Kingdom Hearts 3D: Dream Drop Distance (2012)
mijn stem
6 stemmen
Nintendo 3DS / Nintendo Switch / PC / PlayStation 3 / PlayStation 4 / Xbox One
RPG / Action
single player
Ontwikkeld door Square Enix
Uitgegeven door Square Enix
Na de vernietiging van "Ansem" wordt Xehanort nieuw leven ingeblazen. Yen Sid besluit om Sora en Riku deel te laten nemen aan het "Mark of Mastery" -examen, een test waarin zij, die zijn uitverkoren door de Keyblade, worden opgeleid tot Keyblade Masters. Alleen zo kunnen zij Xehanort verslaan.
0
geplaatst: 16 februari 2012, 09:24 uur
En maar niks op de PS3 ...pleur dat ding echt het raam uit de consiole is echt dood aan het gaan
0
spelfreak
geplaatst: 24 februari 2012, 12:01 uur
He, zeker pre-orderen. Ik ga waarschijnlijk de editie kopen met steel book case, en de andere 2 games erbij, aangezien die ik niet gespeeld heb. (358/2 days en re: coded heten die denk ik.)
Man, ik heb spijt dat ik KH 2 nooit heb kunnen uitspelen, maar ik heb nu geen ps2 meer. En ook birth by sleep kan ik nooit spelen, waarvoor ik me echt geen psp ga voor kopen
Of kun je ps2 spellen wel op een ps3 slim spelen?
Man, ik heb spijt dat ik KH 2 nooit heb kunnen uitspelen, maar ik heb nu geen ps2 meer. En ook birth by sleep kan ik nooit spelen, waarvoor ik me echt geen psp ga voor kopen
Of kun je ps2 spellen wel op een ps3 slim spelen?
0
geplaatst: 18 juli 2012, 15:40 uur
Haha heb je niks meer te spelen Rujar?
Misschien toch maar eens een tweedehands X-box (360) op de kop tikken?
Misschien toch maar eens een tweedehands X-box (360) op de kop tikken?
0
geplaatst: 21 april 2013, 21:01 uur
Ik ben zelf een enorme fan van de Kingdom Hearts serie, maar vind dit spel helaas iets te druk in vergelijking met andere delen. Ik zie nog amper wat ik doe.
De punten die het dan weer wel de moeite waard maken zijn het verhaal en de graphics (en misschien zelfs toch een deel van de controls, al zijn ze naar mijn mening iets té vloeiend).
De punten die het dan weer wel de moeite waard maken zijn het verhaal en de graphics (en misschien zelfs toch een deel van de controls, al zijn ze naar mijn mening iets té vloeiend).
1
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: 11 februari 2019, 10:03 uur
Leuk, maar van de goede Kingdom Hearts games is dit de minste die ik gedaan heb.
Qua gameplay is Dream Drop Distance heel vergelijkbaar met Birth By Sleep: de game maakt gebruik van een deck-systeem. Je kunt het deck met allerlei aanvallen, spreuken of items vullen. Aanvallen hebben echter een cooldown, waardoor je tactisch moet nadenken over wat je in je dek doet en wanneer het te gebruiken. Dit systeem werkte goed in Birth By Sleep en het werkt hier ook goed. Je hebt een grote keuze aan verschillende aanvallen die je gaandeweg krijgt waardoor ik me geroepen voelde te experimenteren met veel decks, om te zien wat het beste werkte. Ditmaal vecht je tegen Dream Eaters, die verder hetzelfde functioneren als Heartless. Er is een grote variatie in de designs en het gedrag van deze vijanden, wat het vechtsysteem vers hield van begin tot eind.
Wederom reis je door een aantal Disneywerelden en een aantal Kingdom Hearts original werelden. De werelden ogen helaas weer wat leegles en levenloos, zelfs wanneer het duidelijke knipogen naar nostalgische plekken zijn. Dit ligt voornamelijk door de verouderde graphics en het gebrek aan AI. In bv de scene waarbij je in het pretpark uit Pinocchio komt is er geen ziel te bekennen, wat de scene onbedoeld grappig maakt in hoe vreemd het is. Maar ik zal liegen als ik zou zeggen dat ik niet op bepaalde punten een glimlach kreeg wegens de nostalgie, of om hoe ze bepaalde elementen uit de films konden verwerken als obstakel. Ik was bang dat Dream Drop Distance alleen maar oude levels ging terugbrengen, maar met uitzondering van een paar bekende gebieden bood een groot deel van de game nieuwe omgevingen.
