Als ik 1 tip kan geven over Quantic Dream spellen is dat om ze in het najaar of de winter te spelen. Deze was zeer genietbaar tijdens mijn kerstvakantie, zeg maar de periode rond oud en nieuw, waar ik altijd wat schijt heb aan het nieuwjaarsgebeuren en me liever terugtrek. En dan is het melancholieke en eenzame wat in David Cage's verhalen zit precies wat de dokter bestelde.
Een belangrijke factor voor deze game is hoezeer je Ellen Page trekt. Als je haar niks vind (en ze krijgt niet bepaald malse kritieken over sommige rollen die ze speelt) dan moet je deze titel maar links laten liggen. Ik waardeer wel bepaalde rollen van haar zoals in Hard Candy, X Men 3 en Super. In dit verhaal is ze wel weer het boze meisje met het duistere randje maar het gaat haar goed af. Willem Dafoe mag meedoen als afstandelijk vaderfiguur. Nieuw in deze productie is dat de acteurs hun eigen gezichten zijn gebruikt, mogelijk met motion scan zoals in L.A. Noir maar dat weet ik niet zeker.
Het verhaal vond ik best meeslepend en origineel. Het is natuurlijk allemaal weer zwaar over de top om de emoties tot grote crescendo's te duwen, zoals je van Cage kunt verwachten. Gewoon een typische Quantic Dream game: zeer verhalend en veel keuzes en mogelijke uitkomsten, hoog emo gehalte en aanzwellende violen, schaarse gameplay, leuke QTE scenes, maar een replay vind ik de moeite nooit waard.