Dishonored (2012)

Veel leuker op PC wegens de snelle save button wat voor mij noodzakelijk is in Stealth games. Uitgespeeld op High Chaos. Volgende keer op Low + DLC missies

Vandaag ook maar eens uitgespeeld. Netjes op tijd voor deel 2 die ik voorlopig wel niet zal kunnen spelen vanwege de specs., maar goed...

Ik ben overigens behoorlijk slecht in Stealth games. Voor mij dus ook het High Chaos einde. Maar dat mag niet deren want de gameplay is dermate sterk (en gewoon leuk) dat ik zeker nog eens een nieuwe poging waag op een beter einde. Sowieso vond ik het hele Chaos mechanisme erg goed bedacht - geeft toch weer wat extra's aan het spel en zijn verloop. Alleen had ik soms het idee dat ze er net wat meer hadden kunnen dan.

Verhaal was ik minder van onder de indruk - beetje heel erg cliche zonder echt interessant te zijn (en ook behoorlijk voorspelbaar) - maar de sfeer weer des te meer. Ik had werkelijk het hele spel een soort van bedrukt gevoel - niet alleen vanwege de sombere, bedrukte sfeer in de bijna vervallen stad, maar ook door de diverse karakters. Ik had werkelijk het idee dat ik niemand, maar dan ook echt niemand kon vertrouwen. Zelfs niet in de thuisbasis.

Ben in ieder geval wel benieuwd naar de DLC en het vervolg.

Als het van alle media juist games zijn die je het best naar een andere wereld kunnen meenemen, dan is het van alle games misschien Dishonored die dat het beste illustreert: Dunwall is één van de meest overtuigende plaatsen die ik op het scherm heb gezien, een stad die uitzonderlijk mooi is in al zijn lelijkheid. Deze stad is in z'n geheel gecorrumpeerd, van de walvisvaarders die met de creperende zoogdieren op dek de haven binnenvaren, tot de distilleerders die een geneesmiddel tegen de pest verwateren om er meer van te verkopen; van de adel die feesten organiseert terwijl de armen hun huizen uit worden gezet, tot de machthebbers die jou van een moord beschuldigen die zijzelf beraamd hebben. Dit alles in een setting die doet denken aan een victoriaans Londen met fantasy elementen, en verteld met fraaie karakters, die weinig speeltijd krijgen maar toch memorabel zijn.

Dishonored laat spelers hun eigen speelstijl en route door levels kiezen. Het spel probeert je aan te moedigen vooral geweldloos te werk te gaan, maar je tegelijkertijd zo sterk te maken dat het verleidelijk wordt om die kracht te doen gelden. Waarschijnlijk ervaar je dit het best als je in meerdere playthroughs telkens een andere weg door de levels zoekt en stilletjes sluipt waar het kan, maar niet bang bent je pistool en zwaard te gebruiken als het moet. Helaas werken deze keuzemogelijkheden voor mij niet zoals zou moeten: ik neem bij dit soort spellen automatisch de rol aan van een pacifist met obsessief-compulsieve trekken, die bij ontdekking meestal voor een quickload kiest en bij een eerste playthrough ieder level al volledig gestript wil hebben. Op deze manier blijft er weinig te kiezen over: tegenstanders kun je omzeilen of bewusteloos maken, maar ongeveer de helft van de wapens en magie heb ik nooit gebruikt, en doordat ik in ieder level meteen al alle routes wilde zien was het alleen nog de vraag in welke volgorde ik dat zou doen. Ik vond het irritant dat ik in zo'n overtuigende wereld, zelf zo'n ongeloofwaardige rol aannam.

Gelukkig moeten in vrijwel iedere missie één of meer belangrijke karakters worden uitgeschakeld, waarbij de geweldloze manier meestal een specifieke aanpak vraagt. Dit leidde zelfs met mijn speelstijl tot heerlijk onvoorspelbare situaties. Zo speelt één van de beste missies zich af op een gekostumeerd bal, waar ik Lady Boyle, mijn doelwit, al snel tegenkwam. Zij stond wel open voor een nadere kennismaking en liet mij kiezen om met haar naar de muziekkamer of kelder te gaan. Nadat ik onwetend voor de muziekkamer koos, bleek dit de ideale plek om haar te vermoorden, terwijl er in de kelder een man klaar stond om haar te ontvoeren. Hij wilde haar levend en wel voorgoed beminnen op een afgelegen landgoed, dus die moest ik hebben! Er zat nu niets anders op dan Lady Boyle in de muziekkamer te knevelen, haar over mijn schouder te gooien, met een spreuk de tijd stil te zetten en te hopen dat het zou lukken om de kelder te bereiken. Maar op het moment dat ik bij de keldertrap kwam, bleek de spreuk uitgewerkt en zagen de bewakers mij nog net met de gastvrouw over mijn schouder de hoek om verdwijnen. Dit leidde tot een wilde achtervolging richting haar geheime minnaar, die eindigde met een cutscene waarin hij zijn buit rustig overnam, niet bewust van de bewakers die mij op de hielen zaten. Maar: mission accomplished!

