DmC: Devil May Cry (2013)

En anders maar niet.

Review: PC

Ik weet het niet meer. Ik heb het gedownload vanwege dat ik toch veel verhalen over gehoord heb dat het niet echt zo is wat het zou moeten zijn.

Dus ik hou het even simpel
Gameplay: 4
Controlls: 2.5 Want het voelt stijf aan. Vooral met een toetsenbord dan toets ik Q W spatie in om zon glide te maken en dat lukt meestal niet zo goed. Vooral met wapen switchen voor raar aan. Waarom moet ik dan me knoppen in gedrukt houden. Ik heb daar het gevoel niet voor gekregen.
Verhaal tot nu toe: 3
Grafisch: 4.5

Ik vind dat de reboot dan redelijk gelukt is maar ik moet wel de oude DmC's even vergeten anders ga ik te veel in op het verhaal dat steeds verder moet lopen. Dan zou het zo zijn
DmC, Devil may Cry 3, Devil may Cry 1 Devil may Cry Anime Devil may Cry 4, Devil may Cry 2.
Alleen dan klopt het al niet want sinds wanneer bestaan er smartphones in die tijd . Ik mis ook dat spooky kastelen. Net zoals in deel 1, 3 en 4

Misschien dat ik ooit de spel koop op de ps3 als het afgeprijsd is want, ik ben nogal een Devil May Cry fan. Dat ik dan kijk van of het dan beter loopt met de controller. Ik moet wel zeggen als de combos lopen dan voelt het zo lekker aan SSS

Oja een ding IK WIL TOCH HET OUWE DANTE
Betere humor en style .

7.2 = 3.5 Geen slecht spel maar ze moeten het iets van het oude terug oppakken.

Super veel van genoten, mooie combo's en veel actie.
je had weer vette wapens die je kon gebruiken en wat een heel groot pluspunt is
dat je alle wapens ge-equiped hebt tijdens de spel, Dante had gelukkig dezelfde
karakter als de vorige delen, alleen jammer van Vergil, hij zag er meer uit als een nerd dan als een demon, en er konden wat meer puzzles in voorkomen, ik was er iets te snel doorheen gegaan, maar voor de rest was alles perfect.

4*
P.s, wat kan je doen met de voorwerpen die je krijgt met die geheime levels?

Hoewel de nieuwe looks van Dante en Vergil nog steeds af en toe zorgen voor misselijkheid door de overweldigende emo factor moet ik toch toegeven dat de rest van deze game echt te gek is.

De platform gedeeltes zijn leuk, bewegende omgevingen zijn te gek, de visuals zijn geweldig. De combat is verder ook echt super met een groot scala aan melee wapens en guns om demons te killen. Het is te gek dat ze de mechanic die ze introduceerden in DMC4 met Nero's devil arm nu ook er weer in hebben zitten in de vorm van de demon pull en deze zelfs uitgebreid hebben met de angel pull waardoor je niet alleen enemies naar jou toe kan trekken maar ook jezelf naar enemies toe kan trekken. Dit geeft echt een super vloeiend combat gevoel, al is de snelheid iets langzamer dan voorgaande delen.

Ook al heb ik nog een aantal difficulties te gaan, ik kijk nu al uit naar de Bloody Palace en Vergil's Downfall DLC!

Wow, erg mooie game hoor. Ik vind dat stijltje erg mooi. Beetje Darksiders maar dan wat volwassener. Sfeervolle muziek van Noisia.

lijkt me een toffe game.
vanaf 24 december te downloaden gratis via playstation plus.

Deze DMC is stiekem best verslafend. Ik heb de game een tijd geleden uitgespeeld en ik ben nu bezig met een Son of Sparda playthrough.

Stem verhoogd naar 4,5*. Ik heb geen enkele Devil May Cry zoveel gespeeld als deze, maar ik vind DMC 3 toch nog steeds de beste.

Blij om dat te horen, als het om deze DmC gaat hoor je toch veel kritiek. Al gaat dat voornamelijk over het veranderen van de personages.

Deze Dante begint me steeds meer te bevallen, maar Vergil is echt niks. Doe dan maar de Vergil uit DMC 3. Als ik tijd heb zal ik eens een reviewtje maken.

