The Walking Dead (2012)

De laatste tijd hoor je de naam 'The Walking Dead' overal en nergens. Mensen die niet van lezen houden kijken de serie. Mensen die niet van series houden spelen de game en mensen die niet van gamen houden lezen de strip. En dan heb je nog lui zoals ik die alle drie de mediums even meepakt. Alle drie met een alternatief verhaal verloop, waarbij deze game zelfs een totaal andere groep survivors volgt. Ik was sceptisch, maar ben inmiddels volledig overtuigd van Telltale's kunnen.

Met series als Sam & Max en Tales of Monkey Island wist de ontwikkelaar al succesvolle games af te leveren. Technisch niet perfect, maar met genoeg elementen als droge humor en ingewikkelde puzzels om de fan goed te bedienen. Dit keer wordt het over een ietwat andere boeg gegooid. Weg met de humor en weg met de ingewikkelde puzzels. Verhaal en emotie staan centraal. De walkers dreigen de aardkloot over te nemen en meerdere uitzichtloze situaties vragen je cruciale keuzes te maken die de game daadwerkelijk onthoudt, en waarmee je wellicht in de volgende episode keihard mee wordt geconfronteerd.

Het draait allemaal rondt de verhoudingen binnen een groep survivors, en dan vooral de relatie tussen bajesklant Lee en het meisje Clementine die haar ouders kwijt is. Laatstgenoemde is echt super schattig en al heel snel wil je zelf er alles aan doen om haar te beschermen. Mensen die wel eens een zombiefilmpje opzetten weet dat de verhoudingen in een groep die continu onder druk staat zomaar kunnen omslaan. Je zult regelmatig partij moeten kiezen tussen twee en mensen komen en gaan. Sommige levend, sommige dood... en dan weer levend...ahum.

Grafisch is de game niet oogverblindend mooi, maar met zijn cellshaded look weet het wel een perfecte sfeer te creëren. Gelukkig is de game ook niet voor kindertjes ontworpen waardoor het bloed en ingewanden af en toe lekker door het beeld heen vliegen. Hard, net zoals de wereld om hen heen plots is geworden. Verwacht echter geen gameplay waarbij je turbo reflexen moet hebben. Middels een quick time event moet je soms buttonbashen of een juiste knop indrukken. Wanneer je doodgaat, begin je gewoon weer op dezelfde plek (of soms een minuutje terug). Je hoeft zelfs geen enorm denkvermogen te hebben. Moeilijke puzzels zijn er niet en vastzitten is ondenkbaar. Het wordt je nog net niet voorgekauwd.

Maar daar ligt de nadruk dan ook niet op. Emotioneel is dit één van de meest indrukwekkende games in jaren. De serie gaf me een gevoel die ik bij een goede film krijg. Je leeft mee met de personages, kweekt sympathie voor de ene en pure haat voor de ander. Meer dan ik wilde kreeg ik spijt van een beslissing nadat ik hem had genomen, of bleef ik er maar over nadenken. Een game die me zo erg meetrekt in zijn gebeurtenissen kan niet anders dan een topscore krijgen.

Toch een kleine helaas; het einde voelt een beetje als een haastklus. Voor een avontuur van een uurtje of dertien is het einde wel erg abrupt. Ik had graag nog wat extra uitleg gehad of op zijn minst nog een uur eraan geplakt gezien. Niet echt bevredigend. Dan de keuzes die je maakt; die zijn cruciaal voor het verdere verloop, maar wanneer je bij een herstart voor een andere optie zult kiezen zul je merken dat het verloop van het verhaal eigenlijk grotendeels al vast staat. Maakt mij persoonlijk weinig uit, ik speel hem voor nu toch maar één keer en dit is gewoon mijn verhaal zoals ik het beleefd heb.

Erg jammer dat het er op zit nu. Telltale heeft een aantal memorabele personages gecreëerd met als uitschieter Clementine. Emotioneel worden nieuwe hoogten bereikt en ik ben dan ook zeer benieuwd naar seizoen twee, waar ze inmiddels als aan begonnen zijn. Is het een direct vervolg? Misschien tien jaar later? Of een nieuwe groep? De tijd zal het leren. En als ik moest kiezen tussen de verschillende mediums? Dan is dat tot nu toe zonder twijfel deze gameserie.

