Vandaag de dag is een spelconsole een dagdagelijks gebruiksvoorwerp. Kinderen worden al heel snel geintroduceerd tot een gameboy of iets dergelijks. Ook de PC is als spelplatform al heel lang in gebruik. Dat er telkens zwaardere eisen aan vasthangen die een nieuwe aanschaf rechtvaardigen of zelfs noodzakelijk maken is voor de meesten ook al lang gewoon geworden. Ik wil hier echter niet de discussie PC vs. consoles op gang brengen. Neen, ik wil verder in de geschiedenis duiken. Want heel lang voor PS3 en Wii, ja zelfs voor de playstation of zelfs de eerste pentium PC's met 3D accelerator grafische kaarten bestonden al spelconsoles en zogenaamde homecomputers.

Voor mij begon het allemaal met Pong. Een erg hippe gameconsole in de jaren 70 die niet meer deed dan twee verticale balkjes op het scherm tonen die een vierkantje moesten heen en weer kaatsen. Maar eigenlijk heb ik dat niet echt bewust meegemaakt want ik was daarvoor nog erg klein.

Iets later, het moet zo rond mijn 10de verjaardag geweest zijn zag ik hangman draaien op een kennis zijn ZX spectrum SW "home"computer. Gek dat ik daarop was! Een onvoorstelbare koorts heeft zich toen van me meester gemaakt die pas begon te bedaren toen ik eigenaar was van een Atari 800 XL. Maar hiermee kwamen ook de eerste frustaties. Want dat ding kon eigenlijk aanvakelijk zo goed als niks. Wist ik van basic af, wist ik dat het slotje wat klaargemaakte games kon slikken. Wist ik dat zonder cassette-drive mijn latere korte basic fragmenten helemaal foetsie waren na het afzetten van de stroom. Na heel wat vloeken (toch zo'n week of zo) kon ik me dan toch, dankzij tijdschriften etc. opwerken tot het gebruiken van dat ding. Eens op school na de zomervakantie begon het me echter te dagen dat ik de verkeerde homecomputer had. Want terwijl iedereen koortsachtig C64 spellen aan het verhandelen was kon ik me enkel behelpen met boeken en het zelf intippen van hex-codes of het kopen van goedkope kassette-spellen. Jarenlang heb ik uit geld-gebrek met deze plaag moeten leven. Tot ik echter op een mooie dag de overstap maakte op de Amiga. En dat heeft erg goed gedaan want op dit platform leerde ik eindelijk wat memorabele spellen kennen (die ik op game straks hopelijk allemaal kan toevoegen). Als daar zijn: Kult, Swords of sodan, Xenon Megablast, Formula 1 GP, Stunt car racer, etc. etc. een schier eindeloze lijst.

Even stoppen met razen, ik denk dat het duidelijk is wat de bedoeling is van dit topic

De eerste computer waar ik spellen op speelde was de MSX (heb hem nogsteeds liggen hier ). Dat was dus niet meer dan een Keyboard waar je een cassettebandje indeed en een monitor.

Van de spellen die ik daar op speelde kan ik me slechts flarden herinneren. Bijvoorbeeld een spel met een pinguin en één met een indiaantje die zo hoog mogelijk in een boom moest klimmen en onderweg alle uilen moest ontwijken

Magical Tree

Goeie ouwe tijd!

Is wel aanwezig als ik terugdenk aan die tijd dat ik elke dag achter mijn SNES zat. Talloze Mario spellen, Cliffhanger, Donkey Kong, Street Fighter, Zelda, Alladin.. allen werden ze versléten. En ik moet eerlijk bekennen dat ik er heel af en toe nog wel eens mee bezig ben.

Star Control 2, Commander Keen, Alladin, Lion King!!

Donkey Kong

Met dat zenuwegeluidje.

Het eerste spel wat ik me kan herinneren is Sokoban. Doosjes naar de goede plaats duwen. Zo spannend! Toen was ik waarschijnlijk 7 ofzo. Toen ik eenmaal wat handiger begon te worden waren er inmiddels al verschillende spelletjes in een of ander bont gekleurd menu (QEMM oid?) gezet door mijn vader. Wacky Wheels was by far mijn favoriet. Waar al mijn vriendjes Mario Kart deden zette ik die panda op een rondje en schoot ik op champion voor het eerst die eland met een egel voor zijn donder. Dat was volgens mij allemaal op een 486. Ik was denk zo'n 8 toen ik vier Doom II floppy's de drive in gleed. Alles uitpakken met arj natuurlijk, en spelen maar. Wat was dat bruut!

