Dear Esther (2012)

Zeer therapeutische game. Je word op een eiland gedropt en je kunt eigenlijk niks meer doen dan rondlopen en luisteren naar de kalmerende stem. Zelfs springen kan niet. Dat is dan ook allesbehalve de bedoeling hier. Geen verwachtingen of doelstellingen en dus al helemaal geen haast, gewoon sfeer inademen. Ik ervoer een mentale rust na het spelen van deze game. Evenwel nu ondertussen na een tweede rondje rond het eiland. Het beviel me zelfs nog beter omdat je de eerste keer wanhopig en vruchteloos op zoek gaat naar hetgeen we àltijd voorgeschoteld krijgen in games: interactie. En die is er niet. Je word enkel van punt A naar punt B geleidt.
Dit spel heeft maar één doel: het brengen van innerlijke rust

Niets aan toe te voegen so far. Ik ben weliswaar nog maar net begonnen, maar och och, wat een heerlijk sfeertje zit in deze game, heerlijk om lekker in te verdwalen.

mwa, de sfeer is wel goed maar ik wil wel wat te puzzelen hebben. Dit is gewoon een beetje lopen en van het uitzicht genieten, meer niet.

Vind het juist wel fijn, ben sowieso niet zo van puzzels, vind dat ze vaak de sfeer of het verhaal onderbreken. Heerlijk rondlopen zonder enige verplichtingen of andere poes pas doe een game men vaak voorschotelt. Maar goed, ik kan begrijpen dat veel gamers deze game als 'saai' zouden bestempelen, het is inderdaad alleen wat rondlopen inderdaad.

Daarom denk ik dat de markt of doelgroep van Dear Esther bijzonder klein is. Dus ik weet niet zo goed of dat IGN gehype nu goed of slecht voor de game is. We zullen zien.

Ik persoonlijk vind dat een game wel een game moet zijn, niet een beetje rondhobbelen en kijken naar de graphics. Als ze er een beetje gameplay in hadden gebracht had het wel een leuke game geweest maar nu vind ik het een tegenvaller.

Ach 'een game met puzzels', zo heb je er al duizenden. Als je echt wilt gaan puzzelen dan heb je meer keuze dan dat je in je hele leven daadwerkelijk kunt uitspelen. Dus ik denk dat Dear Esther's bestaansrecht meer dan gerechtvaardigd is

Daarboven heb ik veel liever dat je absoluut niks kan doen dan dat je doorheen de game af en toe op een knopje moet drukken zonder enige uitdaging (zoals wel vaker gebeurt het laatste decenium) want dan voel je je bedot. Hier is men tenminste eerlijk over wat hun doelstelling met de game nou eigenlijk is

Eigenlijk wel wat eens met Shangri-la, van mij had de game iig een veel hogere score gekregen als er iets meer interactie ingezeten had. Nu voelt het te veel aan als vier aan elkaar geplakte, wel echt super mooie sfeervolle (vooral die grot), graphic level demos, met een voice-over. En hoewel verhaal het extra intrigerend maakt en het alleen lopen en luisteren een speciale, relaxte, gameflow geven, blijf ik toch zitten met het gevoel dat er nog zo veel meer in had gezeten dan nu d'r uit gehaald is...

Dan vond ik genregenoot The Path, hoewel ook nauwelijks interactief, toch dieper en meer game.

Bedankt voor de tip!

Ik ga er direct maar even naar op zoek.

Niet voor iedereen. Het is sowieso meer een story driven ervaring dan een 'game'... in de traditionele zin van het woord. Ik kan er in ieder geval wel wat mee, maar dan vooral dankzij het uitzonderlijk gave sound design.

Overigens nu in de aanbieding; €1,99! Meer dan waard

Ik koop er liever een rol drop voor.

xD. Ga je gang zou ik zeggen. Toegegeven, ondertussen al veel beter dan dit tegengekomen.

Gevoelens voor kalmte en het eindeloos staren naar de prachtige omgeving maken dit voor mij een absolute topper.

Je hoort vaak dat games een streepje voor hebben op ‘passieve media’ doordat ze iedere speler een unieke, eigen ervaring bieden. Toch is dat niet helemaal waar: ook films, albums en boeken beleeft iedereen op zijn eigen manier, waarbij ze vaak veel meer ruimte voor interpretatie bieden dan games; hoe verschillende mensen een film als 2001: A Space Odyssey beleven zal wisselender zijn dan hoe een game als Call of Duty wordt ervaren. Dear Esther is een spel dat een geheel eigen plek hiertussen vindt.