Fantastische game Telltale heeft een aangrijpende en geslaagde game gemaakt met The Walking Dead. Alles gaat om het verhaal, en ik geloof ook dat deze game het 'Adventure'-genre nieuw leven inblaast. Ik ben zelf ook niet ontevreden over het einde. Vond het helemaal niet kortaf. Kan juist een open einde wel waarderen, maar ik kan me voorstellen dat het voor de vele mensen die zich erg snel hechten aan de karakters het einde sadistisch kan zijn. Ik had dat iets minder, het hechten aan de (fantastische) karakters. Waarom weet ik niet, maar ik geloof dat hoe meer je je hecht aan het verhaal, de karakters en de emoties des te beter deze game is. Ik denk ook dat deze game 5 sterren van me zou krijgen als ik het in een tijd zou spelen toen ik minder druk was met andere zaken dan games.

Desalniettemin is The Walking Dead een emotionele rollercoaster (verspreid over enkele maanden! Knap hoor!) die ondanks de matige graphics en eenzijdige structuur (verhaal boven alles) één van de meest intense, emotionele game-ervaringen in jaren is, en zich geweldig weet te onderscheiden van de gemiddelde 'hap-slik-weg'-games tegenwoordig.

*4

Terechte "Game of the Year 2012". Ik heb in tijden niet zo genoten van een videogame. Het verhaal is goed, de connectie die je met de verschillende personages hebt is geweldig en de muziek is heerlijk.

Een echte aanrader, ook als je niets met zombies of point-and-click games hebt. Ik kan het weten, want ik was zelf zo'n type voordat ik aan dit spel begon.

Laat het tweede deel maar HEEL snel komen!

Helaas staat het einde al vast...

Nu ben ik zelf een fan van de serie en om dan eindelijk een game te spelen gebaseerd op The Walking Dead leek me altijd al interessant en toen kwam Telltale met deze game aanzetten, alleen dan gebaseerd op de strips. Wat mij betreft een uitstekende keus, want de manier waarop ze dit hebben gedaan is echt geweldig. Van de cell shaded look van de game tot aan de voice acting aan toe, ze hebben echt een goed product afgeleverd.

Het feit dat het voelt alsof je naar een reguliere aflevering van de serie kijkt heeft ook wel iets, op episode 1 na begint elke episode met een terugblik met de keuzes die er zijn gemaakt en tegen het einde van de episode met een vooruitblik naar de volgende episode.

De keuzes die je maakt spelen een belangrijke rol in de game, deze keuzes zijn voornamelijk dilemma's waarbij je kiest tussen slecht en slechter. Alleen merk je wel dat als je de episodes nog een keer gaat spelen, dat de keuzes die je maakt eigenlijk niet veel impact hebben aangezien je het einde niet kan veranderen. Het enige wat je kan veranderen zijn de dialogen. Want of je nu persoon X of Y redt, hun lot staat al vast en ze gaan uiteindelijk toch dood. Het blijft trouwens wel lachen om Lee met één arm te zien.

Qua verhaal is het zelf echt sterk te noemen, ik ging echt meeleven met het lot van de personages en dan met name Lee en Clementine. De band die zij gedurende de game opbouwen is echt prachtig een aangrijpend om te zien. Als speler krijg je dan ook echt de urgentie om haar kostte wat kost te beschermen.

Grafisch ziet het er wel oké uit, je moet geen top graphics verwachtten. Maar de manier waarop het is vormgegeven d.m.v. cell shading daar kan ik best mee leven en het gaf mij ook het gevoel alsof ik naar een levende strip zat te kijken. Wat voor mij ook belangrijk was, is dat er ook genoeg gore inzit. Dit is wat mij betreft prima gelukt, de manier waarop je zombies killt met verscheidene voorwerpen is echt nice.

Al met al heeft Telltale met deze adaptatie van The Walking Dead een zeer sterke game afgeleverd. Al hoop ik wel dat ze voor seizoen twee keer ons niet meer zolang tussen de episodes laten wachten, dat was soms echt tergend.

Dikke 4,0 sterren.

The Walking Dead heeft mij in meerdere opzichten al geboeid. Ik begon met het kijken van de serie, die ik nog steeds volg. Het vermaakt aardig, maar na het sterke eerste seizoen valt de rest wat tegen. Tussen de seizoenen door las ik in rap tempo de eerste negentig comics, waar ik zeker over te spreken was. Die interesse vervloog echter al snel toen ik telkens een maand moest wachten voordat het volgende deeltje zou verschijnen.

