Beyond: Two Souls (2013)

Quantic Dream durft met Beyond Two Souls een van de grootste vragen van de mensheid te behandelen: wat gebeurt er als we dood gaan? Veel dingen in de game zijn uiteraard wat vergezocht,(wezens uit de andere wereld/het hiernamaals die ons willen doden? Yeah right.) maar ik snap het idee erachter wel. We zijn namelijk bezig met een game en geen filosofieklas. Het thema wordt mooi uitgedragen, maar het probleem is dat niet elke scène even sterk is. Net zoals veel anderen vond ik Homeless en Navajo met uitstek de beste hoofdstukken.

Op het gebied van gameplay vond ik hem minder 'smooth' dan Heavy Rain en ook de keuzes en consequenties waren nogal matig. De meeste dingen die je doet hebben eigenlijk niet tot nauwelijks invloed. Hierbij helpt het ook niet dat de game van de ene tijd naar de andere springt. Soms was het spot on, maar in de meeste gevallen voelde het niet heel logisch aan.

Toch heeft de game wel indruk op me gemaakt. Als ik eenmaal bezig was, zat ik er ook echt helemaal in en vergat ik even de tijd. Combineer dit met een interessant thema en je hebt gewoon een goede game.

Via playstation now gratis gedownload, net als heavy Rain, ook gratis gedownload.
Ben nu een paar uur bezig en bevalt prima.
Heavy Rain moet ik nog spelen.

Als ik 1 tip kan geven over Quantic Dream spellen is dat om ze in het najaar of de winter te spelen. Deze was zeer genietbaar tijdens mijn kerstvakantie, zeg maar de periode rond oud en nieuw, waar ik altijd wat schijt heb aan het nieuwjaarsgebeuren en me liever terugtrek. En dan is het melancholieke en eenzame wat in David Cage's verhalen zit precies wat de dokter bestelde.

Een belangrijke factor voor deze game is hoezeer je Ellen Page trekt. Als je haar niks vind (en ze krijgt niet bepaald malse kritieken over sommige rollen die ze speelt) dan moet je deze titel maar links laten liggen. Ik waardeer wel bepaalde rollen van haar zoals in Hard Candy, X Men 3 en Super. In dit verhaal is ze wel weer het boze meisje met het duistere randje maar het gaat haar goed af. Willem Dafoe mag meedoen als afstandelijk vaderfiguur. Nieuw in deze productie is dat de acteurs hun eigen gezichten zijn gebruikt, mogelijk met motion scan zoals in L.A. Noir maar dat weet ik niet zeker.

Het verhaal vond ik best meeslepend en origineel. Het is natuurlijk allemaal weer zwaar over de top om de emoties tot grote crescendo's te duwen, zoals je van Cage kunt verwachten. Gewoon een typische Quantic Dream game: zeer verhalend en veel keuzes en mogelijke uitkomsten, hoog emo gehalte en aanzwellende violen, schaarse gameplay, leuke QTE scenes, maar een replay vind ik de moeite nooit waard.

Deze kon me lang niet zo bekoren als Heavy Rain. Daar wou ik alle eindes en verschillende wendingen zien die het spel te bieden had. Bij Beyond: Two Souls heb ik dat veel minder.
Die buitenaardse vijanden trekken me ook niet aan.
Niettemin had het spel zeker zijn momenten en het einde vond ik heel verrassend.
Ben benieuwd voor Detroit: Become Human.

Gisteravond ook één van de eindes gezien. Kan me wel vinden in wat hierboven veelal wordt genoemd. Veel meer dan Heavy Rain heb je hier het gevoel een film te spelen, waarbij het verloop in grote, en zelfs in wat kleinere lijnen, wel vast ligt. Ook ik had nergens het gevoel enorm op mijn plaat te kunnen gaan. De morele keuzes op bepaalde momenten zorgden ervoor dat je een beetje je eigen kleuring aan het karakter van Jodie kon geven.

Desalniettemin werkten de QTEs en keuzemogelijkheden voor mij wel goed om betrokken te blijven. Ook ik vond de chapters Homeless en Navajo het sterkste. Ik heb het verhaal in de door David Cage bedoelde volgorde gespeeld en vond het nergens warrig worden. Voor en na elk chapter zag je ook keurig waar op de tijdlijn je aan het spelen was. Ik denk dat de game chronologisch spelen, een optie die voor de PS4 versie is toegevoegd, verwarrender zou zijn. Te meer daar ik deze game in pak 'm beet 10 sessies op 10 verschillende dagen speelde.

Grootste kritiekpunt op Beyond: Two Souls is voor mij dat de game qua verhaal niet zo mijn pakkie an is als het verhaal van Heavy Rain, waar ik onderbewust toch steeds mee aan het vergelijken was. Al vond ik Ellen Page wel een hele fijne protagonist.

O ja, en iets anders: wie heeft ooit dat vechten waarbij je in een slomo-moment je rechterstickje een bepaalde kant op moet duwen bedacht..Dat werkte echt van geen kant....Vaak zwenkt de camera zo erg, dat ik volslagen gedesoriënteerd was...Gelukkig kon Jodie heel wat klappen handlen en anders was Aiden er altijd nog om de dag te redden

Goed vermaakt verder en toch een kleine 4*. En ook ik vind, net als velen hierboven, één playthrough wel genoeg