Het volgende tijdperk brak aan toen ik de computer voor mezelf kreeg (mijn zusje moest het doen met een 286, gnagna), en als klap op de vuurpijl kreeg ik er een CD-romdrive en een soundblaster bij. Het QUEM-menu was intact gebleven, maar door de romdrive werd het aanbod al snel verbreed met spellen als X-Com: Enemy Unknown, Civilization II, Colonization, Dune II (kennismaking met RTS), Warcraft en One Must Fall: 2097. Dit laatste spel speelde ik aavankelijk met het keyboard, maar al snel kwam er een joypad aan te pas. Misschien wel de beste beat'em up die de PC ooit gekend heeft (en wat waren de powers van de hidden challengers gaaf!).

In deze periode speelde ik trouwens ook veel bij vriendjes, die vaker met consoles ((S)NES) gameden. Zodoende heb ik ook mijn gezonde portie Mario en Double Dragon binnengekregen.

Toen deden de Pentiums zijn intrede. We kregen een "computerkamer" waar een Pentium II 667 mgHz (oid), de 486 en de 286 kwamen te staan. Vaak vechten om het beste systeem natuurlijk . Gelukkig was ik mijn zusjes vaak de baas. Op het nieuwe systeem heb ik vooral Heroes of Might and Magic III gespeeld. Kon ik dan toch niet op de Pentium (na een uur was het wisselen), dan maar weer trouw aliens turn based overhoop schieten, Ordos basissen in as leggen of met 1 Archangel hordes Troglodytes afslachten. En ja, was ik melig, dan was een spelletje Wacky Wheels (dat zelfs draaide op de 286) ook nooit weg.

Met elke nieuwe PC die intrede deed in ons huis (met dank aan de PC Privé projecten van mijn vaders werk) schoof alles een plekje op. Toen zijn we verhuisd, tegelijkertijd met het nieuwste van het nieuwste (Radeon 9800PRO, wat was hij snel!). Dit systeem heeft sindsdien vlakbij mijn kamer gestaan, en is inmiddels doorgeschoven naar mijn oudste zusje (en haar pc weer naar mijn jongste zusje) omdat ik eindelijk zelf een Personal Computer heb gekocht. Daar wil ik deze zomer nog een DX10 kaart in doen en dan wordt het vooral heel veel Quake Warsen.

Oh gut Magical Tree heb ik (en mn broertje en zusje ook) errug veel gespeeld. Laatst nog eens voor de MSX-emulator gevonden. Dat muziekje... geweldig spel. Uren plezier van gehad en zofrustrerend als je bijna boven bent in een level en dat zo'n onbenullige uil je een zwiepert geeft

Kennen jullie Eggerland Mystery nog?

Leuk om dit eens te lees, erg herkenbaar Phoenix

Het eerste spel waar ik echt aan verslaafd was, was Pokémon Red. Man man, daar heb ik plezier aan gehad

Zegt me zo één twee drie niks maar zal eens even opzoek gaan naar een emulator!

klinkt mischien ziek, maar carmegeddon 2 is voor mij wel een klein beetje nostalgie.

Het eerste spelletje dat ik op de computer speelde, was Pacman. Op onze allereerste computer. Rond 1995 dacht ik, op onze oude windows 3.1 met alleen een diskette drive.

Rampage op nintendo 64 is voor mij echt nostalgie, ben ook nog maar 15 en mortal kombat op nintendo 64 Eigenljk de ùeeste spelletjes daarop zoals Turok ...

Nostalgie is voor mij moeilijk te herleiden naar één of twee games; bijna alle games die ik meer dan een paar jaar terug speelde hebben toch wel 'last' van een nostalgiecomponent, omdat ik ze onherroepelijk met een bepaalde tijd verbindt - wat logisch is natuurlijk. Zo zijn bijvoorbeeld Crash Team Racing en Resident Evil 3 twee games die behoorlijke nostalgie opwekken, omdat ik deze altijd in m'n middelbare schoolperiode (die goeie ouwe onbezorgde tijd) met een paar vrienden speelde.