Net zo'n half uurtje gespeeld, maar damn.. Die gast kan wel aankleden hoor. Niet normaal!

Makkelijk de beste Devil May Cry.

Maar ik begrijp wel dat fans van de serie niet blij waren met deze reboot (nostalgie terzijde geschoven). Het personage van Dante is er inderdaad enorm op achteruit gegaan. Zijn persoonlijkheid lijkt erg veel op dat in de eerdere delen, maar dit keer is zijn persoonlijkheid veel conventioneler. Hij begint als een "bad boy loner" die aan alles en iedereen lak heeft, en in dat opzicht lijkt erg veel op de oude Dante, maar deze Dante mist de frivoliteit en het charisma van de oude. Hij is meer stereotiep, en zijn karakterontwikkeling is veel te zoetsappig voor mijn smaak (want uiteraard verzacht hij onder invloed van een vleugje romantiek). En zijn uitstraling spreekt me veel minder aan. Hij is veel te jongensachtig, te onvolwassen, te Amerikaans. En dat geldt ook voor de rest van de personages (al vond ik Vergil zowel wat betreft persoonlijkheid als vormgeving een stuk aansprekender en interessanter dan Dante) en voor de vormgeving in het algemeen. Er zit meer gore in, meer slowmotion-stukken, het is meer over the top, het script zit vol gescheld (fuck you! ) en barst van de clichés ... het zijn allemaal geen game breakers (de gameplay en sfeer zijn voor mij het belangrijkste), maar het zorgt er wel voor dat het spel minder volwassen aanvoelt dan de eerdere delen.

Maar ik wil niet te lang bij de negatieve punten stil blijven staan, want ondanks die punten beschouw ik dit spel toch als het beste deel uit de serie. Ja, de personages zijn erop achteruit gegaan; en ja, het is allemaal wat puberaler en conventioneler geworden. Maar het belangrijkste in een Devil May Cry-game is voor mij de gameplay, en die is beter dan ooit. Waar ik in de vorige delen voortdurend aan het klunzen was met de camera (en in mindere mate de besturing) controleert Dante hier enorm soepel. Je kunt de camera makkelijk draaien met een muisbeweging, het wisselen tussen wapens verloopt zeer vlot (want je hoeft vaak niet meer te wisselen, maar kan er een vaste toets voor gebruiken), de belangrijkste combo's zijn makkelijk onder de knie te krijgen en de vijanden zijn een stuk gevarieerder. Bovendien is de gameplay gevarieerder (niet alleen hack and slash, maar ook platformen, al is dat vrij basic), zijn er minder filler-missies, ligt het tempo (nog) hoger en zijn de baasgevechten bevredigender. Verder is het allemaal een stuk grootschaliger, en hoe oppervlakkig het ook klinkt: dat vind ik stiekem wel leuk.

Maar niet alleen de gameplay is verbeterd, ook de sfeer is erop vooruit gegaan. De meer duistere en gothische locaties van de eerdere delen spraken me denk ik wel iets meer aan dan de surrealistische en kleurrijke omgevingen in dit spel, maar op één punt heeft dit spel me zeer positief weten te verrassen: de muziek. Er zit nog steeds een hoop ergerlijke schreeuwmetal in dit spel, maar de meeste muziek is dubstep afkomstig van Noisia, en hoewel het vreemd is om dat in een Devil May Cry-spel te horen beviel het me prima. Briljant is het niet (en soms wordt het helaas vermengd met geschreeuw), maar het is wel opzwepend en vermakelijk, en dat is een stuk beter dan helemaal geen muziek omdat je het uit frustratie afzet. Oh, en hoewel de personages duf zijn en de schrijfstijl weinig verheffend is vond ik het plot toch best vermakelijk. Het heeft veel meer diepgang dan in de eerdere delen en is leuk om te volgen.