Tot slot volgde de game van Telltale en die wist mij van de drie het meest te boeien. Al vanaf de eerste episode werd ik opgezogen in het verhaal. Dat cartoonachtige stijl past perfect bij de serie, die natuurlijk begon met de comic. Grafisch is het niet overweldigend en ook de gameplay is niet vernieuwend of zeer diepgaand, maar dat geeft helemaal niets omdat dit soort zaken in de schaduw staan van wat verreweg het belangrijkst is in de game: het verhaal.
Van meet af aan zul je geconfronteerd worden met een aantal keuzes die jouw spelverloop beïnvloeden. Hierdoor bouw je al snel een band op met de verschillende karakters. De één wil je niet meer kwijt, terwijl je een ander het liefst zo snel mogelijk een kogel door zijn kop zou willen janken. De enige manier om te reageren op hun uitspraken en keuzes, is door de dialoog te zoeken. Hiertoe krijg je talloze kansen, waardoor je flink kunt werken aan de relaties die je hebt met alle karakters.
Het zorgt voor een hoge mate van immersie. Het voelt alsof je naar een film kijkt waarin je zelf de hoofdrol speelt: de game bestaat voor een groot deel uit het kijken van tig cutscènes, maar tussen die cutscènes door ga je de dialoog aan of krijg je een aantal kleine taken om de game voort te zetten. Vaak zijn dit kleine puzzels waarbij je iets moet vinden om een geblokkeerde doorgang te openen of iets dergelijks. Lastig zijn dit soort opdrachten zelden, dus veel vastzitten en herspelen, is niet nodig. Jammer is wel dat de cutscènes niet te skippen zijn. Tijdens het bekijken van nieuwe cutscènes is dat ook niet nodig, maar voorafgaand aan een actiemoment krijg je vaak ook een (kort) filmpje te zien. Wanneer je toch een aantal keer doodgaat, wordt het wel wat vervelend om telkens datzelfde filmpje te bekijken. Een beetje slordig, al laat de game qua gameplay wel vaker een steekje liggen. Ik moest ook een keer mijn savegame herstarten omdat ik ineens niet meer met een personage kon praten, terwijl dat noodzakelijk was om door te gaan. Op de Telltale fora zie je sowieso vrij veel mensen die problemen hadden met savegames of vreemde glitches tegenkwamen. Dat is misschien het nadeel van het moeten uitbrengen van steeds een nieuwe episode, waar je de mensen niet te lang op kan laten wachten natuurlijk.

Dit soort zaken halen je wat uit het verhaal, maar binnen no-time zit je weer aan de televisie vastgeplakt omdat je mond weer openvalt na een onverwachte plottwist. Telltale focust zich echt overduidelijk op het verhaal en dat zie je aan alles terug. De plottwists raken je, je bent bezig met de mensen om je heen en voelt je verantwoordelijk voor het lot dat hen te wachten staat. In elke episode bezoek je verschillende plekken en constant komt het post-apocalyptische sfeertje heerlijk naar voren. Spannend is het ook, omdat de game ook constant een onheilspellende sfeer opdringt. Is het nou veilig op deze plek of moeten we zo snel mogelijk weg? Ik had ook constant het gevoel dat er op ieder moment een personage weg zou kunnen vallen. De dreiging komt daarbij niet alleen van de walkers: The Walking Dead zijn in feite juist op de overlevenden. De groepsdynamiek dwingt iedereen tot een andere manier van denken; soms met fatale gevolgen. Gaandeweg denk je iedereen te doorgronden en hun motieven te achterhalen, maar het verhaal steekt zo in elkaar dat je regelmatig op het verkeerde been gezet wordt. Dit gebeurt op een heel natuurlijke wijze, waardoor je extra goed nadenkt over je volgende keuze. Tijd krijgt echter nauwelijks, want meestal moet je binnen luttele seconden een keuze maken uit vier opties. En dat terwijl je ondertussen ook nog de verschillende consequenties moet afwegen, want niet ieder personage gaat het met je teksten eens zijn. Beslissingen op basis van ratio zijn dus lastig te maken, waardoor het gevoel de overhand neemt en dat is een knappe prestatie van de ontwikkelaars.
De band tussen hoofdrolspeler Lee Everett en Clementine is helemaal mooi. Je voelt mee met het lot van de arme Clementine, die zonder haar ouders met een stel wildvreemden op pad moet om te overleven. Je wil er alles aan doen om haar bij je te houden, maar daarvoor heb je wel hulp van anderen nodig, terwijl zij weer andere prioriteiten hebben die niet altijd aansluiten bij die van jou. Toch probeer je hun vertrouwen te winnen, maar in hoeverre kan dat gepaard gaan met het vertellen van de niet altijd even rooskleurige waarheid? Is een leugentje om bestwil niet het beste voor het grotere plaatje? Telltale speelt fraai in op dit soort dilemma's, waardoor ik zo snel mogelijk door wilde met de volgende episode. Het is lastig om een favoriet aan te wijzen, al denk ik dat episode twee het allerbest is. De lijn tussen veiligheid en acuut gevaar is daar het allerdunst. De overige vier episodes zijn ook pure kwaliteit, met de kanttekening dat episode vijf een wel vrij voorspelbaar einde heeft. Het is een smetje, al moet gezegd dat het wel lekker meeslepend gebracht werd.

