Dishonored (2012)

Veel leuker op PC wegens de snelle save button wat voor mij noodzakelijk is in Stealth games. Uitgespeeld op High Chaos. Volgende keer op Low + DLC missies

Vandaag ook maar eens uitgespeeld. Netjes op tijd voor deel 2 die ik voorlopig wel niet zal kunnen spelen vanwege de specs., maar goed...

Ik ben overigens behoorlijk slecht in Stealth games. Voor mij dus ook het High Chaos einde. Maar dat mag niet deren want de gameplay is dermate sterk (en gewoon leuk) dat ik zeker nog eens een nieuwe poging waag op een beter einde. Sowieso vond ik het hele Chaos mechanisme erg goed bedacht - geeft toch weer wat extra's aan het spel en zijn verloop. Alleen had ik soms het idee dat ze er net wat meer hadden kunnen dan.

Verhaal was ik minder van onder de indruk - beetje heel erg cliche zonder echt interessant te zijn (en ook behoorlijk voorspelbaar) - maar de sfeer weer des te meer. Ik had werkelijk het hele spel een soort van bedrukt gevoel - niet alleen vanwege de sombere, bedrukte sfeer in de bijna vervallen stad, maar ook door de diverse karakters. Ik had werkelijk het idee dat ik niemand, maar dan ook echt niemand kon vertrouwen. Zelfs niet in de thuisbasis.

Ben in ieder geval wel benieuwd naar de DLC en het vervolg.

Als het van alle media juist games zijn die je het best naar een andere wereld kunnen meenemen, dan is het van alle games misschien Dishonored die dat het beste illustreert: Dunwall is één van de meest overtuigende plaatsen die ik op het scherm heb gezien, een stad die uitzonderlijk mooi is in al zijn lelijkheid. Deze stad is in z'n geheel gecorrumpeerd, van de walvisvaarders die met de creperende zoogdieren op dek de haven binnenvaren, tot de distilleerders die een geneesmiddel tegen de pest verwateren om er meer van te verkopen; van de adel die feesten organiseert terwijl de armen hun huizen uit worden gezet, tot de machthebbers die jou van een moord beschuldigen die zijzelf beraamd hebben. Dit alles in een setting die doet denken aan een victoriaans Londen met fantasy elementen, en verteld met fraaie karakters, die weinig speeltijd krijgen maar toch memorabel zijn.

Dishonored laat spelers hun eigen speelstijl en route door levels kiezen. Het spel probeert je aan te moedigen vooral geweldloos te werk te gaan, maar je tegelijkertijd zo sterk te maken dat het verleidelijk wordt om die kracht te doen gelden. Waarschijnlijk ervaar je dit het best als je in meerdere playthroughs telkens een andere weg door de levels zoekt en stilletjes sluipt waar het kan, maar niet bang bent je pistool en zwaard te gebruiken als het moet. Helaas werken deze keuzemogelijkheden voor mij niet zoals zou moeten: ik neem bij dit soort spellen automatisch de rol aan van een pacifist met obsessief-compulsieve trekken, die bij ontdekking meestal voor een quickload kiest en bij een eerste playthrough ieder level al volledig gestript wil hebben. Op deze manier blijft er weinig te kiezen over: tegenstanders kun je omzeilen of bewusteloos maken, maar ongeveer de helft van de wapens en magie heb ik nooit gebruikt, en doordat ik in ieder level meteen al alle routes wilde zien was het alleen nog de vraag in welke volgorde ik dat zou doen. Ik vond het irritant dat ik in zo'n overtuigende wereld, zelf zo'n ongeloofwaardige rol aannam.

Gelukkig moeten in vrijwel iedere missie één of meer belangrijke karakters worden uitgeschakeld, waarbij de geweldloze manier meestal een specifieke aanpak vraagt. Dit leidde zelfs met mijn speelstijl tot heerlijk onvoorspelbare situaties. Zo speelt één van de beste missies zich af op een gekostumeerd bal, waar ik Lady Boyle, mijn doelwit, al snel tegenkwam. Zij stond wel open voor een nadere kennismaking en liet mij kiezen om met haar naar de muziekkamer of kelder te gaan. Nadat ik onwetend voor de muziekkamer koos, bleek dit de ideale plek om haar te vermoorden, terwijl er in de kelder een man klaar stond om haar te ontvoeren. Hij wilde haar levend en wel voorgoed beminnen op een afgelegen landgoed, dus die moest ik hebben! Er zat nu niets anders op dan Lady Boyle in de muziekkamer te knevelen, haar over mijn schouder te gooien, met een spreuk de tijd stil te zetten en te hopen dat het zou lukken om de kelder te bereiken. Maar op het moment dat ik bij de keldertrap kwam, bleek de spreuk uitgewerkt en zagen de bewakers mij nog net met de gastvrouw over mijn schouder de hoek om verdwijnen. Dit leidde tot een wilde achtervolging richting haar geheime minnaar, die eindigde met een cutscene waarin hij zijn buit rustig overnam, niet bewust van de bewakers die mij op de hielen zaten. Maar: mission accomplished!

