Oh mijn hemel! Deze game brengt allerlei vormen van frustratie in me naar boven die ik nog niet eerder heb meegemaakt. Het begrip trial en error is hiervoor uitgevonden. Het probleem is dat de onbeholpen besturing in combinatie met de vereiste precisie voor een gekunstelde moeilijkheidsgraad zorgt.
Voor ieder die aan de game begint: het eerste dat je wil doen is de besturing veranderen van je touchscreen en je touchpad naar je buttons. Het duurde even voordat ik doorhad dat dit überhaupt mogelijk was, aangezien er in eerste instantie enkel geluidsopties in het optiemenu lijken te zitten. Maar de twee pijltjes links en rechts, welke bij een vluchtige blik voor de volumeregeling lijken te zijn, brengen je naar andere opties, waaronder de besturing.
Wat is het geval: in The Firefly Diary bestuur je Mion. Je bestuurt haar echter indirect, want Mion is niet in staat om voor zichzelf te denken, laat staan te handelen. Wat je wel bestuurt is een vuurvliegje welke Mion op de voet volgt. Je moet zowel Mion, als haar schaduw (jawel, in de 'schaduwwereld') veilig door het level zien te loodsen. Moeilijkheid hierin is echter dat je vuurvliegje licht geeft, en je daarmee de schaduwwereld beïnvloed. Wanneer je schaduw in aanraking komt met een monster in de schaduwwereld is het 'game over'.
De game doet zich voor als puzzel / platformer, al is het 'platform-element' hierin ver te zoeken. Een voorbeeld van een platformgedeelte is een level waarin je Mion met paraplu 'zwevend' langs allerlei hindernissen moet loodsen, door van haar van de ene ventilator naar de andere ventilator te sturen. De vereiste nauwkeurigheid is echter zeer hoog, en de besturing werkt hier zeker niet in mee. Het helpt ook niet dat je zowel de 'echte' als de 'schaduwwereld' in het oog moet houden. En één onbeholpen beweging fataal kan zijn.
Een goed voorbeeld van hoe frustrerend de besturing in de game kan zijn is een doolhof in het tweede level, waar je je vuurvliegje doorheen moet loodsen zonder iets te raken. In tegenstelling tot het besturen van Mion, werkt de besturing met de analoge stick in dit level weer voor geen meter. Deze is gewoon net niet gevoelig genoeg om je door de nauwe marges heen te kunnen manouvreren. Voor dit deel ben ik wederom geswitch naar de touchscreen. Maar met je vinger op 't scherm zie je totaal niet wat je aan 't doen bent, en kun je echt niet meer doen dan op je gevoel afgaan. De game is er ook totaal niet vies van om je stukken van een level opnieuw te laten doen, op het frustrerende af.
Daarnaast denkt men blijkbaar ook lollig te zijn door allerlei onoverkoombare deathtraps op je pad te leggen. Zo zitten schakelaars, die je in de schaduwwereld moet activeren om een valstrik te deactiveren, soms gewoon verborgen achter een obstakel, zodat je niet eens bewust kan zien dat het er is. Zodoende heb ik vanavond ruim een half uur zitten zoeken naar de oplossing voor 'puzzel' in level drie.
Maar het hoogtepunt tot op heden was toch wel de tweede bossfight. Die nadat je hem verslagen hebt (wat me overigens nog behoorlijk wat moeite koste), en ineengestort op de grond ligt, doodleuk nog even een 'nuke' afvuurt. Dat is een gegarandeerde instant death die echt niemand de eerste keer zal ontwijken! Ik heb me op een walkthrough moeten beroepen om erachter te komen dat je op precies dat moment naar de schaduwwereld moet switchen, om daar de nuke te activeren voordat 'ie 'm afvuurt. Natuurlijk...
En ondanks dat alles leg ik de game nog niet naast me neer. Wellicht onverklaarbaar, want de game beroept zich op veel smerige trucjes, maar ik geef me niet zo gemakkelijk gewonnen. En hoewel de gameplay alleszins een tegenvaller is, is de game wel erg sfeervol en heeft het een prachtige, serene (haast kille) soundtrack.