DmC: Devil May Cry is kortom geen perfecte reboot: de hoofdpersonages hebben hun charisma verloren en de sfeer is een stuk minder duister en een stuk jongensachtiger. Maar door de zeer soepele en bevredigende gameplay en de verbeterde muziek is dit toch makkelijk mijn favoriete deel. 3.5*

Edit: het is wel jammer dat er geen cheatcode is om alle geheime missies en de "Heaven and Hell mode" te kunnen spelen, want die missies had ik graag gedaan (maar om nu alle sleutels en deuren te gaan zoeken ... nah) en die modus introduceert een interessante variatie (de vijanden gaan in één keer dood, maar jij ook) die het herspelen van het spel aantrekkelijk maakt. En save games van een ander zijn nutteloos, want die werken alleen met de Steam ID van de eigenaar van die bestanden.
Edit2: en ik kwam er net achter dat ik de laatste 12 missies op de laagste moeilijkheidsgraad heb gespeeld, terwijl ik de moeilijkheidsgraad niet (althans niet bewust) omlaag heb gezet. Niet handig.

DMC Defintive en Devil May Cry 4: Special Edition! trailer

iemand een idee wat de releasedatums zijn van de definitive edition en de DMC 4 special edition?

DMC Definitive Edition is 17 maart. DMC4 geen idee.

Wel dus. Ik heb het spel herspeeld met een online gids erbij, en daardoor heb ik alle sleutels, deuren en lost souls weten te vinden. En ik heb het ook nog eens op de Son of Sparda-moeilijkheidsgraad gespeeld, waardoor ik toch de Heaven or Hell-moeilijkheidsgraad kan gaan proberen!

Son of Sparda was trouwens minder moeilijk dan ik had verwacht. Alleen de baasgevechten waren een stuk pittiger (vooral met Vergil had ik moeite), maar met een gold orb erbij waren die ook goed te doen.

Het blijft een erg leuk spel kortom, en die 3.5* is ondertussen makkelijk een dikke 4* geworden.

Edit: zo bijzonder is Heaven or Hell achteraf gezien niet, om voorspelbare redenen (de meeste vijanden versla je in een ogenblik met je pistolen), maar het is wel grappig om een keer te doen.

Ik heb Devil may Cry 3 & 4 een paar uur gespeeld. Ze vielen goed in de smaak maar bij beide games stopte ik op gegeven moment omdat ik andere games in bezit kreeg die me meer bevielen, waarna ik DMC 3 & 4 nooit meer had aangeraakt. Van deze DMC hoorde ik wisselvallige reacties omdat het schijnbaar “teveel afweek van de vorige games qua verhaal & het tekort aan uitdagende puzzels”. Als iemand die enkel de 3e & 4e een paar uur heeft gespeeld kan ik zeggen dat deze DMC niet enkel in de smaak valt, maar het is één van de sterkste hack n slash games die ik in tijden heb gespeeld.

Wat DMC: Devil May Cry ijzersterk doet is de fighting mechanic. Ik ken weinig games die zo’n soepele, belonende en heerlijke fighting mechanic hebben. Ieder wapen is anders dan de andere en ze zijn ieder handig, afhangend van de vijand tegen wie je vecht. Er zit een grote hoeveelheid vijanden in die ieder een andere techniek van je vragen, en gedurende het hele spel komen ze in verschillende combinaties op je af wat de gevechten vers houd. De vlotheid waarmee je combo’s kunt maken is heel bevredigend, altijd voelde ik me verantwoordelijk voor winnen of verliezen, nooit kreeg ik het idee dat de AI oneerlijk moeilijk was of dat Dante beperkt was.

De game ziet er adembenemend mooi uit. Prachtige sfeervolle omgevingen die ieder anders ogen dan de andere. Met name de heldere kleuren en belichting zijn sterk gedaan. Naast het vechten wisselt de game af met platform secties, indrukwekkende boss battles, ‘puzzels’ of verhaal secties. De platform secties zijn minder sterk dan de vecht secties maar ze zijn onderhouden genoeg voor de afwisseling. De mindere kanten van de gameplay zijn dat er maar één puzzel is in de gehele game, en de platform secties iets uitdagender mogen zijn. De ‘verhaal secties’ zijn momenten dat je als speler niets anders kan doen dan rondlopen en naar dialogen luisteren. Deze waren aardig in de eerste playtrough omdat ik de omgeving aan het bestuderen was, maar bij het herspelen stoorde ik me aan het geforceerd zijn de dialogen af te luisteren, het voelde alsof de game op pauze stond en ik niet kon doorspelen tot de personages hun mond hielden. Hoewel dit minpunten zijn is het vechtsysteem zo verslavend sterk gemaakt dat het me persoonlijk niet uitmaakte.

