Eternal Darkness: Sanity's Requiem (2002)
mijn stem
23 stemmen
Nintendo GameCube
Action / Adventure
single player
Ontwikkeld door Silicon Knights
Uitgegeven door Nintendo
Je speelt Alexandra Roivas die de dood van haar opa onderzoekt. Het boek dat ze leest: The Tome of Eternal Darkness brengt haar op weg en ontdekt ze een mysterie van een soort god uit een andere wereld. De game leid je door tombes en verschillende wereldjaren met personages die je helpen of in de weg staan. De game bevat tricks die de gamer laat twijfellen of het allemaal wel echt gebeurt is.
3
Fonzzz002 (crew)
geplaatst: 18 oktober 2018, 11:02 uur
Een game met een aantal interessante dingen erin, maar er waren iets teveel minpunten die de ervaring belemmerde. Op papier klinken de meeste dingen die de game probeert gaaf, maar in de uitwerking wilde het niet goed aanslaan bij mij.
Soortgelijk als Undertale en Chrono Trigger is de beste manier om Eternal Darkness waarschijnlijk gespeeld te hebben om het destijds te hebben gedaan, zonder er verder bekend mee te zijn. Nu heb ik heel wat video’s gezien die uitgebreid het over de sanity functie hadden. Deze video’s hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar de game, maar het is daarentegen ook de reden dat de sanity functie weinig verrassingen meer voor me had en het daardoor meer een klein geinigheidje werd dan een indrukwekkende verrassing. Dat terzijde, het sanity systeem is inderdaad heel origineel. Ik zou geen game kunnen noemen met een soortgelijke functie. Voor wie er niet bekend mee is: in Eternal Darkness maak je gebruik van een “sanity meter”. Hoe meer monsters je ziet, hoe leger de meter wordt. Vanaf een bepaald punt gaan de characters hallucineren en word weleens de 4e muur gebroken: er ontstaan plots intentionele glitches, menu’s die niet meer doen wat ze horen te doen (zoals dat je save file plots verwijderd word of de game lijkt te resetten), dingen in de omgeving die vreemd zijn of zelfs je tv die plots op mute word gezet of zogenaamd uitvalt. Dit zijn hele creatieve ‘straffen’’ die eigenlijk zo leuk waren dat ik met opzet de sanity laag hield.
Als je er streng naar kijkt dan is de sanity een geinige bonus, maar nergens voelde het echt aan als een noodzaak voor de gameplay. Ja, als de meter leeg is verliest je na verloop van tijd ook health maar dit gebeurde me weinig, zelfs toen ik met opzet de sanity niet herstelde. Dus na verloop van tijd besteedde ik weinig aandacht meer voor de sanity en focuste ik me op de andere aspecten van de game zoals het verhaal, de combat en de puzzels. Alle 3 deze punten begonnen heel aardig en hebben leuke ideeën erin verwerkt, maar de elementen vond ik niet sterk genoeg voor de volle 7-10 uur die je in een sessie moet steken en de game werd simpelweg teveel van hetzelfde. Het combat systeem is vergelijkbaar met Silent Hill of Obscure, maar het heeft een uniek laagje eroverheen gekregen: je kunt je aanvallen richten op specifieke ledenmaten, wat voor andere technieken kan zorgen dan ik gewend ben. Soms moest ik mezelf herpositioneren of de richting van mijn aanval aanpassen om een beter effect te hebben. Dit zat veel fijner in elkaar dan het matige button mashen dan ik van dit soort type games gewend ben en de besturing werkte merendeels soepel mee. Het herladen ging wat slordig en spreuken namen teveel tijd in beslag, maar los daarvan werkte de combat prima. Je vecht echter de hele tijd tegen dezelfde monsters in dezelfde omgevingen, zonder goede afwisseling. En wanneer de game nieuwe monsters introduceerde waren deze eerder bullet-sponges met een irritante technieken, waarbij ik steeds een stukje van/naar ze moest rennen, dan dat het leuke uitdagingen waren.
Op het eerste gezicht zijn de puzzels leuk: je word aangemoedigd alle gebieden goed te verkennen voor belangrijke items en je hebt allerlei verschillende spreuken tot je beschikking, die nodig zijn voor het oplossen van problemen. Maar na verloop van tijd werden ‘puzzels’ eerder alle spreuken in alle kleuren en maten proberen tot er eindelijk eentje werkte. Er waren zelfs momenten dat ik gelijk met de goede spreuk begon, maar omdat mijn timing niet goed was of niet de juiste kleur had werkte het niet, zonder dat de game mij over deze fouten feedback gaf. Het is dat ik op gegeven moment een guide erbij haalde anders was er kans dat ik vastliep.
Nogmaals: het verhaal begint interessant en heeft aardige ideeën erin. Wat me bevalt is hoe je door allerlei verschillende tijden en locaties gaat, en ze allemaal logisch samenhangen; ieder level speel je een ander character in een ander tijdperk, maar de moeilijkheidsgraad groeit prettig met ieder personage mee. De personages missen echter bijna allemaal een persoonlijkheid en dingen lijken hun maar te overkomen zonder dat ze er bij stilstaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Ze kwamen allemaal wat plat en oninterresant over, geen diepgang, waardoor het verhaal waarin ze meedoen er erg onder lijd. Het komt uiteindelijk neer op een cliché “stop het kwaad dat de wereld wilt overnemen” verhaal. Op gegeven moment verloor ik mijn interesse voor de cutscenes.
