Van welke games moest je nou echt goed schrikken? Van welke games kreeg je echt een hartaanval omdat het zo eng was? Vertel het hier

Het engste spel is voor mij zonder twijfel FEAR. Damn, wat was het altijd eng als dat meisje onverwachts langs je liep, of als ze heel dichtbij je was.

Andere enge game-ervaringen:
De uil in Legend Of Zelda: The Ocarina Of Time. Sjonge jonge, wat heb ik me geschrokken van hem zeg. Hij kwam altijd zo onverwachts en ik vond het altijd zo'n enge kop hebben

Skipper en Skeeto 2: De Grote Schattenjacht. Ja het klinkt raar, schrikken van een kinderspel (van 7 tot 12 jaar) En ik was toentertijd zo'n 10 jaar oud. In het spel ben je op een gegeven moment in een meisjeskamer met een spiegel. Ik doorzoek rustig die kamer, verschijnt er ineens een spook in de spiegel die naar je lacht! Ik vond dat echt zo eng dat ik er nachtmerries van kreeg en een tijd lang nooit meer in de spiegel durfde te kijken. En dat dan gecombineerd met die enge muziek maakte het extra eng voor mij... En sindsien hou ik altijd mijn hand voor die spiegel als ik het spel nog een keer speel

Moeilijke vraag aangezien ik niet van het survival horror genre ben ( bij films echter wel!) dus blijven er weinig enge momenten over. Dan blijft het denk ik bij een willekeurige schrikscene uit Doom 3. Ik ben vast en zeker van nog een aantal games geschrokken maar daar kan ik nu even niet opkomen.

Sowieso een shooter midden in de nacht, alleen en in het donker spelen geeft me al de kriebels

Vaak in Undying. Vooral als je scrye gebruikt op het standbeeld in Oneiros. Ik schrik daar gewoon elke keer als ik het speel weer van, echt zo'n sfeerschrik, niet zozeer een BOE schrik als je begrijpt wat ik bedoel.

Ook Doom is behoorlijk scary af en toe en ook in STALKER ben ik wel eens geschrokken. Bij deze twee spellen heb ik wel vaker dat ik van de spanning en naargeestige sfeer niet meer door wil spelen maar het toch doe omdat die adrenaline kick altijd zo gaaf is als je je weer eens kapot schrikt.

Het allerergste schrok ik altijd bij de multiplayer map Schmerzen forest in MOHAA. Overal hoor je de voetstappen maar je ziet nooit iemand tot je op een gegeven moment een oorverdovende BANG! hoort omdat iemand achter je sneakte en je met een shotgun omver blaast. Heerlijk, vooral als je dat bij iemand anders doet, de spastische bewegingen die ze maken van de schrik met hun muisarm zijn echt hilarisch .

Toch wel bij resident evil 2 (ik was toen toch wel heel wat jonger), dat er ineens handen uit dichtgespijkerde muren komen.. en dat zombie geluid dan ook

Ik heb vooral veel schrikmomenten gehad bij Undying, FEAR en Condemned.
Bij Fear kon je het soms wel aan zien komen maar als je die game snachts speelt en met hard geluid zal iedereen wel schrikken
Bij Condemned schrok ik me echt heel vaak te pletter. de stukjes waarbij je wordt aangevallen door die ninja. Je voelt gewoon dat er iets slechts aankomt en je kan hem vaak nog net iets vantevoren aan horen komen. Ik krijg iedere keer weer kippenvel

Uit magische game momenten:

Zojuist in Resident Evil 4 chapter 3-4: Het gedeelte waarin je met Ashley speelt. Toen ik die donkere kamers met zaklamp binnenkwam en die ridders daar zag staan had ik al een zeer slecht voorgevoel; ik durfde er haast niet langs te lopen! Gelukkig deden ze niets en na een puzzel opgelost te hebben en de sleutel gepakt te hebben hoorde ik opeens duidelijk dat iets van metaal aan het rondlopen was.. Ik wist niet hoe gauw ik daar weg moest komen. En zelfs daarna nog constant dat geluid, waardoor je weet dat hij nog steeds achter je aan zit (vlak hiervoor was het overigens ook al behoorlijk hectisch toen ik als Ashley voor die cultisists wegrende en geen kans zag de kamer te ontsnappen). Enorm creepy, een dusdanig sfeertje heeft zelfs een goede horrorfilm nog nooit bij mij bereikt.