Waar DMC struikelt is het verhaal. Ik herinner me dat de 3e DMC veel actie & humor had: Dante had cheesy one-liners en een paar over-the-top stunts op zijn naam staan, die zien we haast niet terug in dit deel. Het verhaal neemt zichzelf erg serieus maar het is enkel verteld door expositie waardoor ik zelden gaf om wat de personages overkwam. De sterkste scene uit de game is de scene waarin niet gepraat word: wanneer de zwangere vrouw word neergeschoten. Deze hele scene is op sfeervolle, rustige manier opgebouwd en het is puur verteld door de lichaamstaal van de personages. Als de andere scenes op deze manier waren verteld dan had ik de cutscenes fijner gevonden naar te kijken, maar voor wat het nu is vond ik grotendeels van de cutscenes zwak. Hoewel de cutscenes zwak zijn toont DMC genade en geeft je de mogelijkheid ze over te slaan, voor als je de game herspeeld of in de eerste instantie niet geïnteresseerd bent in het verhaal.

DMC heeft veel herspeel-waarde: de levels zitten vol secrets die je pas kunt vinden als je alle power ups hebt, en aangezien je andere golven van vijanden krijgt dan in de eerste poging voelt het vers. Ik heb het maar liefst drie keer achter elkaar uitgespeeld en ik overweeg het weer te doen. IJzersterke gameplay, mooie vormgeving en het word genoeg afgewisseld met platforming & spectaculaire boss battles. Het verhaal is zwak maar je kunt de cutscenes overslaan. Onlangs dat ik meer uitdaging in de platforming & meer puzzels heb willen zien zijn de dingen die DMC goed doet zo sterk dat ik het geen grote hinder vind.

4,5*

Ik was niet zo'n fan van de vorige delen maar dit deel kan mij echt bekoren!.
Het ziet er mooi en obscuur uit en de metal muziek maakt het helemaal af..
En het speelt zo lekker weg.. je zwaard bijl en pistolen kun je fijn upgraden en die snijden door alles heen. Je kunt lekker je agressie even af reageren met dit spel.
Soms zitten er wat momenten die wat te herhalend zijn maar dat is mij enige min punt.

4 sterren

Je merkt goed dat dit een reboot is gemaakt door een westers team in plaats van een Japans team. Dat was ook de insteek, maar dat is nou net het hele ding.

Dit is wat mij betreft veruit de beste game van de serie, maar het is zo anders dat je het eigenlijk niet een devil may cry game kan noemen. Een paar personages dragen de namen uit de oorspronkelijke serie, maar dat was het wel.

De game zelf is echt een supervette actiegame met echt een van de beste level designs die ik ooit heb gezien. Er zitten echt een paar parels tussen. De combat is ook echt super vloeiend en een volledig vrije camera is ook wel goud waard. Het verhaal an sich is niet boeiend, maar de personages komen wel realistischer over.

Maarja, ik mis toch de jolige oude personages en de super mega overdreven anime achtige onzin taferelen. Daarom maar goed dat de volgende gewoon weer Devil May Cry 5 is van Capcom en geen vervolg op deze reboot. Deze game hadden ze onder een nieuwe IP moeten uitbrengen. Wel een toffe aanrader.

1 van me favoriete games die ik gespeeld heeft. Het spel heeft een goed en interresant verhaal. De speelwereld is fantastisch vorm gegeven en keert zich ook tegen de speler. Zitten brute combo's tussen. Zelfs de metal stoorde me niet (heb weinig met metal)

4'5

Lange recensie geworden. Een TLDR onderaan geplaatst.

Een meesterwerk; één van de meest verslavende hack and slashsystemen allertijden.

DmC is andere koek dan de eerdere Devil May Cry games; buiten een soortgelijk thema, personages met dezelfde naam en het feit dat dit ook een hack and slashgame is heeft DmC niet veel overeen met de reeks waar het vanaf is geleid. Dit Is verre van ongekend in de game industrie, maar in tegenstelling tot bv de God Of War reboot uit 2018, Resident Evil 4 of Tomb Raider uit 2013 (die voornamelijk positief werden ontvangen) waren de reacties op DmC nogal gemengd. Gefrustreerde fanboys gingen Metacritic bombaderen met 0.0tjes voordat de game überhaupt uit was, de makers hadden bedreigingen ontvangen en zelfs nu kun je kritiek verwachten op Youtube als je deze game in positief licht probeert te zetten. Deze voorbeelden zijn sowieso ongepaste reacties, zelfs al was het een slechte game, maar dat neemt niet weg dat ik het volstrekt oneens ben met de negatieve reputatie die het weleens lijkt te hebben.