Het is een grote kracht dat dit spel vol zit met mogelijkheden voor dit soort emergent gameplay, hoewel het mij dus helaas niet lukte om die optimaal te benutten. En toch ook wel toepasselijk: uiteindelijk is Dunwall een stad waarin iedereen ten onder gaat aan zijn eigen zwakte.

4*

Heb me erg vermaakt met deze game. Zeer solide in elkaar gezet, fijne stealth-gameplay, sfeer, muziek, enz. Gewoon een prima game.

Wat Dishonored ervan weerhoudt beter te zijn is dat het echt veel en veel te makkelijk is. Upgrade je blink, zoek de routes via de daken en ventilatieschachten en je vliegt zo door de levels heen zonder dat iemand je ziet. De hoogste moeilijkheidsgraad maakt vooral uit voor combat, dus zelfs daar is het eigenlijk een eitje om de levels zonder te vechten door te komen. Ik zou hooguit nog een high chaos playthrough voor de lol doen, maar dan ben ik wel echt klaar met deze game. Maar gelukkig is er een deel twee, die ik dan ook zeker ga oppikken als ik hem voor een leuke prijs tegenkom.

Edit: ik zie dat er nog wel wat leuke achievements voor deze game zijn, zoals:

Harm's Way: Cause 5 unintentional suicides
Manipulator: Make others kill 5 of their own allies
Poetic Justice: You neutralized all key targets using indirect means

Misschien toch nog maar een playthrough?

Precies uit het verzinnen en uitvoeren van dergelijke creatieve aanpakken haal je de grootste lol. Het fantastisch uitgekiende leveldesign is er ook op ingericht om je legio mogelijkheden te bieden voor het doorlopen van de levels. Zo'n mansion waarin zich dat gemaskerde feest afspeelt is echt een hoogstaand stukje ontwerp.

Hier had ik veel zin in. Van de makers van Dark Messiah of Might and Magic, één van mijn favoriete first person hack 'n slash games, dus ik had goeie hoop. Nu zal ik nooit beweren dat Dishonored een slecht spel is, want dat is het absoluut niet, maar misschien niet helemaal in mijn straatje. Het begint met het verhaal. Nooit kwam ik er goed in. Het begin wordt vrij gehaast verteld en je wordt gebombardeerd met informatie voordat je eindelijk eens iets van betekenis mag doen. Eenmaal aan je missies begonnen wordt heb je de vrijheid om te doen wat je moet doen op een manier die jij wil, met alle consequenties van dien. An sich is dat een hele olijke aanpak, maar het gebrek aan variatie in de missies en het feit dat stealth voor mij gewoon veel te traag gaat, maakten dit een moeilijke zit voor mij. Op zijn best moest ik denken aan Deus Ex uit 2000, en dat is ook een van mijn favoriete games, maar wellicht dat de setting en ook het gebrek aan een zorgvuldig verteld verhaal me er van weerhielden om echt te genieten van Dishonored.

Ik moet me nog door de DLC heen jagen, maar ik zie wel of ik daar ooit zin in heb. Nu eerst even de geest spoelen met wat actie.

Eindelijk de game uitgespeeld op Ghost. Hoewel ik het een heerlijke uitdaging vond, viel het eigenlijk best mee hoe moeilijk het was. Bij veel levels kan je vrij makkelijk om of boven iedereen langs wandelen. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik de game nu voor de 4de keer ben doorgegaan, dan ken je vrijwel alle mogelijkheden wel.

Dishonored blijft een favoriet. Het verhaal is lekker simpel en het verraad zie je ook al aankomen. Maar het blijft lekker. Krijg daardoor eigenlijk weer zin om gewoon moordend door de game te gaan. Sommige personages verdienen dat wel. De setting blijft genieten en de vele verhalen en informatie die er te vinden is nodigt uit om alles te verzamelen.

Nu op naar deel 2 om daar hetzelfde te doen.

net mee begonnen en kan nu al geen sleutel vinden op naar youtube,ziet er wel cool uit hoop voor die 5 eurie wat plazier te hebben

Laatst weer eens opnieuw gespeeld, viel toch wat tegen, zeker in vergelijking met Prey van Arkane. Vind het een beetje vis noch vlees allemaal.

Ik ben dol op stealthy games, maar de stealth mechanics in dit spel zijn eerlijk gezegd vrij zwak. Shaduwen/licht speelt geen enkele rol, geluid ook niet echt, het hele stealth aspect is eigenlijk volledig cover-based. Wanneer je, net zoals ik, voor een non-lethal/ghost playstyle gaat gaan deze mankementen dan ook al erg snel opvallen. Je wordt dan ook erg gestuurd om je powers te gebruiken om je ongezien door de levels heen te manoeuvreren (ergens logisch natuurlijk), alleen zijn veel van die powers dermate overpowered dat het al gauw saai, eenvoudig en repetitief wordt.

Misschien is een wat agressievere playstyle wel gewoon leuker en/of veelzijdiger en speel ik het spel gewoon ''verkeerd'', maar dat zou dan toch een beetje indruisen tegen het hele ''choose your own playstyle'' principe waar de game voor gaat. In Prey was dit imo echt veel beter uitgewerkt.