Écht nostalgie moeten we natuurlijk wel iets verder terugzoeken. Op onze oudste (486) PC speelde ik altijd Secret Agent, wat ik overigens voornamelijk kende (en velen met mij) als SAM, vanwege de sam.exe. Jill of the Jungle, dat ook al in een andere thread voorbijkwam, stond ook op deze PC en werd dus ook uitvoerig gespeeld, evenals één of andere motor-race game, die slechts in de meest afzichtelijke kleurenmodus (groen paars grijs zwart wit o.i.d.) gespeeld kon worden en bovendien de gameplay van de gemiddelde drol had.

Verder toch veel nostalgische herinneringen aan NES games, MegaDrive games en SNES games (hoewel wij zelf geen SNES hadden; de buren wel, dus daar vertoefde ik dan ook redelijk vaak ). En natuurlijk de geweldige point and click adventures die ik toen zo graag speelde, als King's Quest (VII), Torin's Passage en Toonstruck. Ach ja, die goeie ouwe tijd...

Heerlijk spel. De graphics zagen er niet uit maar de brute gameplay en Iron Maiden-soundtrack maakten een hoop goed

En over nostalgie gesproken: The Battle of Olympus

Commodore 64 was de eerste (en eigenlijk zowat enige) computer waarop ik veel spellen speelde. Op gekopieerde cassettebandjes. Als je ze in je radio deed hoorde je piepgeluiden en in die tijd werden er zelfs op de radio weleens computerprogramma's uitgezonden. Donkey Kong, Pac Man, Summer Games en Winter Games komen het eerst in me op. Dit alles zo rond 1984, 1985.

Winter Games De titel-melodie spookt nog steeds af en toe in mijn hoofd rond.

Ha, Winter Games, inderdaad! Doet me overigens nog aan een andere PC-game denken die we destijds hadden. Was ook een sóórt winter games, alleen tien keer toffer. In één subgame kon je in een miniramp snowboardkunsten uithalen, elders in een band een berg afschuiven, en zo nog een paar dingen. Ge-wel-dig. Als iemand weet hoe dat heette: bitte!

- spyro 2
- tony hawk 1 en 2
- pokemon red/blue

Spellen die me weer aan vroeger doen denken.

Ha, een lijstje dat ik zelf ook had kunnen opstellen (ware het niet dat er dan wel wat ontbrak)! Spyro 2 vond en vind ik echt fantastisch; ik heb dat spel vroeger wel tien keer uitgespeeld en heb het onlangs weer eens aangeslingerd - meteen werd ik er weer ingezogen en blééf ik het spelen. Ik ken alle werelden, geheimen etc. volledig uit mijn hoofd, dus een échte uitdaging is het niet meer, maar een ongelooflijke lol beleef ik er nog steeds aan. Spyro 1 en 3 vond ik overigens beide beduidend minder; Spyro 1 omdat 'ie net iets te primitief is (te merken ook aan de net wat zwakkere besturing e.d.), Spyro 3 omdat ik de overdaad aan extra bespeelbare characters niets vond toevoegen en zelfs aan de game vond afdoen (level design e.d. was meestal wel dik in orde).

En Tony Hawk! Vooral deel 2 was ook hier favoriet. Aan deel 1 was ik destijds al compleet verslingerd, maar 2 was zo'n gigantische verbetering op elk vlak met zulke fantastische levels dat ik 1 al vlug liet voor wat het was (op enkele levels na). Van die eerste generatie blijft 2 wat mij betreft sowieso het beste deel, hoewel ik het eigenlijk nooit meer spel en er (met zoveel uren achter de rug) toch wel een beetje op uitgekeken ben. De latere games (Underground en Wasteland e.d.) vond ik overigens ook nog goed te pruimen (magnifieke levels hier en daar), maar de 'subgames' vond ik soms net iets teveel van het goede voor een skateboardgame.

Overigens speelde ik zelf áltijd (en nog steeds) Pokémon Blue, terwijl Red eigenlijk precies hetzelfde is. Geen idee waarom. Iemand anders hetzelfde?

Ik speelde altijd Pokémon Red In Red kwam je andere Pokémons vaker tegen dan in Blue en andersom dacht ik.

Ja, dat klopt. Sommige Pokémon (zonder -s ) zaten enkel in Blue, andere enkel in Red. Je moest dan ook ruilen met iemand anders om alle 150 Pokémon te bemachtigen (gotta catch 'em all, hè ).

Ik weet nog goed dat ik als klein wetenschappertje (zal een jaar of 5-6 geweest zijn) op de pc van mijn vader mocht. Hij maakt cursussen voor computers, dus we hadden thuis een redelijk goede computer staan.