Genoeg daarover. De veranderingen in dit deel zijn dat het nu geheel 3rd person is in plaats van dat het fixed-camera perspectieven gebruikt, een wapen systeem dat geheel anders werkt, score meter dat aanpassingen heeft, ander devil trigger systeem, aangepaste platforming en Dante heeft nu een soort grijphaak. Vooral die grijphaak is een fantastische toevoeging: op hoge snelheid jezelf naar vijanden toe trekken om combos te doen, of vijanden juist naar jou toe trekken, is zoooooo’n prettig systeem dat ervoor zorgt dat constant het tempo erin blijft. Vanaf het moment dat een gevecht begon zat ik in een soort zone waarbij ik op hoog tempo moves rap achter elkaar bleef doen, zoveel mogelijk raken en dodgen in een korte tijd, en pas adamepauzes nam zodra het gevecht voorbij was.

Het wapensysteem zit bijzonder in elkaar (ik ken geen enkele game die het heeft zoals hier): je moet R1 of L1 inhouden om een special wapen te gebruiken. L1 (angel mode) geeft je een wapen dat snel is en een groot bereik heeft, terwijl R1 (devil mode) je langzame moves geeft die extra veel damage doen. Het vraagt vingervlugheid om steeds te schakelen tussen knop combinaties, maar zodra je het meestert is het kapot leuk om te doen. In tegenstelling tot de andere delen had ik dit keer niet een groots favoriet wapen die ik opmerkelijk vaker dan andere gebruikte. Met uitzondering van Kablooey kon ik voor elk wapen met regelmaat nutten verzinnen, waardoor de balans tussen de wapens op zijn sterkste is hier.

Een vervelend punt aan de voorgaande Devil May Cry games was dat ik het dodgen niet prettig vond werken. Hier is dat (GODGANSE EINDELIJK) veranderd naar een simpele dodge knop waarmee je alles kan dodgen met de juiste timing. Er is zelfs een leuke toevoeging waarbij Dante een ander soort dodge doet, aan de hand van of je R1/L1 ingedrukt houd. Met een angel dodge kan hij ver weg teleporteren (handig voor als je veel dudes om je heen hebt), maar met de devil dodge krijgt hij een attack power boost. Op de hogere moeilijkheidsgraden en hardcore mode hebben de vijanden zoveel health dat het haast een noodzaak is constant de perfect getimede devil dodges te gebruiken.

Visueel is dit één van de mooiste hack and slashgames die ik gedaan heb. DmC heeft een heel artistiek gebruik van sterk uitspringende kleuren. Het ene moment zit je in een sfeervolle wereld met een rood gloeiend thema, dan blauw en donker, dan zit je in een dansclub die helemaal losgaat met velle kleuren / lichten / contrasten, dan weer een mengeling van melancholisch geel met een lichtblauwe gloed in de achtergrond etc. Heel mooi gedaan.
Dit deel speelt zich grotendeels af in Limbo. Limbo is een surrealistische versie van de echte wereld die wederom helemaal losgaat met het leveldesign. Soms zijn het herindelingen van realistische gebieden waarbij alles op de kop staat, daarna zit je opeens in een soort Inception / Doctor Strange achtige wereld waarin de realiteit zich om je heen verbuigt. Het is een heel speels en creatief visueel thema. Als ik dit moet vergelijken met de kastelen uit deel 1 en 3, of de eentonige demonenwereld van 5, springt deze visueel ver boven de de andere uit.