Kingdom Hearts geneigd te experimenteren met nieuwe gameplay elementen in zijn 'spin-off' titels. Soms werken ze, soms niet. In Dream Drop Distance heb je bv Reality Shifts: sierlijke genadeklappen die je regelmatig kan gebruiken. In ieder level is de Reality Shift anders, zowel visueel als de toetsencombinaties die je moet doen. Zo moest je in het Fantasia level toetsen op de muziek intikken of in het Musketeer level kon je kiezen tussen striptekeningen etc. Dit was een leuke toevoeging die deze game een laagje vernieuwing gaf zonder dat het te ver afweek. Waar Dream Drop Distance wel vreemde keuzes maakte was in het Drop systeem en met Spirits. In plaats van 2 losse campaigns te hebben , 1 voor Sora en 1 voor Riku, moet je ze allebei door elkaar spelen. Ze hebben echter een tijdlimiet gezet voor als je te lang in de campaign van een character zit (die je overigens met items kunt beïnvloeden). Persoonlijk vond ik dit maar vreemd en immersie brekend. Het verstoorde meestal mijn speelplezier in een level omdat je abrupt eruit word gehaald. Ik moest op gegeven moment zelfs een lange boss opnieuw doen omdat ik in de laatste health bar Dropte. Het voordeel aan het systeem is dat de verhaallijn van Riku en Sora redelijk gelijk lopen, ipv Birth By Sleep waar je tweemaal opnieuw bij het begin moet beginnen om de rest van het verhaal te zien.
Maar de Spirits… phoew, deze vond ik ronduit slecht en kan er weinig positiefs over zeggen. Dit zijn (bij gebrek aan betere vergelijking) Pokemon achtige figuren die Sora/Riku steunen tijdens het vechten. Je kunt ze trainen, kleuren aanpassen en ze een naam geven. Waar Spirits de fout ingaan is dat ze geheel de allies vervangen: geen Donald en Goofy meer, geen zij aan zij met Phoebes tegen Frollo’s handlangers vechten of andere leuke team ups. Alleen met je Spirits. Hierdoor voelde ik me minder betrokken in de werelden omdat, zodra een cutscene voorbij was, de AI ook verdween. Maar waar het helemaal frustrerend werd is de negatieve invloed die het heeft op je abilities. In tegenstelling tot de voorgaande games zijn de Spirits nu degene die abilities leren. Als je bv Second Chance, Leaf Bracer en Once More wilt gebruiken (die je hard gaat nodig hebben voor de eindbazen) dan moet je Spirits in je team hebben die deze abilities dragen. Om abilities aan te leren kun je een tijdje met ze vechten of ze eten voeren, maar de meest effectieve methode is om minigames met ze te spelen. Op gegeven moment kwam het deuntje dat je bij de minigames hoorde me de neus uit, evenals dat de minigames zelf ook snel gingen vervelen. Als Spirits een bonus waren zoals Summons dan waren ze leuk geweest, maar omdat ze allies vervangen en het ability systeem ten slechte aanpassen zijn ze meer een frustratie dan plezier. Voor mij was dit daarom de hoofdreden het geen 4* of hoger te geven.
Wat het verhaal betreft zal ik eerlijk zeggen zeker 70% te hebben overgeslagen. Ik weet niet of dat persé aan dit deel ligt, maar ik kon er gewoon geen interesse voor vinden. De personages zijn te 1-dimensionaal, teveel zoetsappige dialogen met overvloed aan expositie, met een verhaal dat onnodig rommelig en verwarrend is. Disneyfilms staan bekend om simpele verhalen voor alle leeftijden. Ik vind het daarom raar dat een crossover waar Disney op de voorgrond staat ervoor kiest om zo’n verwarrend, complex verhaal te maken. Wanneer je eenmaal in de Disneywerelden bent en de game neemt zichzelf niet zo serieus dan is het vermakelijk om te zien (vond voornamelijk de scene uit het Musketeer level grappig waarin Goofy een heldendaad probeerde te doen), maar de Disneymomenten en komedie waren dit keer ver op de achtergrond gezet. In plaats daarvan allerlei waren er allerlei expositie speeches van Xehanort en Yen Sid. Ik raakte hier snel op uitgekeken en ik ga maar op internet een opsomming zoeken oid.