The Walking Dead is voor mij een unieke ervaring. Voor de uitdaging hoef je het niet te doen, want de puzzels en actiemomenten, zijn vrij eenvoudig op te lossen. Maar die momenten zijn slechts nodig om door te gaan waar de game wél in uitblinkt: het vertellen van een verhaal. De game voelt als een interactieve speelfilm, waarbij verschillende plotwendingen mijn mond even open lieten vallen. De interactiviteit uit zich in de dialogen die je aangaat met de personages, waardoor je de relatie met hen op eigen wijze invulling in kan vullen. Beslissingen moet je binnen zeer afzienbare tijd nemen, wat het gevoel van immersie alleen maar versterkt. Het einde was geen absolute shock, maar werd wel goed gebracht. Her en der voelde de game wat gejaagd aan; laten we hopen dat ze dat in het tweede seizoen op kunnen lossen!

* * * * ½

Al een tijdje klaar met uitspelen maar heb mezelf toch uit mijn breakdown moeten halen en de moed te verzamelen een review te typen en geen doorslag te geven.

Ik heb een enorme hekel aan games met oninteressante personages, slechte character development, een ondermaatse vertelstructuur en slechte sfeerschepping. Het klinkt gek, maar gameplay hoeft slechts solide te zijn om mij goed te smaken.


De game weet waar de accenten te leggen en maken niet dezelfde fouten die de serie wel maakt. Het concentreert zich niet op het horror aspect maar diept vooral de psychische impact van een dergelijke post-apocalyptic diasaster uit. Focust op bandontwikkeling, morele keuzes en immersie.


Fijne balans ook tussen de episodes, veel twists, verrassingen, deaths, lastige keuzes, genietbare momenten en ook de animatie kent zijn esthetische functie, zonder dat het echt mooi is. Clementine is echt het mooiste personage die ik ooit in media ben tegengekomen. Vooral tijdens het spelen was ze heilig voor me (heb ook het eten niet uit de auto gehaald omdat zij het niet wou).


Van begin tot eind een emotionele rollercoasterrit, ondersteund door een magnifieke soundtrack. Al is het vooral de uitermate sterke uitdieping en de hele sterke vertelstructuur. Telltale (what's in a name) weet narratief toch constant de juiste keuzes te maken en de juiste buttons bij de gamer in te drukken. Het verloop van het verhaal kent een heerlijke flow, waar je als gamer nooit uitgehaald wordt. Einde was heartbreaking.


Een game die niet put uit een gameervaring, maar vooral de immersiviteit die het bij de gamer opwekt. Enorme verrassing en zal deze game voor altijd koesteren. Uniek.

Vermakelijk en interessant, maar verre van perfect.

Ik ben niet zo'n fan van avonturenspellen - The Wolf Among Us is bijvoorbeeld helemaal niets voor mij - maar The Walking Dead heeft haar setting mee. Ik vind het namelijk interessant om erover na te denken hoe mensen zouden handelen in extreme omstandigheden, en veel extremer dan de schaarste en voortdurende dreiging in een post-apocalyptische wereld kunnen omstandigheden niet worden. Het spel dwingt je bovendien meermaals om moeilijke morele keuzes te maken, en ik vind het erg boeiend om over zulke keuzes na te denken. De stijl spreekt me ten slotte niet echt aan (het is te cartoonesk voor mijn smaak, waardoor de sfeer nooit zo kil en hopeloos wordt als het zou moeten zijn), maar het kan er mee door en de muziek is best aangenaam. Fantastisch is het niet, maar over het algemeen is het wel passend.

