Met een rijke geschiedenis aan videogames is het niet ongekend dat men een oude game wilt proberen. Kan zijn uit nostalgie, nieuwsgierigheid naar hoe verouderd het is of dat het je ten oprecht een goede game lijkt. Wat zijn de alleroudste games die je nu nog weleens speelt (of recentelijk hebt gedaan)?

De mijne is Dragon's Lair uit 1983. Deze had ik in 2018 uitgebreid gedaan en toevallig speelde ik deze van de week nog een stukje, met de intentie om proberen platinum voor de PS3 port te halen. De animatie is heel mooi en alle gekke manieren hoe het hoofdpersonage sterft zijn humoristisch.

Niet gek lang terug herspeelde ik ook Ninja Gaiden uit 1988 op de NES emulator van de Nintendo Switch. Eén van de weinige NES games die ik nog steeds goed kan waarderen. Pittig moeilijk, maar meestal voor de juiste redenen.

Grappig, Dragon's Lair heb ik laatst ook weer gespeeld, en ook deel 2 en Space Age. Die 3 games staan zijn nl paar jaar terug als trilogie opnieuw uitgebracht: Dragon's Lair Trilogy - xbox.com
Wel veel makkelijker dan het origineel omdat je indicators hebt wat te doen en veel meer save points. Space Age heb ik ook origineel op de A500, met floppies dus, en daar ook weer even op gespeeld, compleet andere beleving en eigenlijk niet te doen, wel knap gemaakt.

Verder speel ik regelmatig oude games, met name op de Amiga maar ook wel via de Evercade of op de megadrive, snes, ps1, dreamcast, cd-i. Mijn all time favorites die ik vaak aanslinger: Kick Off 2 ('90) gevolgd door denk ik wel Thundercats ('88)

Ik speel met mate nog wel eens oude games. Nu ik weer een PC heb zie ik dat sowieso terug toenemen (de al wat oudere strategy games of dingen op GOG). Specifiek onlangs echter Tetris (1989) op de gameboy en Castlevania Bloodlines (1994) op de Megadrive. Ook de Double Dragons (specifiiek de 2de - NES 1988) gaat wel vaker op.

En het staat wel nog in de planning om een C64 mini en Amiga mini aan te schaffen voor bepaalde titles daar terug van te kunnen spelen.

Oudste game die ik nog regelmatig speel is Flicky (1984). Erg leuk, maar ook al snel heel erg moeilijk.

Veel nes en snes games speel ik nog graag en regelmatig.

Favoriet:

Super mario bros
Super mario bros 3
Super mario world
Super Mario world 2 Yoshi’s island
Double dragon 2

Maar ook Star fox 64 komt nog regelmatig voorbij.

Wat is Nintendo toch tijdloos eigenlijk.

Niet alleen Nintendo trouwens...nu moet ik de Mega Drive collection voor de Switch in huis halen (ik heb wel die voor de xbox360). Maar ook daar staan een hoop van mijn favoriete games op en niet in het minst Golden Axe, Streets of Rage 2, Shining Force 1 en 2.

Met name de 8 en 16bit periode vond ik geweldig, voor mij pikte het pas weer op bij PS 1 en zeker 2.

Oudjes die ik ondanks genoeg nieuws, toch altijd weer blijf aanslingeren:

SimCity (1989)
De Snes versie heeft, door de versimpelde, soepelere, maar nog steeds verslavend diepe gameplay, in combinatie met die geweldige soundtrack, die elk getijde een unieke vibe meegeeft, iets magisch. Ook elk sound effect heeft iets bevredigends, van de gebouwenblok-plof en tracksnaps tot de mayoral toeters. Als ik een game als cozy zou moeten omschrijven, dan springs deze instantly to mind...

Shadowrun (1993)
Een Snes classic waar ik regelmatig gewoon even induik om van de, wederom geholpen door de sublieme ost, unieke sfeer van de sprawl te proeven. Even lekker dolen door de cracks between the megaplexes. Even wat peephole punks pluggen om daarna uit te rocken bij het Maria Mercurial concert. Nog steeds de beste cyberpunk ervaring imo...

Sentient (1997)
Deze weirdo PS1 game blijf ik ook bij terugkomen. Ondanks alle eindes al eens gezien te hebben, struikel ik toch elke playthrough weer in een mogelijke alternate path. Helaas zijn het meestal maar half geïmplementeerde leftovers. Maar juist dat, in combinatie met de lichte jank en vele systemen, zorgt ervoor dat de Icarus aanvoelt als een onvoorspelbare intrigerende plek. En dan is er nog de erg indrukwekkende, maar ook vaak irriterende, AI van de vele unieke karakters, die elk hun eigen leventje en taken hebben, maar ook vaak zelf lijken te verdwalen op het gigantische station. Deze combo maakt dit de beste, immersive adventure sim...