Och ja, hoe kan ik Condemned vergeten. Die ninja vond ik eigenlijk vrij belachelijk (samen met het hele einde) maar waar ik echt van schrok was dat lijk in die locker. Je weet gewoon dat die kerel nog leeft maar toch schrik je je helemaal kapot als hij je grijpt en met zijn afgesneden lippen help me probeert te zeggen.

De hele game Resident Evil 4 vond ik verschrikkelijk eng, maar het engste waren denk ik die Regenerators, vooral de eerste keer als je er een tegenkomt. Hoe ze bewegen, en dan dat vreselijke geluid dat ze maken!
Een ander schrikmoment in die game had ik bij zo'n cirkelvormige kuil, een soort arena, met 2 ladders naar boven. Dan spring je in die arena en dan beuken er twee van die psychovrouwen met kettingzagen en verband om hun hoofd uit de muur. De eerste keer dat ik dat speelde schrok ik zo erg dat ik gewoon mijn controller weggooide en alleen nog maar kon kijken hoe Leon onthoofd werd

Ik weet niet welke figuren regenerators heten, maar de tweede situatie die je beschrijft was inderdaad pretty scary. En bovenal ook behoorlijk pittig.

Ja okee, het einde was beetje vreemd, maar wel spooky. Je hebt btw echt gelijk, was dat moment helemaal vergeten. Dat was inderdaad een hartaanval toen ik voor het eerst speelde
Ik ga het spel vanavond nog maar eens spelen, omdat het zo lekekr schrikken blijft.

Ik vond het zeer angstaanjagend bij een plek in Resident Evil 2. Wanneer er opeens handen tevoorschijn kwamen uit een kast. Wanneer ik steeds hetzelfde route nam, kreeg ik steeds bijna een hartaanval, terwijl ik wist dat die handen tevoorschijn zouden komen

Dan staat je nog heel wat te wachten! Die komen ook pas voor in de laatste 'wereld' van het spel.

In die donkere grotten van Oblivion kreeg ik ook geregeld de rilligen..

In Penumbra: Overture durfde ik ook haast niet meer verder te spelen. De ondergrondse levels waren erg eng, vooral als je die beesten zag ronddwalen.

Leuk. Ik zit nu in 4-1, weet je hoeveel chapters er in totaal zijn? Ik heb geen idee.

Vroeger vond ik de Dinosaur game ontzettend eng. Durfde het niet verder te spelen. Kwam vanwege die grote, vleesetende dino's.
Nu is dat niet meer zo.

Maar de laatste game waarbij ik echt schrok en soms bang was was King Kong. Maar wanneer je voor Kong speelt stelt het "enge" niets meer voor.

Vroeger griezelde ik vaak weg met vrienden bij ps1 games, die toen nog gewoon realistisch leken. Zo ook met de dinosaurus game, volgens mij Turok. Toen zag je een vent half opgevreten liggen, met grote t-rex voetstappen die je moest volgen, terwijl je in de verte dat beest hoorde brullen... doodeng! Als ik dat spel nog een keer zou kunnen spelen, zou ik het niet doen, dat zou de illusie alleen maar verbreken. Niet alleen ben ik nu effe wat nuchtiger betreffende dat soort dingen, ook zou het nu niet meer realistisch lijken. Daarom behoud ik graag de gevoelens die ik tóen had, en kijk ik terug op een doodenge game (hoewel ik nog steeds niet zeker weet of het echt Turok was...)

Ook aardig weggegriezeld heb ik bij Ghosthunter, hoewel het uiteindelijk nergens voor nodig was want er gebeurde helemaal niks. Het was alleen de sfeer.

