South Park: The Stick of Truth (2014)

Van kleins af aan ben ik al een fan van South Park. Ik heb alle episodes meerdere malen gezien en hoewel mijn liefde door de wisselvallige kwaliteit de laatste jaren een beetje gekoeld is was ik toch enorm benieuwd naar een game in RPG vorm. Eindelijk zelf door de wereld heenwandelen, in plaats van te racen of vragen te beantwoorden in domme triviaspelletjes. Dat Obisidian bij werd gestaan door de meesters Matt en Trey zelf beloofde alleen maar veel goeds. En na ruim 25 uur kan ik wel stellen dat dit de allerbeste SP-game ooit gemaakt is (niet zo moeilijk), maar het ook één van mijn alltime favourite RPG's is. De ongecensureerde versie dan. Bij de nette versie kan ik me niet voorstellen dat de game half zo leuk is.

Jij bent nieuw in het bergdorpje komen wonen en de bedoeling is om zo snel mogelijk vrienden te maken. Hierdoor raak je verwikkelt in een rollenspel dat draait om de Stick of Truth, geleid door - wie anders - Cartman. De daarop volgende verhaallijnen en situaties zijn zoals we van de serie gewend zijn compleet van de pot gerukt. De game kent, zeker voor diehard fans van de serie, talloze referenties naar de serie zijn beste episodes. Er zijn meer dan honderd vrienden te maken die allemaal wel aanspreekbaar zijn. Ook wat personages van het eerste uur, wat nostalgische gevoelens opwekt. Maar bovenal kun je nu zelf door de wereld heen bewegen op zoek naar uitdagingen, collectibles, battles en loot. Na een kwartiertje ben je al op en top ondergedompeld in de authentieke SP-stijl door de grafische stijl, muziek, vuilbekkerij en ranzigheid. Hoe heerlijk is het om naar Tom's Rhinoplasty te gaan en een nieuwe neus aan te nemen (drie keer raden wiens neus het is geworden) terwijl er één van SP's tientallen liedjes wordt gedraaid. Wat ik ook een leuke vondst vond is dat je in de exploring mode een paar abilities tot je beschikking krijgt om onbereikbare paden vrij te maken (door er tegen aan te scheten), schieten op verborgen items zoals Chinpokomon, je tegenstander verwonden met een welgemikte fles en teleporteren met je anal probe. Verschillende celebs worden weer belachelijk gemaakt, en de manier waarop Canada is gemaakt is goud waard.

Je kunt je personage, die continue Douchebag of New Kid, wordt genoemd volledig customizen zoals het een RPG betaamd. Tientallen hoedjes, brillen, tattoo's, broekjes en truitjes vrolijken je character op met elk hun eigen stats. Geheel in SP-stijl natuurlijk; een condoom op je hoofd is niks geks. De gevechten zijn turn-based, waar ik persoonlijk een voorstander van ben. Wel is de game aan de makkelijke kant (normal mode) en haal je uit de battles geen honderd procent voldoening. Dit komt vooral doordat je elke turn iemand kunt healen, voorafgaand op een aanval. Halverwege de game voelde ik me ook overpowered waardoor ik battles soms won voordat de tegenstander aan de beurt was. Vooral Cartman met zijn fart-abilities en mijn Pestilence zijn erg sterk. Wanneer je een aanval selecteert staat er elke keer opnieuw weer in beeld welke buttons je moet mashen (getimed aanvallen dus) dus waar de klachten vandaan komen over het ontbreken van goede tutorials weet ik niet. En anders is er nog de Help button waar alles nog duidelijk in staat vermeld. Het is allemaal behoorlijk simpel gehouden, wat ik als mainstream RPG'er wel best vind. Gewoon twee personages in je party die elk hun vaste aanvallen hebben. Ni No Kuni is ook een fantastisch spel, maar op den duur waren de enorme hoeveelheid creatues en hun aanvallen teveel voor me waardoor ik niet meer wist wat te doen. Geen moeilijke battles dus, maar een enorm genot om te zien. Kenmerkende aanvallen als cursing (V-chip), farting, het gooien met tampons om je tegenstander te laten kotsen en zelfs het oproepen van summons Jesus en Mr. Slave zorgen voor een continue grijns. Als je dan ook nogal eens tegenover Nazi Zombies, homeless people, een penis mouse of Mongorians komt te staan is het feest compleet.