Zonder ook maar het kleinste beetje besef van wat ik deed kon ik in DOS precies de commandos intypen om de spelletjes op te starten die ik wilde spelen, veel waren het er niet en eenn groot deel weet ik me niet te herinneren.

Zoals ik hier al vaker heb geroepen was ik groot fan van Cosmo, dat groene wezentje met zuignapjes als handen, ik kwam vaak niet verder dan level 2, maar had er de grootste lol in. Ook Raptor deed het altijd goed, een heel simpel vliegtuigspelletje.

Dit soort spelletjes (denk verder Prehistorik, Duke Nukem, Snake) heb ik gespeeld tot ik een jaar of 10 was. Toen kwam de eerste echte game uit waar ik een beetje verslaafd aan raakte.. NHL 95, een ijshockeyspelletje waar de gameplay gewoon enorm veel beter was dan bij de andere sportspellen uit die tijd. Je poppetjes deden wat je wilde dat ze deed en het was niet te moeilijk en niet te makkelijk.

Vervolgens kwam Diablo 1. Me ook uren mee vermaakt, en ondanks dat ik al vaak in level 16 was geweest (laatste) tot een jaar geleden nooit uitgespeeld. Het vervolg erop helemaal blauw gespeeld (in hoeverre dit nog sentiment is weet ik niet, doe het nog steeds).

Verder wil ik Mafia wel even noemen, niet een game die ik nog speel, maar echt een spel voor wanneer je goed de tijd wilt nemen om helemaal in een spel op te gaan, elk detail aan dat spel is gewoon zo mooi, van de muziek tot het verhaal en het gedrag van de autos aan toe, geweldig

Verder veel games korte of lange tijd gedaan, maar geeneen die zo'n impact heeft gemaakt als de hier genoemd.

Goal! van Jaleco was vooral vanwege de multiplayer niet uit mijn NES te krijgen . De NES was ook de enige spelcomputer waar mijn moeder nog geregeld op speelde (ze was goed in Super Mario Bros. 2 en Duck Hunt). Zelfs mijn oma heeft zich nog eens aan Super Mario Bros. 3 gewaagd, maar dat was vooral:

"Nu springen, oma! DE A-KNOP!"

"Welke knop?"

TUTUTUDUTUUUUUUUUUUUU! (het geluid dat je afging)

Het eerste spel wat ik me kan herinneren was een spel op de Commodore Vic-20 waarbij je haaien moest vangen door er omheen te zwemmen en zo een kooi te trekken. Je moest proberen de kooi steeds kleiner te maken, en als hij klein genoeg was mocht je naar het volgende level met snellere haaien.... OFZO.

Verder natuurlijk Space Invaders op de goeie ouwe Vic-20 en later kregen we onze eerste C64 van sinterklaas, waar je met commando's de spellen van een cassette moest starten ("list", "run"). Weer later kocht ik zelf een Amiga, en pas jaren later mijn eerste PC. In de eerste paar jaar dat ik studeerde speelde ik nog wel wat spellen (vooral FPS en race-spellen), maar dat is later nogal opgedroogd.

Denk het niet, QEMM is de Quarterdeck Expanded Memory Manager, die voorgoed het gezeik van spelletjes over te weinig geheugen tot het verleden deed behoren.



Ziet er best geinig uit, maar vond het niet echt geweldig.



Arj.





Ah, daar heb ik nog wel een leuke anekdote over. Op een gegeven moment had mijn broer een eigen computer gekocht. Al snel kwamen we op het briljante idee om te netwerken.

Uiteraard wilde ik hem verslaan en deed mijn uiterste best om alles zo efficiënt mogelijk te doen en ik had best snel mijn eerste knight klaar. Nog geen minuut later werd mijn complete dorp vernietigd door een leger van zo'n vijftien knights.

Wat bleek nu? Mijn broer had een veel snellere computer en dan draaide het spel ook veel sneller aan zijn kant.

Nee, netwerken bij Warcraft was niet echt leuk.

Ben overigens begonnen op de Atari 2600 en 7800 met spelletjes als H.E.R.O., River Raid, Pitfall, Keystone Kapers, Space Invaders, Missile Command, Galaxian, Joust, Warlords, Moon Patrol enzovoorts.

Turbo laden .

Power Cartridge, I rest my case

Game Genie