Blade Runner (1997)
Die andere perfect cyberpunk ervaring. De enige game die ik gelijk na aankoop heb geinstalled en sindsdien nooit meer heb verwijderd. De enige game die ik zelf heb gecrackt, ez door cd inhoud naar folder te kopiëren en in de ini de directory te changen. Elke nieuwe PC iteratie is 'ie meegecopied geworden en werkte altijd straight out of the map. Nog steeds klik ik 'm af en toe aan om even als Ray McCoy wat op animoid row rond te hangen...

Bomberman (1998)
Gewoon de beste multiplayer Bomberman, met alle mogelijke opties en modifiers. Nog steeds de party game bij uitstek, waar iedereen in kan komen en die toch leuk strategisch blijft, zeker met de kick en punch upgrades in de mix. Elkaar opblazen garandeert een melig avondje. Zelfs de standaard versie uit '83 kan nog entertainen, hoewel iets te slow nu...

Morrowind (2002)
Na 500+ uur nog steeds de map niet helemaal verkend. Nog steeds installed staan met minstens 100 mods en blijft echt een liveable wereldje. Nog meer als in andere Bethesda's. Denk door de uniekere lore en setting, meer simulationist design en vrijheid, en betere huisinrichtmogelijkheden, waarbij je niet per ongeluk je zorgvuldig geplaatste interieur door je kasteel kan shouten. By far m'n favoriete provincie van Tamriel tot nu toe...

Metropolismania 2 (2006)
Deze game is meestal de reden dat ik m'n PS2 weer eens aanslinger. Ondanks zelfs alle extra maps gefive-starred te hebben, blijft het leuk om weer een nieuwe metropool te bouwen, met mijn ondertussen uitpuilende gele gids. Ik ken de gameloop ondertussen zo goed dat ik een hele buurt in een keer bijelkaar kan bellen en complete regio's uit de grond kan stampen, zonder dat er ook maar een complaint binnen gaat komen. Gewapend met 99 Premium Melons heb ik binnen no time weer nieuwe contacten, waar ik m'n volgende metropool weer mee kan vullen...

Ik game geregeld oude games nog. Kort geleden GoldenEye op de Xbox helemaal opnieuw gespeeld, uit 1997. En zo heb ik vaker dat ik oude titels speel. Ook Journey (2012) en Uncharted 1 (2007) heb ik recent nog gespeeld.

Maar op regelmatige basis niet, ik game vaak een game helemaal uit qua singleplayer en dan stop ik weer.

Uitzondering, Rocket League uit 2015. Die start ik zo ongeveer elke dag nog op.

Ik speel wel eens in de paar jaar nog Rollercoaster Tycoon 1. Die game ik volgend jaar 25 jaar oud (damn!) maar heb hem altijd gespeeld toen ik nog een pc / laptop met disc had. En nu heb ik de game deze zomer op Steam gekocht, een fusie van deel 1 en 2. Die ga ik ook weer eens spelen. Nooit maanden, maar zo af en toe een verdwaald uurtje.

Ik ook! Blijft verrassend lang leuk, ff één potje mondt meer dan eens uit in toch tournament meepikken...

Het is een verslaving man. Ik kan niet zonder.

Het blijft ultiem juichen als ik ergens rond 0.03 seconden over nog de winnende of de gelijkmaker maak.

Laatst ook Morrowind opgestart wel aardig maar zodra de eerste combat situatie om de hoek kwam kijken vond ik het eigenlijk gelijk niet meer te harden en heb ik het afgekapt.

Hielp daarbij ook niet dat ik ontzettend mijn kontje gekickt kreeg door de eerste de beste gap met omineuze intenties.

Ook heb ik onlangs weer een beginnetje gemaakt met Fallout: New Vegas die kan wel een stukje beter mee in het licht van hedendaagse standaarden maar wie weet.

Geef ik Morrowind vroeg of laat ook nog wel een extra kansje en weet ik deze noot op een dag zowaar te kraken.

Waarom ook niet.

GOG ook maar weer eens geinstalleerd. Wellicht dat de komende maanden ook wel weer eens oudjes de revu passeren die ik destijds nooit gespeeld heb (zit bvb te twijfelen om Heart of China en Rise of the Dragon aan te schaffen. Twee games die ik me heel vroeger ontglipt zijn, en die ik enkel bij een vriend heb gezien).

Vandaag Perfect Dark en Perfect Dark Zero.

Waar de eerste oorspronkelijke vandaag de dag nog best leuk is om te spelen is het latere vervolg dat in mijn optiek helemaal niet.