Maar zoals ik al zei: het spel is verre van perfect. Enkele minpunten zijn de volgende:

- De moeilijke keuzes die je moet maken zijn weliswaar interessant, maar zijn vaak wat gekunsteld en ontberen nuance. Neem bijvoorbeeld de keuze om wel of geen spullen uit de auto te stelen. Ik heb gekozen om wel spullen uit de auto te nemen (de groep verkeerde immers in levensgevaar), maar een betere optie zou mijns inziens geweest zijn om een deel van de spullen te nemen. In dat geval zou het directe levensgevaar van de groep zijn voorkomen, maar zou de eigenaar van de spullen niet in levensgevaar zijn gebracht. Bovendien is de afweging in feite betekenisloos, want de anderen uit de groep zouden de spullen toch wel meenemen. En wat dan? Ga jij van de honger sterven terwijl de rest zich royaal voedt?
- En niet alleen de keuzes, maar ook de plotontwikkelingen voelen vaak erg ongeloofwaardig en "gescript" aan. Neem bijvoorbeeld wederom de auto met spullen. Wie laat er in 's hemelsnaam een auto vol met enorm schaarse goederen zonder bewaking staan met alle lichten aan terwijl je weet dat vrijwel iedereen er geen moment over hoeft na te denken om die spullen mee te nemen? En neem die eigenaar. Ik kan me voorstellen dat hij wraak zoekt, maar hoe groot is de kans dat hij als doorgedraaide man wekenlang weet te overleven terwijl hij enorme afstanden afreist? En hoe groot is de kans dat hij Clementine weet te bereiken, en vervolgens ook nog eens lange gesprekken met haar voert zonder dat Clementine iets vertelt tegen de anderen, hem verdenkt van kwade bedoelingen of wordt betrapt? Het voelt allemaal enorm geforceerd aan. En zo zijn er nog een heleboel andere voorbeelden: de beet van Lee (moet ik echt geloven dat hij de walker niet zou hebben gehoord of geroken?), het meisje in de straat (als je haar niet doodschiet komen er desondanks hordes walkers op je af), de keuze tussen Carly en Doug, etc.
- De personages zijn wel oké, maar weinig memorabel. Lee is sympathiek, maar ontbeert diepgang; Doug en Carly zijn vriendelijk, maar sterven al zeer snel; Larry en Lilly hebben voortdurend een slecht humeur en zijn ook nog eens zeer onsympathiek; Duck en Ben behoren tot de domste personages in de geschiedenis van fictie; en Christa en Omid zijn aardig, maar worden nogal oppervlakkig gepresenteerd. Kenny en Clementine zijn de best uitgewerkte personages, maar Kenny heeft een weinig aansprekende uitstraling en een idiote sterfscène (het is prima om Ben uit zijn lijden te willen verlossen, maar dit was gewoon betekenisloze zelfmoord; misschien wilde hij ook wel gewoon dood, maar toch) en Clementine blijft behoorlijk aan de oppervlakte omdat je in het spel hoofdzakelijk interacties hebt met andere volwassenen. De personages waren zeker niet slecht, maar echt sterke personages ontbraken naar mijn visie.
- De actiescènes gaan regelmatig ten koste van de "flow" van het spel. Ze zijn soms behoorlijk gekunsteld (je moet bepaalde dingen doen in een bepaalde volgorde, en anders ga je dood), en dat leidt af en toe tot sterven. En sterven - dat past gewoon niet in dit spel. Het haalt je uit het verhaal en maakt expliciet dat je een spel aan het spelen bent. Dat haalt je uit je ritme, en dat is, zeker in dit genre, ergerlijk.
- Het spel weet nooit een ideale balans te vinden tussen "spel" en "film": de gameplay ondermijnt soms de immersie in de plotontwikkelingen. De actiescènes zijn daarvan een voorbeeld, maar ook het stroeve rondwandelen, waarbij je vaak tegen onzichtbare muren aanloopt, voelt onnatuurlijk aan. En het voeren van gesprekken voelt regelmatig ook gekunsteld aan. Wat dat betreft had het spel zich dus misschien nog minder op gameplay en nog meer op film kunnen richten. Maar dat is een kwestie van smaak.

