We zijn natuurlijk allemaal doorgewinterde gamers die lachend ladingen monsters en soldaten kapot knallen in games, maar er zijn genoeg titels waar momenten in zaten die vochtige oogjes opleverden of een brok in de keel.

Durven we deze te delen? Bij voorkeur met een Youtube video, maar gewoon erover vertellen mag uiteraard ook.

Enkele momenten:

Gears of War 2 - Maria

In Gears 2 zoek je naar de verdwenen vrouw van Dom, genaamd Maria. Uiteindelijk zal je haar vinden, maar is ze niet meer wie ze was. Dom maakt een keuze...

Dit was zo hartverscheurend...

The Last of Us 1 - Giraffe

The Last of Us 1 is asgrauw qua verhaal, deprimerender krijg je het zelden. Maar zo heel soms zit er een moment in waar je helemaal week van word, zoals Joel en Ellie die in een verlaten dierentuin een levende giraffe ontdekken en even de ellende om hen heen vergeten. Zo mooi.

Spider-Man 2018 game - Aunt May

Spreekt voor zich

Dit wist deze game (en de vervolgen) echt zo goed te doen, de karakters menselijk over te laten komen.

1e wat me zo te binnen schiet:

- 1e kwartier van Ori and the Blind Forest
- eind credits / song Child of Light
- en wat hier een hoop gehuil opleverde was de 98% completion save game van Lego Marvel Super Heroes van mijn zoon en ik die door mijn vrouw per abuis was verwijderd.

RDR 2 - Arthur's last ride song

Hier werden mijn ogen ook vochtig...

Evolution of Donkey Kong’s Bananas Being Stolen (1994 - 2019)

Donkey Kong die op zijn verdwenen bananenvoorraad stuit grijpt me toch telkens weer bij de keel.

Aantal momenten in GRIS, de combi van beeld, gameplay en geluid was daarin zó krachtig als overbrenger van emoties!

GRIS heeft mij dan weerom niks gedaan. Vond het alles een beetje te oppervlakkig.

Pff, ik speelde deze toen met 2 vrienden co-op en we zaten daar met zijn drieën echt zo van wtf. Bijzonder moment in die game was dat wel.

What remains of Edith Finch vond ik wel mooi en aangrijpend.

Een game ontroert me lang niet zo snel als een (drama) film doet. Hoe kan dat? Komt het doordat je een game actief speelt en daardoor een andere mindset / beleving hebt?

Games die zo mooi zijn dat ze ontroeren; waar beeld, muziek en sfeer perfect samensmelten en je in een emotionele beleving wordt gezogen; hierboven zijn Ori and the Blind Forest en GRIS al genoemd waar ik me in kan vinden, maar ontroeren is wel een groot woord.

Herinner me nog een indringende min of meer emotionele beleving 25 jaar geleden, toen ik Unreal (1998) (dus de single player game, niet het populaire Unreal Tournament) voor het eerst speelde. De game staat als 'shooter' op de site en dat is het ook, maar in mijn stokoude herinnering is het overgebleven als een walking game met verbluffende omgevingen waarin je verdwaald, verwonderd en zelfs ontroerd kon raken door schoonheid van beeld, sound effects en muziek. Hetzelfde kan ik beleven bij The Talos Principle, dat komt daar vooral door de prachtige gamescore van Damjan Mravunac, die me ook bij losse beluistering kan ontroeren.

Ik wacht trouwens nog op mijn eerste echte diepe overwhelming bliss ervaring bij het spelen van een wholesome game, een genre dat ik nodig verder moet uitpluizen.