Het is een grote kracht dat dit spel vol zit met mogelijkheden voor dit soort emergent gameplay, hoewel het mij dus helaas niet lukte om die optimaal te benutten. En toch ook wel toepasselijk: uiteindelijk is Dunwall een stad waarin iedereen ten onder gaat aan zijn eigen zwakte.

4*

Heb me erg vermaakt met deze game. Zeer solide in elkaar gezet, fijne stealth-gameplay, sfeer, muziek, enz. Gewoon een prima game.

Wat Dishonored ervan weerhoudt beter te zijn is dat het echt veel en veel te makkelijk is. Upgrade je blink, zoek de routes via de daken en ventilatieschachten en je vliegt zo door de levels heen zonder dat iemand je ziet. De hoogste moeilijkheidsgraad maakt vooral uit voor combat, dus zelfs daar is het eigenlijk een eitje om de levels zonder te vechten door te komen. Ik zou hooguit nog een high chaos playthrough voor de lol doen, maar dan ben ik wel echt klaar met deze game. Maar gelukkig is er een deel twee, die ik dan ook zeker ga oppikken als ik hem voor een leuke prijs tegenkom.

Edit: ik zie dat er nog wel wat leuke achievements voor deze game zijn, zoals:

Harm's Way: Cause 5 unintentional suicides
Manipulator: Make others kill 5 of their own allies
Poetic Justice: You neutralized all key targets using indirect means

Misschien toch nog maar een playthrough?

Precies uit het verzinnen en uitvoeren van dergelijke creatieve aanpakken haal je de grootste lol. Het fantastisch uitgekiende leveldesign is er ook op ingericht om je legio mogelijkheden te bieden voor het doorlopen van de levels. Zo'n mansion waarin zich dat gemaskerde feest afspeelt is echt een hoogstaand stukje ontwerp.

Hier had ik veel zin in. Van de makers van Dark Messiah of Might and Magic, één van mijn favoriete first person hack 'n slash games, dus ik had goeie hoop. Nu zal ik nooit beweren dat Dishonored een slecht spel is, want dat is het absoluut niet, maar misschien niet helemaal in mijn straatje. Het begint met het verhaal. Nooit kwam ik er goed in. Het begin wordt vrij gehaast verteld en je wordt gebombardeerd met informatie voordat je eindelijk eens iets van betekenis mag doen. Eenmaal aan je missies begonnen wordt heb je de vrijheid om te doen wat je moet doen op een manier die jij wil, met alle consequenties van dien. An sich is dat een hele olijke aanpak, maar het gebrek aan variatie in de missies en het feit dat stealth voor mij gewoon veel te traag gaat, maakten dit een moeilijke zit voor mij. Op zijn best moest ik denken aan Deus Ex uit 2000, en dat is ook een van mijn favoriete games, maar wellicht dat de setting en ook het gebrek aan een zorgvuldig verteld verhaal me er van weerhielden om echt te genieten van Dishonored.

Ik moet me nog door de DLC heen jagen, maar ik zie wel of ik daar ooit zin in heb. Nu eerst even de geest spoelen met wat actie.

Eindelijk de game uitgespeeld op Ghost. Hoewel ik het een heerlijke uitdaging vond, viel het eigenlijk best mee hoe moeilijk het was. Bij veel levels kan je vrij makkelijk om of boven iedereen langs wandelen. Misschien heeft het er ook mee te maken dat ik de game nu voor de 4de keer ben doorgegaan, dan ken je vrijwel alle mogelijkheden wel.

Dishonored blijft een favoriet. Het verhaal is lekker simpel en het verraad zie je ook al aankomen. Maar het blijft lekker. Krijg daardoor eigenlijk weer zin om gewoon moordend door de game te gaan. Sommige personages verdienen dat wel. De setting blijft genieten en de vele verhalen en informatie die er te vinden is nodigt uit om alles te verzamelen.