The Walking Dead is kortom een solide avonturenspel met een sterke setting, een prima sfeer, een plot dat leuk is om te volgen, redelijk uitgewerkte personages en enkele zeer boeiende momenten. Maar ik had persoonlijk liever gezien dat het wat minder geforceerd, clichématig en overgedramatiseerd zou zijn geweest en zich wat meer gericht had op genuanceerdere keuzes, psychologische uitdieping van de personages (en de menselijke natuur in het algemeen) en een meer post-apocalyptische stijl. 3.5*

Ben ik trouwens de enige die Crawford nog zo'n slecht idee niet vond? In de praktijk zal het ongetwijfeld een onaangename plaats zijn geweest vol machtsmisbruik, maar de "centrale principes" vond ik niet onredelijk. Jonge kinderen, ouderen en chronisch zieken zijn afhankelijk en dragen niets bij aan de post-apocalyptische samenleving die Crawford vormde: zij consumeren wel de schaarse goederen, maar stellen daar niets tegenover. In onze huidige samenleving kunnen we gelukkig voor die mensen zorgen, maar in Crawford hadden ze die luxe simpelweg niet. Op de lange termijn is die situatie niet houdbaar, maar zolang de wereld overspoeld wordt door walkers en voedsel en medicijnen enorm schaars zijn moet je roeien met de riemen die je hebt. Neem bijvoorbeeld die zwangere vrouw. In het spel doen ze daar allemaal sentimenteel over, maar ze kende de regels en werd desondanks zwanger. Dat is dom. En het is ongetwijfeld triest om abortus te moeten plegen, maar als ze dat echt niet wilde had ze Crawford gewoon moeten verlaten. Dat zal uiteraard tot haar dood leiden, maar het is nog altijd beter dan als een gek meerdere mensen neerschieten, wat leidt tot de dood van iedereen (waaronder anderen zoals zij) in Crawford. Dom, dom, dom. Of neem de zus van Molly. Het is triest als ze sterft omdat ze diabetes heeft, maar bekijk het eens van de andere kant: als chronisch zieke heeft zij enorm veel medicijnen nodig, en die medicijnen zouden ook gebruikt kunnen worden om anderen (niet-chronisch zieken) te genezen. Eisen dat je het recht hebt op die medicijnen, ondanks de belangen van anderen, is egoïstisch. Begrijp me niet verkeerd: Crawford was geen mooie plaats. Maar het wordt veel te simplistisch gepresenteerd.

Edit: ik heb trouwens ook twee problemen met de walkers. Ten eerste zijn ze veel te traag om echt dreigend te kunnen zijn, waardoor veel sterfscènes door hun hand nogal klunzig overkomen. En ten tweede vraag ik me af waarom ze niet omkomen van de honger. Walkers hebben hersenen nodig om te kunnen functioneren, en hersenen hebben voeding nodig om in leven te kunnen blijven. Dus zonder voeding moeten walkers na verloop van tijd "sterven" (lang leve de thermodynamica!).
Edit2: de unskippable "previews for the next episode" zijn trouwens ook vervelend. Ik wil dat helemaal niet zien, dus nu moet ik steeds het geluid uitzetten en mijn laptopscherm omlaag doen. Niet ideaal.

Beter laat dan nooit: deze parel van Telltale dan eindelijk volledig doorlopen.

Zoals we van Telltale gewend zijn kent deze game een boeiend verhaal met veel verschillende (typen) characters die allen boeien en hun rol in het geheel innemen. Geen enkele episode en geen enkel moment in de game wordt de game saai of zakt het niveau. Een prettige mix van emotie, spanning en actie die de gehele speelduur boeiend houdt.

De band tussen de personages Lee en Clementine is, zoals door velen al geroemd, zeer goed uitgewerkt en het speerpunt van deze game. Dit zorgt voor veel emotie en verbinding tijdens het spelen.

Minpuntje zijn enkele bugs die tot op heden niet gefixed zijn. Daarnaast zijn een aantal situaties en plotontwikkelingen niet zo schokkend en enigszins voorspelbaar, mede doordat ik reeds de serie heb gezien. Dit is echter bij alles in het zombiegenre een uitdaging.

Al met al zeer van genoten. Twijfel tussen 4* en 4,5* maar het voordeel van de twijfel door het constante niveau van de game en de relatie tussen Lee en Clementine!