Sekiro: Kotaro deed nooit iemand kwaad, was het meest goedhartige personage uit de game. Anayama die dan met zijn laatste adem uitlegt hoe Kotaro heeft gevochten tegen de Ashina strijders, en dan Kotaro zijn dode lichaam daar te zien liggen... Ja, dat raakte me wel.

https://www.youtube.com/watch?v=r3erGg5XLi0&ab_channel=Leetwheats

God of War Ragnarok: De dood van Fenrir..
Tranen... En dan moet de game nog beginnen.

https://www.youtube.com/watch?v=piXJqU1bfig&ab_channel=SkyClawVIDEOS

Doom 64: In level 17 is er een moment waar er een infight onstaat tussen een Pinky Demon en een Cacodemon. Pinky wint, maar wordt dan aangevallen door een tweede Cacodemon die ook het onderspit moet delven tegen Pinky.

Ik dacht dus echt dat deze Pinky Demon mijn vriend was die mij wou verdedigen. Maar daarna keerde hij zich gewoon tegen mij en de enige keuze die ik had was hem neerschieten, wat niet goed voelde. Duizenden naamloze demonen neergemaaid, maar deze éne Pinky Demon zal ik nooit vergeten.

Waarom viel deze Pinky Demon mij aan?? Was hij hondsdol? Was hij besmet met een zombievirus?? Was hij misschien extreem territoriaal?? Of viel hij me gewoon aan omdat hij een demoon was?
Wie zal het zeggen, we zullen het waarschijnlijk nooit weten..

Brothers: A Tale of Two Sons (2013) ik denk dat deze wel genoemd mag worden als de emotionele ervaring.
Ooit uitgespeeld op pc en man wat een korte, maar oh zo'n emotionele en sfeerrijke ervaring.
Heb hem zelfs fysiek op ps4. Nog maar weer eens opnieuw doen, al loert de remake om de hoek.

Die mij te binnen schieten:
God of War: Ragnarok (sterfscene van Atreus z'n wolf))
The Last of Us (sterfscene Sarah.)
Ori & the Blind Forest (de opening)
Telltale's The Walking Dead: Season 1 (Clementine moet Lee neerschieten)

Haha leuk topic, ik ben toch wel een beetje die cliché vrouw die om de stomste kleine dingen ontroerd kan raken. Zo uit het hoofd heb ik er wel een paar, al heb ik wel het idee dat ik bij games minder snel emo wordt dan bij bijvoorbeeld een film of serie.

Professor Layton and the Spectre's Call - Deze voor mij het meest memorabel, een van de epilogue scenes. Voornamelijk nog zo in mijn geheugen gegrift omdat ik in de bus zat terwijl ik dit spel uitspeelde en dus tranen binnen probeerde te houden En nog een fun fact: Ik had het einde van die game al gezien toen mijn vriend het uitspeelde, toen werd ik er ook emotioneel van. Maar dat hele einde was ik vergeten toen ik zelf de game aan het spelen was. Dus ik ben TWEE keer emotioneel geworden door deze Professor Layton game haha.

Paper Mario 64 - Hier raakte ik een beetje ontroerd en stil door de credits. Vooral door het liedje denk ik, of in combinatie met een game die je leuk vond ineens weer ten einde is.

Super Mario Galaxy - Ook hier weer bij een eindscene. Het is maar een kort moment en hoewel het een Mario game is, toch even voor de zekerheid in spoilertags. Je hebt net Bowser verslagen en je redt Peach. Samen zwevend door de ruimte en dan die themesong van Galaxy erbij! Ja pfoe toch weer een traanmomentje te pakken

Life is Strange - True Colors Heel eerlijk weet ik niet meer zo goed of ik echt emo werd of dat ik het gewoon heel indrukwekkend vond. Aan het eind van Chapter 1 het stukje met Gabe. Dat maakte echt veel impact op mij! Op de een of andere manier had ik heel erg oogkleppen op. Meestal zie ik dit soort dingen wel aankomen in media. En het stomme is ook nog eens dat ik nog zat te denken van: "Goh, wat mooi symbolisch dat veiligheidstouw tussen broer en zus" en toen ging die ineens dood! Dat hakt er dan even extra in

Daar mag zeker om gehuild worden!

Einde van The Last of Us raakt me elke keer..

Misschien vreemd, maar Hellblade, Senua's Sacrifice heeft me in zijn geheel best wel geraakt.