Een licht probleem met de andere delen is dat platforming niet prettig werkte. Dante sprongen werken gewoon niet goed om nauwkeurig te platformen, en Nero’s grijphaak werkt niet bepaald soepel als je het voor platforming nodig had. In deze reboot is dat 100% opgelost. Door het 3rd person perspectief is het aanzienlijk makkelijker diepte inschatten. Voor menig platform sectie moet Dante de grijphaken gebruiken. Net als de combat vraagt ook dit een belonende vingervlugheid, wat het leuk maakte om te doen. Geen vervelend geklungel meer met sprongen die steeds fout gaan.

Het enige waar ik echt negatief over ben met DmC is het verhaal. Ik vond het destijds al niet boeiend en gaf het nu vrij snel op. Dante voelt meer als Anakin uit Attack Of The Clones dan als Dante uit de vorige Devil May Cry games, en het verhaal nam zichzelf te serieus. Je kunt gelukkig gewoon alle cutscenes overslaan met korte laadtijden. Het is wel vervelend als je vastzit in een stukje waarin je alleen kan lopen en het 'echte' level pas begint zodra de dialogen voorbij zijn. Gebeurd niet vaak, maar het wordt wel vervelend als je de game vaker achter elkaar speelt. En de in-game dialogen zijn nogal…. cringy. Alsof een 12 jarige ze schreef.
“You think you’re cool Dante? How about I kill you and piss on your corpse for cool points!?”

De boss battles zijn heel leuk bedacht. Buiten gevarieerde visuele thema’s hebben ze ander gedrag en vragen ze meestal andere aanpakken. Qua thema was het hoogtepunt de Bob Barbas boss battle, waarin je in een surrealistische CNN uitzending vecht tegen een nieuwslezer, en het level meerdere keren wisselt tussen verschillende nieuwsuitzendingen die de draak steken met CNN. Dit is waarschijnlijk één van mijn top 5 beste boss battles ever, voor zijn creativiteit. Qua uitdaging was het laatste gevecht het leukste, al had het wel wat moeilijker gemogen. Iets meer gekke fases of OP moves waar je niet tussenin kon komen waren welkom.

DmC is overigens heel makkelijk. Duidelijk makkelijker dan de andere delen, zelfs op hogere moeilijkheidsgraden. Dit komt omdat het spel voor ieder gevecht een checkpoint heeft. Zolang je voldoende items hebt zou je alle gevechten moeten kunnen winnen, zonder teveel problemen. Maar natuurlijk is het fijnste om zo min mogelijk items te gebruiken, weinig hits te krijgen en lange combo’s te maken voor een hoge rank. Zeker op de hogere moeilijkheidsgraden kon ik menig leven verliezen tijdens één missie.

De replay value zit ijzersterk in elkaar: ik heb het maar liefst 4x achter elkaar gedaan uit enthousiasme, en daarna de Vergil DLC 4x gedaan. Wat o.a. zo goed is aan het vechtsysteem is dat ieder gevecht een andere selectie aan monsters gebruikt. Daarnaast heeft elke moeilijkheidsgraad zijn eigen selectie aan monsters, voor ieder level. Bv Dante Must Die mode heeft niet alleen vijanden die meer damage doen dan op Normal, maar nu moet je plots 2 samurai dudes erbij bevechten terwijl er ook nog zo’n schildvrouw bij zit. Deze nieuwe selectie aan vijanden met iedere moeilijkheidsgraad zorgt ervoor dat het vechtsysteem leuk bleef, zelfs door meerdere modes heen.
Maar daar houd de replay value niet bij op want je hebt ook Turbo Mode (snelheid is 0.5x hoger), Must Style (je deelt alleen damage uit als je in S rank zit), Super Dante (oneindig devil trigger) en hardcore mode (enemies hebben meer health, zwakkere devil trigger en het is lastiger hoge ranks te halen). Zelfs nu overweeg ik nog voor Hell Or Hell en Gods Must Die modes te gaan. Al begin ik nu wel een beetje hersendood te worden van steeds hetzelfde spel doen haha. Misschien even wat anders voordat ik me aan die modes waag.

Dikke duimpjes omhoog hiervoor. Een must play for iedere liefhebber in het hack and slash genre en het krijgt zelfs een plek in mijn top 10.

5*

TLDR:
Voor zijn eigen redenen is het kapot goed. Fantastisch vechtsysteem met prachtige werelden, creatieve bosses en genoeg herspeel waarde. Alleen het verhaal is nogal meh en de ingame dialogen zijn wat cringe.