Ook ik ben sinds kort begonnen met dit alom geprezen spel, en na een kleine twaalf uur zit dit grotendeels positieve avontuur erop. Het grootste pluspunt zit 'm inderdaad ongetwijfeld in de relatie tussen Lee en - op basis van zijn keuzes - het respect of de minachting tussen andere personages. Dit zorgt ervoor dat je soms de spanning tijdens dialogen goed aanvoelt en dat zorgt ervoor dat sommige keuzes moeilijk te maken zijn. Ik wil graag opnieuw beginnen en dan drastisch andere keuzes maken, maar iets houdt mij tegen. En dat is ook meteen het grootste nadeel: qua gameplay is 't ruk.

Sterker nog, in dit geval had ik veel liever gewild dat het gewoon een interactieve film was geweest. Dat je alleen maar cut scenes ziet en dan regelmatig mag aangeven voor welke keuzes je kiest. Ook al waren de actiescènes een beetje te basic en gemakkelijk waardoor de dreiging niet altijd even hoog was, daar kon ik alsnog mee leven. Maar telkens als ik weer "vrij" mocht bewegen om een akelig lineaire en kale omgeving te verkennen, betrapte ik mezelf weer op een zucht. Het tempo ligt vaak al aan de lage kant, maar hierdoor wordt het soms zelfs een slakkentempo.

Daarnaast ben ik het eens met degenen die zeggen dat de keuzes soms veel te extreem zijn en er nauwelijks een rationele middenweg lijkt te zijn. Of soms weet je vanwege een vage omschrijving niet helemaal wat een keuze nou precies inhoudt, waardoor sommige keuzes eigenlijk een gok worden, en dat is iets wat ik Telltale wel aanreken. Het klinkt allemaal negatief, en ik zal ook nooit een grote liefhebber van dit soort "spellen" worden. Maar ze doen wel één ding er goed: en dat is de mate van (niet altijd even goed uitgewerkte) keuzes die je als speler hebt en daarmee zelf het verhaal vormt.

Eén van de eerste games die ik in mijn levens heb (uit)gespeeld. Als fan van de serie en op aanraden van mijn broers, ben ik hier een tijdje terug aan begonnen. Nooit spijt gehad van die keuze.

Zoals in eerdere recensies ook is aangegeven, waren sommige 'puzzels' nogal overbodig en soms zelfs een beetje kinderachtig. Toch heb ik ook wel twee keer langere tijd vastgezeten, omdat ik even niet meer wist hoe ik verder moest. De keuzes die je maakte in dit seizoen hadden weinig tot geen invloed op de voortgang, dat vond ik wel een groot minpunt en maakt het ook dat de game geen 5* verdient.

De personages vond ik erg prettig en begon ook veel met ze mee te leven. Natuurlijk is het hoogtepunt de combinatie tussen Lee en Clem, prachtig gedaan! Episode 2 vond ik denk ik toch wel het sterkst van allemaal. Ondanks dat ik mijn twijfels al wel bij deze mensen had, vond ik de uitwerking van die episode geweldig. Voor de rest was het in veel gevallen al wel te voorspellen wat er ongeveer ging gebeuren.

Nadat ik op Netflix de laatste aflevering van de verslavende tv serie had gezien ben ik begonnen aan de game The Walking Dead: The Telltale Definitive Series. Deel 1 had ik 9 jaar geleden op de Xbox 360 al gespeeld en was hier toen behoorlijk van onder de indruk. Nu opnieuw met deel 1 begonnen. Dit keer op de Xbox one.
De game was weer prachtig. Wat een pakkend verhaal. Ik werd er weer helemaal ingetrokken. Grafisch ziet het er goed uit. Geluid en voice acting zijn ook prima. De karakters zijn goed uitgewerkt. Soms moest ik zo snel een beslissing nemen dat ik achteraf eigenlijk pijn voelde dat ik het zo gedaan had (b.v. met Ben). Zeker als dat ten koste ging van weer een leven van een van mijn metgezellen. Die overigens komen en gaan, en waar ik toch steeds weer binding mee kreeg.
Nu is deel 1 voorbij. Op naar de volgende.
P.S. Wat ik overigens erg leuk vond was om Glenn uit de tv series nog even te zien in een klein rolletje voordat hij besluit naar Atlanta te vertrekken. We weten allemaal hoe dat uiteindelijk is afgelopen…..