Nu op naar deel 2 om daar hetzelfde te doen.

net mee begonnen en kan nu al geen sleutel vinden op naar youtube,ziet er wel cool uit hoop voor die 5 eurie wat plazier te hebben

Laatst weer eens opnieuw gespeeld, viel toch wat tegen, zeker in vergelijking met Prey van Arkane. Vind het een beetje vis noch vlees allemaal.

Ik ben dol op stealthy games, maar de stealth mechanics in dit spel zijn eerlijk gezegd vrij zwak. Shaduwen/licht speelt geen enkele rol, geluid ook niet echt, het hele stealth aspect is eigenlijk volledig cover-based. Wanneer je, net zoals ik, voor een non-lethal/ghost playstyle gaat gaan deze mankementen dan ook al erg snel opvallen. Je wordt dan ook erg gestuurd om je powers te gebruiken om je ongezien door de levels heen te manoeuvreren (ergens logisch natuurlijk), alleen zijn veel van die powers dermate overpowered dat het al gauw saai, eenvoudig en repetitief wordt.

Misschien is een wat agressievere playstyle wel gewoon leuker en/of veelzijdiger en speel ik het spel gewoon ''verkeerd'', maar dat zou dan toch een beetje indruisen tegen het hele ''choose your own playstyle'' principe waar de game voor gaat. In Prey was dit imo echt veel beter uitgewerkt.

Dishonored. Een van mijn favorieten games toch wel. Kwam er een tijd geleden achter dat ik de GotY versie van de Xbox 360 nog heb liggen. En dat ik die dus nooit hebt uitgespeeld . Wel de Definitive edition op de latere Xbox. Dus wat doe je dan, juist je stopt de disc in de XSX en komt er dan achter dat deze niet backwards compatible is . Gelukkig staat hier nog een oude Xbox 360 Slim ergens op de plank, dus die onder de tv geschoven en toen de hele game maar weer eens doorspeelt. En wat blijft dat toch genieten zeg.

Dishonored draait om Corvo, de man die vrijwel alles verliest. Maar het draait ook om Emily, Daud, The Outsider, Dunwall, een ratten plaag en de vele inwoners die de naargeestige stad rijk is. En bovenal keuzes en consequenties. Want dit is een Immersive sim zoals ik ze graag zie. Ik schrijf mijn liefde voor het genre graag toe aan Bioshock, maar dat is toch wel echt een immersive sim light. Dishonored (en de latere Prey) liet mij kennis maken met de prachtige manieren hoe zo'n spel nou eigenlijk werkt en de vrijheid die je daarin krijgt. Dat doet me bedenken dat ik ook de recente Deus Ex games nog steeds moet uitspelen...


Goed, Dishonored. Qua verhaal is het allemaal vrij simpel. Je speelt als Corvo, royal protector van de Empress Lady Jessamine Kaldwin en jullie dochter Emily Kaldwin. Emily wordt ontvoerd, haar moeder vermoord en jij mag ervoor opdraaien. De slechteriken zijn vanaf het begin duidelijk en je doel natuurlijk ook. Wraak. Dat gaat echter wat lastig vanuit de gevangenis en je bent maar wat blij dat je wat hulp krijgt van de Loyalists om uit te breken (en dankzij The Outsider krijg je speciale krachten om de reis wat makkelijker te maken. Dit doet hij vooral vanuit interesse in hoe het allemaal verloopt). En daar begint de game. Vanaf dat moment sluip je door de verschillende stegen van Dunwall om met de mensen die jou in de gevangenis hebben gezet en Jessamine hebben vermoord af te rekenen. En vanaf het begin krijg je al de keus om ze simpelweg te vermoorden. Of om ze op een 'vreedzamere’ manier uit de weg te ruimen. Of die ook echt 'vreedzaam’ zijn durf ik wel te betwisten. Zo verdoem je de High Overseer tot een outcast die geïnfecteerd wordt met de plaag. Laat je van de Pendleton Twins de tong afsnijden om voor de rest van hun leven te zwoegen in hun eigen mijn (waar ze hun personeel heel goed behandelen). En help je een stalker van Lady Boyle haar te ontvoeren...

