Borderlands 2 (2012)

mooie grote game, groot verhaal met wel goede graphics.
vele wapens om te bemachtigen maakt alles wel groot,
mijn 4,5 voor het verhaal en de speelstijl.

De afgelopen twee weken intensief in de wereld van Borderlands 2 gedoken en in die tijd dus de main story doorlopen + 89 side missions (hoeveel zijn het er eigenlijk? ik lees overal wat anders). Wauw, ik heb me hier echt gruwelijk goed mee vermaakt. Verschilt dit echt zoveel met het eerste deel of heb ik die destijds te vroeg afgeschreven? Ik zie mij 'm helaas niet opnieuw oppakken, vooral omdat het verhaal in dit deel (begrijpelijk) compleet wordt gespoilerd en omdat dit deel volgens zowat iedereen all-round de betere is. Weinig zin om deel 1 dan alsnog te spelen denk ik dan, helaas.

Maar zoals eerder gezegd is de humor hier vaak ge-wel-dig en werkt het 'grinden' echt heerlijk met een gezonde dosis verslaving. Wat ben ik blij dat ik Zer0 gekozen heb vanwege zijn special ability. Deception is echt onmisbaar gebleken voor mij en ik zou niet weten hoe ik me in bepaalde situaties eruit had gered als ik een andere character was. Many Must Fall is inderdaad echt retehandig.

Ik moet echt hard nadenken om tot nadelen te komen en dan heb ik er op 't moment van schrijven maar één: dat je niet naar elk ontdekt gebied kunt fast travelen, zoals zowat elke RPG. En @Aazhyd, er zijn inderdaad meerdere punten om je het gebied uit te sturen, maar niet meerdere punten die je het gebied insturen. Soms had ik een paar fetch quests bijv. waarbij ik een heel stuk moest lopen en weer het stuk terug, tot ik een fast travel point zag.

Wapens, wapens en nog eens wapens.

Van de week eindelijk uitgespeeld; niet normaal hoeveel content deze game heeft om je mee zoet te houden.

Ik heb eerlijk gezegd nooit de hype hieromheen begrepen en stelde het spelen hiervan dan ook lange tijd uit, maar uit verveling toch eraan begonnen. Hieruit moet ik concluderen dat het echt verslavend goed is, wat terecht de hype rechtvaardigt.

Qua verhaal vind ik het dan weer niet zo boeiend. Het zijn voor mij meer de personages die voor de nodige reuring zorgen. Het begint gelijk al op de manier waarop ze geïntroduceerd worden. Dit niveau wordt in stand gehouden door geweldige dialogen en een flinke scheut humor. Zelfs de zijmissies zijn van toegevoegde waarde en leiden ertoe dat je als speler helemaal één wordt met de wereld.

De gameplay is sterk. Zelf heb ik - n.a.v. meerdere positieve berichten - met de assassin Zer0 gespeeld, wat een erg tof personage is door zijn vaardigheden en de haiku's die hij tijdens gevechten eruit gooit. Maar de talloze wapens stelen de show. Ik heb begrepen dat Gearbox een soort van wapengenerator in de game heeft gestopt die een willekeur aan wapens creëert. Dat heeft perfect uitgepakt, aangezien ik steeds bezig was om wapens met elkaar te vergelijken en de beste daaruit te kiezen.

De cell shaded graphics dig ik wel, omdat het voor een fijne cartoony look zorgt die gepaard gaat met de stijl van de game. Hierbij is de variatie aan gebieden een welkome aanvulling, hierdoor voelt het niet aan als te veel van hetzelfde.

Al met al erg geslaagd te noemen. Ik hou het denk ik wel bij één speelbeurt, omdat de verslavingsfactor te hoog is. Wel kijk ik vast uit naar Borderlands: The Pre-Sequel! (2014).

Dikke 4,0 sterren.

Fantastisch leuke shooter, redelijke RPG.

Ook ik heb, na ongeveer 30 uurtjes knallen, Borderlands 2 inmiddels uitgespeeld. Wat een heerlijke game!

Het overgrote deel van de game ben je aan het knallen, en dit werkt als een trein. De combat is intens, met sterke uitdagende boss fights. Er is een grote variatie aan vijanden en een nog grotere variatie aan guns, ook het looten in de game werkt goed en zeer verslavend!

Het levelen en uitbouwen van je character in verschillende skilltrees werkt ook zeer goed, en motiveert genoeg om het schieten niet gauw repetitief of saai te laten worden.

