels, waarbij je op de muziek moet bewegen en springen, vind ik het leukste deel van dit spel. Ook goed dat je de levels met z'n tweetjes kunt spelen!