Het waren 25 geweldige uren waarbij ik nauwelijks minpunten heb gezien. Ik hoop van harte dat er een vervolg komt en dan mag het wel iets uitdagender. En als ik dan nog iets mag noemen; meer, meer en meer. Een grotere map, nog meer personages, meer sidequests, nog meer collectibles en een nog langere story. The Stick of Truth speelt als een enorm lange episode, maar is tegelijkertijd net zo goed, of misschien beter dan de beste episodes van de serie. Er zijn teveel memorabele momenten om op te noemen, maar eigenlijk moet je ze zelf ervaren. Nou goed, de battleground van de Underpants Gnomes is een wel heel aparte, en ik weet nu ook wat je allemaal in een anus kunt stoppen... en nu spelen jongens! Genialiteit ten top!

Whatever happened to Mr. Hat?

Ook uitgegamed met alle sideshizz en precies 18 uur op de teller. Beetje te kort toch, vooral 't eind lijkt een beetje rushed. Slechts drie van de zes friend-abillities worden echt gebruikt. Maar wel de volle 18 uur met heel veel lol doorgespeeld.

De game is echt jampacked met leuke verwijzingen naar echt elke ep van elk seizoen. Lekker lomp en grof ook. Niet alleen de eerste game met een abortion mini-game, maar ook zeker de eerste (en laatste) game waar je een achievment krijgt voor het farten op een dooie geaborteerde nazi zombie foetus, waarvoor lof. Kom ik wel gelijk bij m'n tweede kritiek puntje, het is wel bijna alleen maar onderbroeken en fartbarf jokes, ik mis de kritische noot en spot-on satire een beetje. Hoewel het ook een erg leuke parodie is op video games en hun conventies. De silent protag jokes, de Skyrim verkazingen (die main theme ), ze werken allemaal.

Tijdens het spelen (PC versie) had ik constant zoiets van, 'hmmm dit is eigenlijk best censorable', waardoor ik verbaasd ben dat enkel de analprobe en abortion porties zijn weggehaald (christmas time is once a year ), er zitten plenty more offensive scenes in. Benieuwd wat er in de duitse versie is overgebleven .

Dan de battle, had hem op hardest gezet, maar blijft erg makkelijk. Best jammer, want door de vele weps en armors, met mogelijkheid om strap-ons en patches erop te zetten met behoorlijk veel status effects, is er best wat mogelijk. Maar ze waren nauwelijks nodig helaas. Vooral de overdaad aan potions en de mogelijkheid om te attacken en item te gebruiken in een beurt haalt alle tactics d'r uit. Hoop dat er nog wat DLC voor komt, waar je volop gebruik kunt maken van het battle-systeem. Want los van de makkelijkheid zit er echt wel potentie in.

Maar al deze negatieve puntjes doen eigenlijk niks af aan de game ervaring, die gewoon zo ontzettend lollig is dat je niet kan wachten om te zien wat er nog komt. Lang geleden dat ik zo veel gelachen heb tijdens het gamen en daarmee heeft de game z'n doel dubbel en dwars bereikt.

Nog een super positief punt vind ik de ongelofelijke hoeveelheid melige items, elke treasure cache is een genot om te openen. Ook het level design en de omgevings-puzzeltjes vond ik leuk. Weer niet al te moeilijk, maar de easiness zorgt wel voor een goede gameflow, waardoor je door de game surft alsof je een aflevering aan't kijken bent.