Het zijn de belangrijkste keuzemomenten die voor een groot deel invloed hebben op het einde. Als je ze allemaal vermoord heeft dat invloed op de personages om je heen. En hier komt dan ook het Chaos systeem om de hoek kijken. Als je veel mensen vermoord (zowel je targets als de vijanden in de levels) zal je een high chaos ranking krijgen. Dat zorgt ervoor dat de hele stad nog naargeestiger wordt, er meer ratten en geïnfecteerde verschijnen, er meer tegenstanders te vinden zijn en verschillende personages zullen anders op je reageren. Hou je het aantal moorden bij een minimum dan zal de stad er wat beter op worden en zullen verschillende personages je meer vertrouwen. Ook het einde veranderd naar aanvang van hoe je het spel speelt. En hoewel low chaos de canon is, is een high chaos speelstijl ook zeker aan te raden. Vooral omdat er hele andere mogelijkheden zijn om door de levels heen te komen en omdat je dan leuk gebruik kan maken van de verschillende wapens en krachten die er zijn. De game nodigt zeker uit om meermaals op verschillende manieren te doorspelen.

Nadat je de laatste slechterik uit de weg hebt geruimd komt je weer terug bij je uitvalbasis. De Hound Pits Pub is de plek waar je na elke missie terugkomt en vormt de thuisbasis van de Loyalists sinds de moord op Lady Kaldwin. Het is de plek waar je vrienden zitten en waar je uiteindelijk ook Emily naartoe brengt nadat je haar van der ontvoerders hebt gered. Het is een veilige haven en nadat je de Lord Regent hebt omgelegd ben je er wel aan toe om daar rustig te kunnen genieten en plannen te maken voor de toekomst. Helaas is dat van korte duur, en word je opnieuw verraden. Deze keer door de mensen die zich je vrienden noemde. Aangezien je zo goed bleek te zijn in het uit de weg ruimen van hun tegenstanders zagen ze een kans om met de jonge Lady Emily op de troon zelf macht uit te kunnen oefenen. Maar jij past natuurlijk niet in dat plaatje als haar beschermer en vader. Gelukkig heb je nog wel wat vrienden dus overleef je dit ook om je reis van wraak weer opnieuw te beginnen.

Die begint deze keer iets anders, want je komt oog in oog te staan met Daud. Degene die de opdracht heeft gekregen om (je vrouw) Lady Jessamine te vermoorden. Ook wel bekend als The Knife of Dunwall, de legendarische huurmoordernaar. En Daud heeft net als jij speciale krachten. Het is dus niet een simpele vijand die je even aanpakt. Het is een prachtig moment en Daud is een enorm interessant personage. Het is dan ook jammer dat hij met the Flooded District zo'n jammerlijk level krijgt.

Tot hier krijg je namelijk heerlijke levels om doorheen te gaan. Zoals de basis van High Overseer Cambell of House of Pleasure waar je op verschillende manieren naar binnen kan. En bij welke je ook het geheel grotendeels kan skippen. Of de vrij rechttoe rechtaan Kaldwin Bridge waar je heerlijk de verticaliteit kan opzoeken (helaas kan je via het dak ook daar het hele huis aan het einde compleet skippen). Of het beste level van de game de party van Lady Boyle. Waarbij je eerst, zoals gewoonlijk, je door de geïnfecteerde straten van Dunwall moet navigeren om uiteindelijk bij het feestelijke huis naar binnen te kunnen. Daarbinnen is het een heerlijk spel van sociale stealth, waarbij je mag uitdokteren wie nou eigenlijk wie is. En laat dat nou dus elke keer random zijn. Trouwens niet het enige, want verschillende codes die je moet zoeken zijn ook random. Waardoor je dus bij elke speelbeurt weer opnieuw die code moet uitvogelen. Maar ook de grootsheid van The Tower, waar het allemaal begon, is heerlijk om doorheen te bewegen. Met een grote hoeveelheid vijanden die voor je klaarstaan. De levels zelf bieden allemaal vele verschillende manieren om tot je doel te komen en hebben ook zo hun eigen uitstraling om het geheel fris en interessant te houden. Hoewel Kaldwin Bridge wel vrij rechtoe rechtaan is. The Flooded District doet dit nog erger en combineert dit met een erg saaie uitstraling. Wat logisch is omdat dit deel van de stad in verval is geraakt en deels onder water staat. Maar heel interessante omgevingen levert het niet op. Tel daarbij op dat dit ook nog het langste level is en je bent vooral bezig om van steegje naar steegje te gaan. Daud's Hideout is nog wel leuk gevonden, en het is duidelijk dat daar de meeste aandacht in het level naartoe is gegaan. Gelukkig biedt het afsluitende Kingsparrow Isle nog wel een wat levendigere uitstraling.