Dat was meer negativiteit dan ik eigenlijk wil voor deze game. Ik heb me namelijk goed vermaakt met de combat, wanneer je nieuwe werelden verkent of de momenten dat de game zichzelf niet zo serieus nam. Om maar met een positief punt te eindigen: de boss battles waren van goed niveau. Boss battles zijn sowieso één van de sterke punten in de Kingdom Hearts reeks. Hier wisselde het niveau wissen “wel aardig” tot ” holy f*** shit, wat intens!”. Voornamelijk de laatste reeks bosses konden zenuwslopend zijn op Proud mode. De muziek is sfeervol, de vormgeving laat zich op deze punten van een extra creatieve kant zien, ze zijn uitdagend en de battles waren gewoon heel leuk om te doen. De eindbaas was weer een fijne afsluiter voor de reeks en ik ben benieuwd hoe deel III de bosses gaat doen.
Ik ben blij deze alsnog te hebben gespeeld voordat ik deel III ging doen. Hit en miss qua nieuwe gameplay elementen en cutscenes, maar wanneer het werkt is het leuk om te doen.
3,5*
Qua gameplay is Dream Drop Distance heel vergelijkbaar met Birth By Sleep: de game maakt gebruik van een deck-systeem. Je kunt het deck met allerlei aanvallen, spreuken of items vullen. Aanvallen hebben echter een cooldown, waardoor je tactisch moet nadenken over wat je in je dek doet en wanneer het te gebruiken. Dit systeem werkte goed in Birth By Sleep en het werkt hier ook goed. Je hebt een grote keuze aan verschillende aanvallen die je gaandeweg krijgt waardoor ik me geroepen voelde te experimenteren met veel decks, om te zien wat het beste werkte. Ditmaal vecht je tegen Dream Eaters, die verder hetzelfde functioneren als Heartless. Er is een grote variatie in de designs en het gedrag van deze vijanden, wat het vechtsysteem vers hield van begin tot eind.
Wederom reis je door een aantal Disneywerelden en een aantal Kingdom Hearts original werelden. De werelden ogen helaas weer wat leegles en levenloos, zelfs wanneer het duidelijke knipogen naar nostalgische plekken zijn. Dit ligt voornamelijk door de verouderde graphics en het gebrek aan AI. In bv de scene waarbij je in het pretpark uit Pinocchio komt is er geen ziel te bekennen, wat de scene onbedoeld grappig maakt in hoe vreemd het is. Maar ik zal liegen als ik zou zeggen dat ik niet op bepaalde punten een glimlach kreeg wegens de nostalgie, of om hoe ze bepaalde elementen uit de films konden verwerken als obstakel. Ik was bang dat Dream Drop Distance alleen maar oude levels ging terugbrengen, maar met uitzondering van een paar bekende gebieden bood een groot deel van de game nieuwe omgevingen.
Kingdom Hearts geneigd te experimenteren met nieuwe gameplay elementen in zijn 'spin-off' titels. Soms werken ze, soms niet. In Dream Drop Distance heb je bv Reality Shifts: sierlijke genadeklappen die je regelmatig kan gebruiken. In ieder level is de Reality Shift anders, zowel visueel als de toetsencombinaties die je moet doen. Zo moest je in het Fantasia level toetsen op de muziek intikken of in het Musketeer level kon je kiezen tussen striptekeningen etc. Dit was een leuke toevoeging die deze game een laagje vernieuwing gaf zonder dat het te ver afweek. Waar Dream Drop Distance wel vreemde keuzes maakte was in het Drop systeem en met Spirits. In plaats van 2 losse campaigns te hebben , 1 voor Sora en 1 voor Riku, moet je ze allebei door elkaar spelen. Ze hebben echter een tijdlimiet gezet voor als je te lang in de campaign van een character zit (die je overigens met items kunt beïnvloeden). Persoonlijk vond ik dit maar vreemd en immersie brekend. Het verstoorde meestal mijn speelplezier in een level omdat je abrupt eruit word gehaald. Ik moest op gegeven moment zelfs een lange boss opnieuw doen omdat ik in de laatste health bar Dropte. Het voordeel aan het systeem is dat de verhaallijn van Riku en Sora redelijk gelijk lopen, ipv Birth By Sleep waar je tweemaal opnieuw bij het begin moet beginnen om de rest van het verhaal te zien.