Game kent ook een paar hoogtepunten zoals De underpants gnome fight, de reis in Mr. Slave's ass en natuurlijk Dire Canada. Die zijn zo memorabel dat ik nog een halfje erbij optel. Eigenlijk alles memorabel, de domme nazi sampletjes, de moves en magics, het facebook gebeuren... Als 'ie ietsjes lastiger/langer was geweest makkelijk de volle pond, nu 4,5*. Maar zeker een must-play voor iedereen die de serie leuk vind, of een voorliefde heeft voor ranzige humor.

Zo jammer dat je er binnen 10-11 uur wel doorheen bent, want wat heeft deze South Park game veel moois te bieden zeg.. Een feest van herkenning en de ene briljante twist na de ander. Dit overstijgt tot nu toe iedere ervaring binnen 't quiet little mountain stadje. Serie en film included. Hier moet toch een vervolg aan worden gegeven??

There once was a maiden from Stonebury Hollow.
She didn't talk much, but boy, did she swallow.
I had a nice lance that she sat upon.
The maiden from Stonebury who is also your mom.

Het heeft dan heel lang geduurd (klein gamedipje en te weinig tijd) voordat ik The Stick of Truth uit heb gespeeld, maar het is me dit weekend dan toch gelukt. Een flinke dag door gamen en ik had het resterende deel afgerond. En gelukkig maar, want als grote fan van South Park hoor ik dit gewoon uit te spelen. South Park is een serie waar ik als jonge puber al mee op ben gegroeid. En grappig genoeg vind ik het ruim 15 jaar later nog altijd fantastisch. Ik heb ook elke aflevering gezien, de film destijds in de bioscoop gezien (en later nog vele malen thuis), ik had een Kenny t-shirt en ik heb in het verleden ook diverse South Park games gespeeld (bv South Park: Chef's Luv Shack (1999) ). Kortom, een fanboy haha.

En dan sluit The Stick of Truth wel heel erg aan bij mijn liefde voor deze geniale serie. De game zit echt tot het randje volgepropt met werkelijk alles wat er ooit in de serie zat aan personages, locaties, voorwerpen, liedjes, geluiden en verhaal. Dit is 1 grote nostalgische trip. Van Cartman met zijn anal probe tot een reis door de anus van Mr Slave tot de vergadering van de meiden van South Park. Alles zit er gewoon in en bijna alles raakt betrokken in een fantastisch, absurt plot. Het kan zo gek allemaal niet of het zit erin, tot aan een Nazi zombie foetus van Chloe Kardashian toe Je komt gewoon tijdens je quest constant kleine en grote verwijzingen naar het verleden van de serie tegen. Ik zat regelmatig te lachen of te grijnzen, want bijna alles herken ik wel omdat ik de serie toevallig vorig jaar nog volledig opnieuw heb gekeken. 1 van de leukste delen vond ik trouwens de reis naar Canada. Werkelijk briljant dat je plots in een 8 Bit NES game beland bent. Zulke momenten waarin Canada weer in de zeik wordt genomen zijn echt zo typisch South Park. Puur als South Park trip zou ik de game een dikke 5* geven. Beter ga je het niet meer krijgen op dit vlak.

Maar buiten bovenstaande houden we ook een turned based game over en dat is niet echt mijn ding. Ik heb vrij weinig game-ervaring met zulke games en ik vond de gevechten soms zelfs een wat hinderlijke onderbreking van mijn South Park trip. Anderzijds zitten de gevechten wel vrij goed in elkaar en gaat het tactischer en dieper dan je denkt. Gelukkig zijn de gevechten wel in South Park stijl, dus dat betekent dat we flink wat scheten, dildo's, magische eenhoorns en Cartman zijn scheldwoordenaanval (waar was alleen de Barbra Steisand quote?) onder andere tegen komen. Waardoor het allemaal wel leuk blijft, al ben je later wel vrij sterk, waardoor bepaalde gevechten met 1 of 2 acties al gewonnen waren. Maar zo richting het einde wordt het toch nog pittig, zeker in de laatste boss fight. Die twist vond ik trouwens weer erg geestig.