Voordat we daar naartoe gaan komen we nog een laatste keer langs de Hound Pits Pub en zien we de gevolgen van de Loyalists hun acties. Ze zijn alle losse eindjes aan het wegwerken en hebben Emily meegenomen. En afhankelijk van je chaos level zit daar nog een pakkend verschil is. Het blijkt dat ook die mannen, hoe goed ze zich ook voordoen uiteindelijk gewoon alleen maar meer macht willen. En daar uiteindelijk alles voor zullen doen. Het leid je al snel naar het afsluitende level om die mannen eens even een lesje te leren.

Afhankelijk van je Chaos level is Kingsparrow Isle een zonnige toestand of in een storm veranderd (dit level heeft de meeste invloeden vanuit het chaos systeem). En het is ook bepalen voor waar je vroegere ‘vrienden’ zich bevinden. Zowel bij High Chaos als Low Chaos blijkt al snel dat ze elkaar ook niet echt meer vertrouwen. Wat voor een aantal interessante momenten zorgt. De missie is echter simpel, ruim ze uit de weg en red Emily (alweer).

Zoals ik in het begin al schreef draait het in Dishonored om meer dan alleen Corvo. Emily en Daud zijn hier al langs gekomen, maar dankzij de vele boeken en brieven die te vinden zijn is er veel over hun te leren. Vooral bij Daud krijgen we interessante achtergrondinformatie over hem en zijn bende van assassins. Mede ook dankzij de illustere Outsider. De beste man komt af en toe eens opdraven om wat commentaar te leveren op de situatie en gebeurtenissen. Hij is vooral interessant omdat het een ‘neutrale’ partij is, vooral bezig met zijn eigen ding en gefascineerd naar wat Corvo gaat doen met de krachten. Naast die krachten zijn er ook bonecharms die extra's geven, zoals minder mana verbruiken, minder val damage en ratten eten om te healen bijvoorbeeld. En al die facetten maken dat je zo enorm veel kan combineren en experimenteren in Dishonored. De ene keer ga je met Blink en Shadow Kill te werk en je dankzij je bonecharms sneller sluipt. Terwijl je de andere keer dankzij Bend Time gewoon langs de vijanden loopt terwijl je een kogel, granaat of iets anders voor ze klaarzet als verassing voor als de tijd weer verder gaat. Het zorgt voor een heerlijke gameplay-loop die uitnodigt om elke keer andere dingen te gaan verzinnen en te proberen.

Terug naar die vele boeken en brieven die te vinden zijn. Die hebben het namelijk niet alleen over Corvo, The outsider, Daud of dergelijke. Maar ook over het werk van de mensen in Dunwall, of wat ze in het leven meemaken. Zo lees je al vroeg in de game een verhaal over iemand die langzaam haar hele gezin ziet verliezen aan de plaag. Vervolgens kijk je om je heen en zie je inderdaad een paar lijken liggen in de kamer. Het zijn dat soort details die de wereld zo veel invulling geven. Zo zijn er veel stukken te vinden die over de geschiedenis van Dunwall, The Outsider, de Overseers en nog veel meer vertellen. En daarmee kom ik aan bij wat voor mij een van de grootste krachten is van Dishonored (en ook de vervolgen aangezien veel van die basis in deze game en de DLC al wordt gelegd). De world building zorgt ervoor dat ik zo veel langer bezig ben met de levels dan nodig. Om alle verhaaltjes te ontdekken, alle extra quests te zien. En dat nog steeds bij elke speelbeurt weer.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe het geheel eruitziet. Daar kan ik echter wel kort over zijn, namelijk prachtig. De game heeft een unieke uitstraling die de brute victoriaanse stijl extra benadrukt. De hoekige stijl, de scherpe randen, het vormt zo'n eigen wereld. De stijl is ook duidelijk zichtbaar in de schilderijen in de game (wat vooral bij de DLC duidelijker gaat worden). En het maakt Dishonored uniek. Iets wat ze helaas bij de opvolgers wat zouden verliezen. Het laatste wat ik nog wil benoemen is de muziek. Hoewel die niet het meest uitgesproken is, is het zeker een belangrijk onderdeel van de sfeer. De naargeestigheid van de stad wordt heerlijk in de muziek verweven. Waardoor je nog meer ondergedompeld wordt in de wereld. En The Drunken Whailer is natuurlijk een pareltje van een nummer.


De world building, het prachtige stijltje en sfeertje wat er gepresenteerd wordt. De heerlijke gameplay-loop en het pakkende verhaal (hoe simpel het ook is het wordt gewoon erg goed gebracht) zorgen ervoor dat ik Dishonored nog altijd met veel plezier speel. Jammer dat Arkane Austin niet meer bestaad en de kans op een deel 3 wel heel klein is geworden. Want hier zie ik graag meer van.

The Drunken Whailer