Het viel enigszins tegen in vergelijking met de verwachtingen die ik had, maar het was wel leuk om geprobeerd te hebben (al was het voornamelijk om de sanity in werking te zien gaan). Aardig combat, al word het te repetitief. Verhaal heeft aardige ideeën, al zijn de personages niet interessant. Puzzels beginnen aardig, al werden ze later wat vervelend.
2,5*
Soortgelijk als Undertale en Chrono Trigger is de beste manier om Eternal Darkness waarschijnlijk gespeeld te hebben om het destijds te hebben gedaan, zonder er verder bekend mee te zijn. Nu heb ik heel wat video’s gezien die uitgebreid het over de sanity functie hadden. Deze video’s hebben mij nieuwsgierig gemaakt naar de game, maar het is daarentegen ook de reden dat de sanity functie weinig verrassingen meer voor me had en het daardoor meer een klein geinigheidje werd dan een indrukwekkende verrassing. Dat terzijde, het sanity systeem is inderdaad heel origineel. Ik zou geen game kunnen noemen met een soortgelijke functie. Voor wie er niet bekend mee is: in Eternal Darkness maak je gebruik van een “sanity meter”. Hoe meer monsters je ziet, hoe leger de meter wordt. Vanaf een bepaald punt gaan de characters hallucineren en word weleens de 4e muur gebroken: er ontstaan plots intentionele glitches, menu’s die niet meer doen wat ze horen te doen (zoals dat je save file plots verwijderd word of de game lijkt te resetten), dingen in de omgeving die vreemd zijn of zelfs je tv die plots op mute word gezet of zogenaamd uitvalt. Dit zijn hele creatieve ‘straffen’’ die eigenlijk zo leuk waren dat ik met opzet de sanity laag hield.
Als je er streng naar kijkt dan is de sanity een geinige bonus, maar nergens voelde het echt aan als een noodzaak voor de gameplay. Ja, als de meter leeg is verliest je na verloop van tijd ook health maar dit gebeurde me weinig, zelfs toen ik met opzet de sanity niet herstelde. Dus na verloop van tijd besteedde ik weinig aandacht meer voor de sanity en focuste ik me op de andere aspecten van de game zoals het verhaal, de combat en de puzzels. Alle 3 deze punten begonnen heel aardig en hebben leuke ideeën erin verwerkt, maar de elementen vond ik niet sterk genoeg voor de volle 7-10 uur die je in een sessie moet steken en de game werd simpelweg teveel van hetzelfde. Het combat systeem is vergelijkbaar met Silent Hill of Obscure, maar het heeft een uniek laagje eroverheen gekregen: je kunt je aanvallen richten op specifieke ledenmaten, wat voor andere technieken kan zorgen dan ik gewend ben. Soms moest ik mezelf herpositioneren of de richting van mijn aanval aanpassen om een beter effect te hebben. Dit zat veel fijner in elkaar dan het matige button mashen dan ik van dit soort type games gewend ben en de besturing werkte merendeels soepel mee. Het herladen ging wat slordig en spreuken namen teveel tijd in beslag, maar los daarvan werkte de combat prima. Je vecht echter de hele tijd tegen dezelfde monsters in dezelfde omgevingen, zonder goede afwisseling. En wanneer de game nieuwe monsters introduceerde waren deze eerder bullet-sponges met een irritante technieken, waarbij ik steeds een stukje van/naar ze moest rennen, dan dat het leuke uitdagingen waren.
Op het eerste gezicht zijn de puzzels leuk: je word aangemoedigd alle gebieden goed te verkennen voor belangrijke items en je hebt allerlei verschillende spreuken tot je beschikking, die nodig zijn voor het oplossen van problemen. Maar na verloop van tijd werden ‘puzzels’ eerder alle spreuken in alle kleuren en maten proberen tot er eindelijk eentje werkte. Er waren zelfs momenten dat ik gelijk met de goede spreuk begon, maar omdat mijn timing niet goed was of niet de juiste kleur had werkte het niet, zonder dat de game mij over deze fouten feedback gaf. Het is dat ik op gegeven moment een guide erbij haalde anders was er kans dat ik vastliep.
Nogmaals: het verhaal begint interessant en heeft aardige ideeën erin. Wat me bevalt is hoe je door allerlei verschillende tijden en locaties gaat, en ze allemaal logisch samenhangen; ieder level speel je een ander character in een ander tijdperk, maar de moeilijkheidsgraad groeit prettig met ieder personage mee. De personages missen echter bijna allemaal een persoonlijkheid en dingen lijken hun maar te overkomen zonder dat ze er bij stilstaan, als je begrijpt wat ik bedoel. Ze kwamen allemaal wat plat en oninterresant over, geen diepgang, waardoor het verhaal waarin ze meedoen er erg onder lijd. Het komt uiteindelijk neer op een cliché “stop het kwaad dat de wereld wilt overnemen” verhaal. Op gegeven moment verloor ik mijn interesse voor de cutscenes.
Het viel enigszins tegen in vergelijking met de verwachtingen die ik had, maar het was wel leuk om geprobeerd te hebben (al was het voornamelijk om de sanity in werking te zien gaan). Aardig combat, al word het te repetitief. Verhaal heeft aardige ideeën, al zijn de personages niet interessant. Puzzels beginnen aardig, al werden ze later wat vervelend.
2,5*
* denotes required fields.
* denotes required fields.