The Stick of Truth benadert de perfectie voor South Park fans als ze eens een terugblik op bijna 20 jaar South Park zoeken, maar ook voor de meer normale liefhebber is dit een prima game. Qua gevechten vond ik het soms wat langdradig, maar er zijn verder maar heel weinig minpunten te noemen. Ik kan me alleen bijna niet voorstellen dat hier een vervolg van kan komen, aangezien echt alles wat ik kan verzinnen bijna wel in de game is verwerkt.

Er staan nog wel wat side-quests open, die ga ik binnenkort maar eens compleet maken. Ik wil geen verwijzing naar de serie missen. Ik vond de game trouwens lang genoeg. Nog langer zou het misschien langdradig maken.

4,5*

Screw you guys, i'm going home.

Lord of the Stick: A Clash of Kings

Haha, ik kan me serieus echt niet herinneren dat een spel mij voor +/- 15 uur een constante glimlach heeft bezorgd. Als de South Park series jou ook maar een klein beetje kan laten lachen, dan is dit echt verplichte kost. De humor is zonder twijfel het grootste pluspunt van dit spel. Het zit boooordevol met hilarische momenten, ik zou echt niet kunnen kiezen welk moment mijn favoriet was. Maar aangezien veel leuke momenten al door anderen zijn genoemd, ga ik voor de 8-bit versie van Canada, haha. Zit helemaal vol met dat soort momenten, heerlijke ervaring.

Naast de humor speelt het ook gewoon erg lekker weg, elk hoekje helemaal afzoeken in de hoop op betere wapens had een gezonde verslaving. Soundtrack was trouwens ook belachelijk goed, zo veel goede tracks die niet zouden misstaan in andere "echte/serieuze" RPG's. Ik moet zeggen dat ik normaal geen grote liefhebber van turn-based combat ben, maar hier vond ik dat helemaal niet erg. Sterker nog, ik vond het goed passen. Speltechnisch is het voor de rest eigenlijk niet zo bijzonder en innovatief, het is allemaal erg basic. Dus daardoor ook erg toegankelijk voor mensen die niet of nauwelijks RPG's spelen.

Tot dusver mijn GOTY van 2014, en ik zat zelfs stiekem te denken aan een top 10 notering. Maar daar moet ik 'm over een paar maanden nog eens voor spelen. Nu hoop ik heel graag op een soortgelijkspelende game met Mysterion, The Coon en de rest van de bende!

Inmiddels ook op de PS4 te spelen bij aanschaf van The Fractured But Whole. Hoe leuk ik South Park ook vindt, ik kijk het niet. Ooit een keer South Park the movie gezien ( Bigger, Longer & Uncut) en that's it. Volgens een vriend van mij is The Stick of Truth de beste RPG ooit gemaakt.. Ja, als het de enige RPG die je gespeeld hebt wel ja. Hij heeft onlangs The Fractured But Whole gekocht en mij de code gegeven voor The Stick of Truth.

Ik heb deze game in een week uitgespeeld. Geen lange game, je speelt het in 12 uurtjes uit denk ik. Doe je de extra's, dan verleng je het met een aantal uurtjes. Het is eigenlijk al fantastisch dat als je het spel op aller moeilijkst speelt je een neger bent. Want inderdaad, negers hebben het moeilijk. Groot pluspunt is dat het ongecensureerd is (waar South Park natuurlijk al bekend om staat) en de makers zijn dus ook lekker los gegaan en ze hebben zich heerlijk kunnen botvieren.

Ik heb deze game met een grote smile gespeeld. Hier en daar wat minpuntjes, maar deze ben ik ff vergeten.. En nu ook zin in het vervolg!