Echt spooky lijkt me Resi 4, daar zou ik graag wel een keer bij weg griezelen.

Aaaaargh, regenerators! Ben nu net aangekomen in 5-1 en ze komen met bosjes. Die lui zijn geen 5000 each waard wanneer ik een compleet magazijn uit mijn shotgun gebruik per regenerator.

Dat is ook niet de normale manier om ze te killen, maar daar kom je nog wel achter. Bij die eerste paar kan je er beter langs rennen...

Met een geweer zijn ze nu inderdaad iets simpeler. Het blijft echter vreselijk om ze van een afstandje te horen, het ontneemt je volledig de zin om door te lopen.

Haha ja dat is ook precies wat ik bedoelde. Gelukkig heb ik nu de Chicago Typewriter en zijn ze een eitje (net zoals alle andere vijanden en eindbazen)

Ik heb niet zo heel veel enge spellen gespeeld, maar Alone in the Dark vond ik destijds behoorlijk creepy.

Daar ga ik in mee, was echt een nieuw concept wat later allemaal overgenomen is in games als Resident Evil en Silent Hill. Maar vooral de camera positie bij Alone in the dark, als je in een klein kamertje stond en er kwam ineens zo´n zombie achter de deur vandaan, dat was echt te creepy.

System Shock 2 wil ik ook nog even noemen hier, vooral de stem van de AI computer die steeds contact met je opnam, daar kreeg je de kriebels van.

Bij Silent Hill1, als die kat uit de locker sprong.
Bij Clocktower 3, gans het spel door eigenlijk.

Ik ga misschien toch voor de X-Files. Ook Dino Crisis heeft op dat punt niet gefaald, maarja in die tijden was ook een stuk jonger. Dus of dat écht representatief is weet ik niet. Recent is het de dreigende sfeer in Condemned die het opzich wel aardig doet, maar eng kan ik dat ook niet noemen. De sfeer in S.T.A.L.K.E.R. is trouwens ook best akelig dreigend.

Uiteraard Alien Vs Predator. Pikdonker, een idioot motionding dat overal vanalles ziet bewegen (vaak gewoon een deur die kreupel is of een hyperactieve lift) en aliens die enorm gevaarlijk zijn. Overal ventilatiegangen, facehuggers die je amper ziet maar wel hoort rondscharrelen, het gescreech van een woeste alien.

Heel wat mensen gekend die nooit voorbij het eerste level zijn gekomen.

Die was idd echt scary AVP, piepje van motion-sensor kon je al laten uitfreaken!
System Shock 2 was ook lekker creepy, ja. En de Phantasmagoria's vroeger.

Hoofdprijs toch voor Resident Evil 1, echt vuil dat als je die gang voor de 2de inkomt (nadat je hem al gecleared hebt van zombies) die honden door het raam crashten. Schrok me echt leip!

Silent Hills de hoofdprijs voor een ziekelijk ongemakkelijke constante creep-feeling.

Clock Towers en resident 3 voor de beste achtervolgings angsten.

En Project Zero was toch ook erg geslaagd met z'n gefreakt rondzwevende geesten.

Ik speelde jaren terug het hele MIST verhaal; in deel 2 (?) kom je ook mensen tegen, (wist ik niet) schrok zo erg dat ik midden in de nacht van m'n stoel af knalde en de computertafel omtrok. M'n vrouw kwam d'r bed uit om te vragen of het geluid wat zachter mocht.
Ben van schrik meteen naar bed gegaan. Game nu nooit meer zo heel laat, zeker een trauma van me.
Kan er nu nog om lachen...

Zelf ook best nog een zieke ervaring gehad, trouwens;
Tot diep in de nacht Silent Hill 2 aan het spelen, alle lichten uit en koptelefoon op, lekker creepy sfeertje, kwam toen een echte aarbeving... Waaah, ik dacht in eerste instantie dat mijn Joypad rumble-functie uit aan het freaken was en pleurde het ding panisch in een hoek, schrok me echt helemaal leip!