Maar de Spirits… phoew, deze vond ik ronduit slecht en kan er weinig positiefs over zeggen. Dit zijn (bij gebrek aan betere vergelijking) Pokemon achtige figuren die Sora/Riku steunen tijdens het vechten. Je kunt ze trainen, kleuren aanpassen en ze een naam geven. Waar Spirits de fout ingaan is dat ze geheel de allies vervangen: geen Donald en Goofy meer, geen zij aan zij met Phoebes tegen Frollo’s handlangers vechten of andere leuke team ups. Alleen met je Spirits. Hierdoor voelde ik me minder betrokken in de werelden omdat, zodra een cutscene voorbij was, de AI ook verdween. Maar waar het helemaal frustrerend werd is de negatieve invloed die het heeft op je abilities. In tegenstelling tot de voorgaande games zijn de Spirits nu degene die abilities leren. Als je bv Second Chance, Leaf Bracer en Once More wilt gebruiken (die je hard gaat nodig hebben voor de eindbazen) dan moet je Spirits in je team hebben die deze abilities dragen. Om abilities aan te leren kun je een tijdje met ze vechten of ze eten voeren, maar de meest effectieve methode is om minigames met ze te spelen. Op gegeven moment kwam het deuntje dat je bij de minigames hoorde me de neus uit, evenals dat de minigames zelf ook snel gingen vervelen. Als Spirits een bonus waren zoals Summons dan waren ze leuk geweest, maar omdat ze allies vervangen en het ability systeem ten slechte aanpassen zijn ze meer een frustratie dan plezier. Voor mij was dit daarom de hoofdreden het geen 4* of hoger te geven.
Wat het verhaal betreft zal ik eerlijk zeggen zeker 70% te hebben overgeslagen. Ik weet niet of dat persé aan dit deel ligt, maar ik kon er gewoon geen interesse voor vinden. De personages zijn te 1-dimensionaal, teveel zoetsappige dialogen met overvloed aan expositie, met een verhaal dat onnodig rommelig en verwarrend is. Disneyfilms staan bekend om simpele verhalen voor alle leeftijden. Ik vind het daarom raar dat een crossover waar Disney op de voorgrond staat ervoor kiest om zo’n verwarrend, complex verhaal te maken. Wanneer je eenmaal in de Disneywerelden bent en de game neemt zichzelf niet zo serieus dan is het vermakelijk om te zien (vond voornamelijk de scene uit het Musketeer level grappig waarin Goofy een heldendaad probeerde te doen), maar de Disneymomenten en komedie waren dit keer ver op de achtergrond gezet. In plaats daarvan allerlei waren er allerlei expositie speeches van Xehanort en Yen Sid. Ik raakte hier snel op uitgekeken en ik ga maar op internet een opsomming zoeken oid.
Dat was meer negativiteit dan ik eigenlijk wil voor deze game. Ik heb me namelijk goed vermaakt met de combat, wanneer je nieuwe werelden verkent of de momenten dat de game zichzelf niet zo serieus nam. Om maar met een positief punt te eindigen: de boss battles waren van goed niveau. Boss battles zijn sowieso één van de sterke punten in de Kingdom Hearts reeks. Hier wisselde het niveau wissen “wel aardig” tot ” holy f*** shit, wat intens!”. Voornamelijk de laatste reeks bosses konden zenuwslopend zijn op Proud mode. De muziek is sfeervol, de vormgeving laat zich op deze punten van een extra creatieve kant zien, ze zijn uitdagend en de battles waren gewoon heel leuk om te doen. De eindbaas was weer een fijne afsluiter voor de reeks en ik ben benieuwd hoe deel III de bosses gaat doen.
Ik ben blij deze alsnog te hebben gespeeld voordat ik deel III ging doen. Hit en miss qua nieuwe gameplay elementen en cutscenes, maar wanneer het werkt is het leuk om te doen.
3,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.