Als speler volg je een lineair pad over een mysterieus eiland, terwijl je naar een voice-over luistert waarvan aanvankelijk onduidelijk is wie die uitspreekt en waarover wordt verteld. Net als bij passieve media is er in dit spel vrijwel geen andere interactie is dan die tussen de tekstfragmenten en je eigen gedachten, geen andere vrijheid dan die van je eigen interpretatie. Dat dit iedere keer tot een andere ervaring leidt wordt in tegenstelling tot andere media nog versterkt door slim en onopvallend gebruik van randomisatie, waarbij een sleutelscène uit mijn eerste playthrough (de voice-over die zijn gedachtenstroom als een ondergrondse rivier beschrijft op het moment dat ik zo’n rivier in een grot tegen kwam, bevestigde in één keer mijn vermoedens dat dit wel eens een meer spirituele ipv fysieke reis zou kunnen zijn!) een volgende keer geheel ontbrak. Bij zo’n originele structuur passen natuurlijk ook ongewone thema’s voor een computerspel, waaronder melancholie, verdriet en verlossing, versterkt door een mooie art-direction en sfeervolle soundtrack.

Als pionier op deze scheidslijn tussen passieve en interactieve media laat Dear Esther vooral zien dat er nog andere manieren zijn om een verhaal te vertellen dan via cutscenes, quick time events en ‘press X to talk’-commando's. Gelukkig zijn er al veel spellen die dit voorbeeld hebben gevolgd en titels als Gone Home, Firewatch en Virginia staan inmiddels hoog op m’n verlanglijstje.

3,5*

Dear Esther wordt beschouwd als de eerste van de zogenaamde 'walking simulator'-games, een term die door sommigen kleinerend wordt gebruikt, maar games als Dear Esther, Firewatch, The Vanishing of Ethan Carter en What Remains of Edith Finch hebben naar mijn mening treffend aangetoond dat de negatieve connotatie van dat label nogal is misplaatst. Ontegenzeggelijk: games zoals Dear Esther vragen de speler om hun verwachtingen van wat een videogame zou moeten zijn opzij te zetten, en laten vervolgens zien wat een game óók kan zijn.

Dear Esther begon ooit als een Half-Life-mod, en met The Landmark Edition wordt de originele game visueel opgeleukt voor een andere generatie gamers, om opnieuw te ontdekken; meer dan eens stond ik gewoon ergens te staren naar een adembenemend uitzicht, en moest er weer een screenshot worden gemaakt. Het tempo in Dear Esther is langzamer dan veel gamers gewend zijn, wat ook met opzet zo is; het spel dwingt letter de speler om bepaalde dingen in zich op te nemen, of na te denken over de mooie, mysterieuze en soms griezelige dingen die je ziet op dit desolate eiland in de Hebriden, terwijl een voice-over een ietwat raadselachtige relaas uit de doeken doet.

Ik had geen idee wat het allemaal betekende na mijn eerste speelbeurt, misschien enigszins, maar met veel vraagtekens. Dit had echter geen invloed op mijn waardering voor het spel. Ik bleef erover nadenken en genoot de volgende dag enorm van mijn tweede playtrough, dit keer met het zeer informatieve en plezierige commentaar van de regisseur (aanrader!) wat zeker enig licht op de zaken wierp. Absoluut geen vervelend klusje dus, voor de achievement hunters onder ons.

Dear Esther is een absolute aanrader voor gamers die sfeer, een mysterieus verhaal en een spel kunnen waarderen dat uitblinkt in het geven van een kwalitatief hoogstaande, langzamere spelervaring. Dear Esther zit uitstekend in elkaar, met prachtige vergezichten en een mooi, spookachtige score.

4.2*

Krijgen we nou.. John Milton op GM! Je zou Soma eens moeten proberen. Wel iets meer een ''game'' dan dit, maar valt ook wel min of meer onder het genre te plaatsen.

Soma ligt klaar op steam, ben ik ook erg benieuwd naar!

en ja... het is MIJ!

Dear Esther is ook 12 jaar na release nog een visueel feestje, albeit dat ik de Landmark Edition gespeeld (ervaren?) heb. Tel daarbij de mooie muzikale composities op die je tijdens je reis begeleiden en je kan spreken van een memorabele, het zij was passieve, begeleiding bij een soort postmoderne vertelling.

Dear Esther wordt gezien als één van de grondleggers van het walking sim genre, maar ik denk dat de kritiek die hierboven wordt genoemd, dat er wel érg weinig (geen?) interactie met de wereld is, door veel opvolgers terecht ter harte is genomen. Want ook al gaat het om het beleven van het verhaal, meer interactie zorg ook voor meer immersie.

Toen ik voor het spelen van Dear Esther de commentaren hier had gelezen dacht ik dat ik me niet zou storen aan bovengenoemd gebrek aan interactie, maar dat bleek toch het geval. Ik blijf qua cijfer dan ook hangen op 3*!