De (grafische) stijl van de game is natuurlijk origineel en (humoristisch) vermakelijk. Desondanks, of juist hierdoor, vond ik de wereld niet heel interessant en ervoer ik weinig binding met personages. Het plot is sterk en wordt goed verteld aan de hand van de super toffe story missions, maar ik mis toch een stuk binding met de wereld, haar omgevingen, lore en personages. Hierdoor voelde ik niet de behoefte om veel te exploren of side missions te doen.

Voor mij is de game toch echt meer shooter dan RPG, je bent toch wel gewoon 90% van de tijd (hersenloos) aan het knallen. Dit maakt het toch ietwat repetitief, en maakte de ervaring voor mij iets minder boeiend en de game iets minder sterk.

Heerlijke shooter actie, een goed level en loot systeem, een goede story en leuke wereld vormen een goede game! Het RPG sausje tilt de game naar een hoger plan, maar doordat het bij een sausje blijft, is Borderlands 2 voor mij geen perfecte game.

Ik twijfel tussen 4* en 4,5*, maar neig toch net wat meer naar de 4,5*!

Op de dag van lancering aangeschaft voor de PS3. In de zomer van 2014 opnieuw aangeschaft voor PC. Met de monumentale speeltijd op de PS3 niet meegerekend, heb ik op de PC een kleine 260 uur op Pandora doorgebracht. Een ongekende speelduur voor mijn doen. Ik wóón er zo onderhand. En nog steeds geen recensie van mijn hand. Ga ik even wat aan doen.

Wat computerspelletjes betreft worden er uiterst sporadisch games uitgebracht die een nieuwe (al dan niet persoonlijke) standaard zetten. Tales of Symphonia, bijvoorbeeld, werd qua personages en epische schaal de standaard waartegen ik alle hieropvolgende RPG's afzette. Het gevoel van avontuur werd vervolgens overtroffen door Skyrim, en Mass Effect liet me nóg meer meeleven met de personages, enzovoort.

Eind jaren '90 zette Unreal Tournament mijn standaard voor het first person shooter genre. Dat wil zeggen, het 'subgenre' dat zich voornamelijk op 'hersenloos' knallen richt. (Half-Life 2 zette de standaard voor shooters met een strak verhaal, die een kleine 10 jaar later werd verpletterd door het fenomenale Bioshock: Infinite.)

En in 2012 werd dus mijn standaard wederom opnieuw gezet door Borderlands 2 (B2), op het gebied van RPG's én FPS. Laat ik eerst voorop zetten dat B2 vooral een FPS is. Want hoe uitgebreid de RPG-elementen ook zijn, je hebt hier weinig te zoeken als je een roleplayer bent die niet van schieten houdt. B2 is een digitale schiettent tot in het uiterste, waarbij het slagveld zich uitstrekt van kleinschalige fabriekjes tot arena's en grote stoffige vlaktes. Het schietgenre openbaart zich in B2 in al zijn facetten. De besturing werkt als een trein en is zeer gebalanceerd - het voelt niet te lomp en ook zeker niet te licht. Precies goed en makkelijk op te pakken. De kogels die je afvuurt komen ook echt áán bij je tegenstander, in plaats van dat ze plotseling in je tegenstander verdwijnen zonder enige bevestigende animatie. Of zoiets.

Het RPG gedeelte is, zoals gezegd, voor mij ook erg bevredigend. Visueel is het iedere keer weer een kleine feestje als de Level Up-letters op je scherm geknald worden. Ook het uitbouwen van je skill tree geeft vaak aardig wat voldoening (ook al merk ik van sommige skills niet direct het effect ervan). Het looten en verzamelen is uiteindelijk datgene wat de game verslavend maakt. Om een of andere reden kan ik mijn lol op met alle challenges, waarmee je BadAss Ranks kunt verdienen. Want hoe graag wil ik wel niet mijn reload speed of maximum health verhogen? Je werd er bijna graaierig van. Ook het zoeken naar net dat ene unieke wapen of schild hield me soms wel een tijdje zoet.

Verhaaltechnisch is het allemaal maar zo-zo, niet slecht, maar zeker niet hoogwaardig. Hoeft ook niet. Het gaat er vooral om hoe dat verhaaltje is ingekleurd. En dat inkleuren wordt succesvol gedaan door enkele mooie personages en - vooral - de humor. De vier protagonisten uit het origineel zijn een beetje saaiig, maar antagonist Jack is met afstand de meest vermakelijk schurk (of überhaupt het meest vermakelijk gamepersonage) ooit. Het sarcasme druipt van bijna iedere zin, en de spaarzame momenten dat Jack wel degelijk de controle aan het verliezen is (zoals in de missie waarin je Jack's standbeelden moet vernietigen) zijn bijzonder krachtig. De game kent veel meer van die mooie momenten trouwens: Roland's woorden "A Siren." en Lilith's daaropvolgende "'Sup" als Sanctuary de lucht in gaat blijven cool, het tragische lot van Bloodwing en Mordecai's reactie daarop is hartverscheurend, en je hebt toch met Claptrap te doen als 'ie voor die brede trap staat te tieren. Mooie momenten.

En dan nog de humor, die ik enorm kon waarderen. Veelzeggend, voor een zuurpruim als ik, want humor in games vind ik vaak niet de moeite waard. Maar hier had de humor toch een klik met mij. De intens emotionele hoge kreetjes van die psycho midgets zorgen iedere keer weer voor een glimlach, Tiny Tina is sowieso legendarisch, en er zitten een paar pareltjes van oneliners in. (Met name de dienstmedelingen van de Hyperion Female Announcer zijn kleine meesterwerkjes. "A dying puppy. A baby in tears. If the previous statements elicited any emotional reaction, report to your supervisor for summary destruction." (Dit gaat dus over de robots met kunstmatige intelligentie in dienst van Hyperion. Of deze: "Several engineers have reported concerns that they may be working for, quote, the bad guy. Needless to say, these claims are ludicrous, and further accusations to the contrary will result in public executions of the accuser’s loved ones." Er zijn nog véél meer van dit soort grappen. Dit soort satire op de werkvloer en technologische dingetjes gaan er bij mij gretig in.

B2 is enorm, echt enorm. Terwijl het hoofdverhaal zo uitgespeeld is, heb je nog een hele wagonlading aan zijmissies en gebieden om te ontdekken. Je blijft dingen ontdekken. En alsof dat nog niet genoeg is, kent B2 ook een rist uitbreidingen die absoluut niet onderdoen voor de hoofdgame. Met name het veelgeprezen Tiny Tina's Assault on Dragon Keep is een waardevolle aanvulling: totaal anders in sfeer, inventief, met enkele van de grappigste oneliners van de hele game (die natuurlijk vooral van Tiny Tina komen), hordes aan vijanden waar je je helemaal scheel aan schiet, en voor een add-on indrukwekkend uitgebreid.

En heb je de Normal Mode uitgespeeld, dan kun je daaropvolgend respectievelijk de True Vault Hunter Mode en de Ultimate Vault Hunter Mode spelen. De game begint wat mij betreft pas écht bij de Ultimate Vault Hunter Mode. Niet alleen zijn de vijanden vreselijk taai, ze regenereren ook nog eens health. En heerlijk om je wapens op leeg te schieten.

De kleine bugs die de game kent (soms raap je niet automatisch munitie en geld op, je character heeft soms nogal moeite om kleine drempeltjes over te stappen) worden volledig overschaduwd door alles wat ik hierboven al genoemd heb. Zoals al eerder gezegd: een nieuwe standaard waartegen ik alle volgende shooters en RPG's mee ga vergelijken. Maarre... Ik zie dat Steam klaar is met downloaden van de eerste Borderlands. Dus ik kruip weer terug onder mijn steen.

Borderlands 2 een hele poos terug uitgespeeld, maar nog geen review geschreven, omdat ik nog niet door alle DLC heen was. Maar de DLC waar ik nu in zit was zo super gaar dat ik het spel lange tijd heb laten liggen en nu wilde ik het even oppakken, weer maar nah.

Sowieso heb ik een beetje een haat/liefde verhouding met Borderlands 2. De gunplay is fantastisch en de variatie aan guns ook. Echter is het MMORPG model echt tergend inmiddels. Fetch quest na fetch quest na fetch quest. De main mission zijn tof en bevatten veel humor, maar alles daaromheen is vooral herhaling.

Main missie in dungeon > eindelijk dungeon klaar na 2 uur > fetch quest in dezelfde dungeon.

Dat mag echt zoveel beter. Dan is de Scarlet Booty DLC wel een leuke uitbreiding en Campaign of Carnage ook als je alle side content skipped. De Big Game Hunt DLC was echter zo inspiratieloos met vreselijke mobs dat het wel ff klaar is. Die andere 2 DLC's komen later wel. (Tiny Tina omdat dat volgens iedereen de beste DLC ooit is en Commander Lilith omdat het een inleiding is naar BL3).